FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 12, Saved by an angel.

’s Ochtends als ik wakker wordt hoor ik al vuurwerk knallen. De hele dag voer ik geen ene reet uit. Ik prop een stel oliebollen naar binnen. Heerlijk die dingen. Tegen de avond ga ik me maar eens aankleden enzo. Ik kan moeilijk in mijn pyjama blijven zitten! Ik vertrek in de richting van Kiro’s huis. Aangezien zijn moeder heeft besloten ergens anders oud en nieuw te gaan vieren. De rest heeft ook zijn ouders zo ver gekregen om daar feest te mogen vieren. Ik mag niet alleen over straat in deze vuurwerk omstandigheden. Dus komt Shin me ophalen. Samen fietsen we naar Kiro toe. Die is maar al te blij als ik aankom. De tafel staat vol met oliebollen en appelflappen. Als we willen kunnen we er volgens mij een maand mee doen. Ik gris meteen een appelflap van een schaal. Als ik eventjes niet op let jat Kiro er een hapje van. ‘’He! Die is van mij! Geef terug!’’ Gil ik. ‘’Kom maar halen!’’ Grapt hij. Ik neem dat serieus das ren rondjes om de tafel achter hem aan. Shin slaat ons grinnikend gade. Als ik hem eindelijk te pakken heb, prop ik mijn tong in zijn mond. ‘’Nou! Stommerd!’’ Als ik er achter kom dat het al op is. ‘’Nou er is nog genoeg hoor.’’ Lacht hij. Niet veel later komen ook Yu, Romeo en Strify binnen. We kruipen met z’n allen op de bank en gaan een filmpje kijken. Daarna zet Kiro de Wii aan. Maar goed dat hij 4 controllers heeft. En toevallig ook nog eens 4 spelsturen. Waarom hij er in hemelsnaam 4 heeft vraag ik mij ook af. Ik en Shin skippen het eerste rondje. Zo te zien hebben ze het allemaal al eens eerder gedaan. Kiro ligt al snel voor op. En wint uiteindelijk ook het potje. Daarna doen ik en Shin mee. Kiro en Yu stoppen er mee. Ik en Shin hebben dit dus niet veel gedaan en dat is heel erg op te merken. Op de DS speel ik het wel eens. Maar dit is echt 10x zo moeilijk. Ik knal overal tegen aan of kan bochten niet halen. Shin zit met precies de zelfde problemen. Allebei liggen we helemaal dubbel. Waardoor wij dus niet de eindstreep halen. Als Shin ophoud met lachen houd ik ook me mond. Maar we kijken elkaar weer aan en liggen weer naast de bank. We spelen nog een poosje wat spelletjes. Als het kwart voor 11 is zetten we de tv weer aan en kijken we naar Tineke van Schouten. Dat is natuurlijk dikke lol. Het is een avond tussen gewoon vrienden. Zelfs tussen Kiro en mij. Wat eigenlijk niet zo denkbaar is. Als het bijna 12 uur is tellen we met z’n allen af. En dan is het nieuwe jaar aangebroken. We feliciteren elkaar en gaan naar buiten. Yu neemt een gigantische tas vol vuurwerk mee naar buiten. Yu en Romeo zorgen daar samen voor. Ik vind vuurwerk in het begin namelijk nog al eng dus ik kruip dicht tegen Kiro aan. Van alle kanten klinkt al geknal. Bij Kiro voel ik me veilig. Shin staat er maar een beetje bij.’’Shin! Kom er ook bij jo!’’ En ik kruip tussen de 2 in. Ook Shin is niet zo van het vuurwerk. Yu steekt de eerste pot aan. Snel komen hij en Romeo bij ons staan. Yu aan de ene kant, en Romeo aan de andere kant. En daar staan we dan, Armpjes om elkaar heen geslagen, kijkend naar de prachtige fonteinen die de lucht in schieten. Als de buren ook naar buiten komen feliciteren we die ook even. Die willen natuurlijk meteen weten wie ik nou eigenlijk ben. Ze hebben Kiro en ik zo vaak samen gezien. Kiro die legt met alle plezier alles uit. Romeo en Yu zijn druk bezig met hun vuurwerk. Ze doen alles heel netjes en voorzichtig. Niet zo als die patsergastjes uit mijn straat die gewoon dingen op elkaar richten. De potten staan netjes tussen stenen zodat ze niet om kunnen vallen. De sneeuw om de afsteekplek kleurt bruin, rood en oranje door het kruit. Maar ondanks alle maatregelen, gaat het toch fout. Een plotselinge windvlaag laat groene en roze ballen afdwalen. Een roze vuurbol komt recht op mij af. Het lijkt wel alsof mijn voeten aan de grond zijn vastgevroren. Enkele seconden, die wel minuten lijken te duren, staar ik doodsbang naar de roze bol die op mij afgevlogen komt. Alles gaat vliegensvlug. ‘’KIJKUIT!’’ Gilt Yu. Hij duikt op mij af en duwt me op de grond. De vuurbol treft Yu vol op zijn borst. ‘’NEE!’’ Gil ik uit. Yu’s jas vat vlam. Zonder na te denken gris ik een hoop sneeuw van de grond en gooi die tegen de steeds verder schroeiende jas van Yu. De vlammen doven meteen en ik kruip naar hem toe. ‘’Yu Yu Yu gaat het! Stukken van zijn jas zitten aan zijn huid geschroeid. ‘’Yu!’’ Een traan biggelt over mijn wang. De rest staat geschokt bij de deur. Romeo vist zijn mobiel uit zijn zak en toets een nummer in. Wat waarschijnlijk wel iets van een ambulance is. Kiro en Strify kijken niet langer toe en komen naar ons toe gesneld. Voor zo ver dat kan door de sneeuw. ‘’Hij moet naar binnen! Dit is veel te koud!’’ Piept Strify. Voor mijn neus tillen de 2 Yu op en dragen hem voorzichtig naar binnen. Enkele minuten blijf ik nog op de grond zitten. Maar dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik kijk omhoog en zie een lijkwitte Shin staan. Hij helpt me overeind en slaat troostend een arm om hem heen. Verder zegt hij niks. Het enige wat hij doet is voor zich uit staren. Als we binnen komen ligt Yu op de bank en de rest staat om hem heen. Met moeite zet ik mijn hersens aan het denken. Water, de rest komt later. Gonst het door mijn hoofd. Ik loop snel naar de keuken en vis een teiltje uit een kast. Uit en la vis ik een paar lappen. Dan loop ik terug naar de woonkamer. ‘’Loop is allemaal niet zo in de weg!’’ Snauwt Romeo. Ik kniel naast Yu neer en dompel een doek in het lauwe water. Voorzichtig dep ik de wond. Yu’s ogen zijn open. Glazig staren ze naar het plafond. Hij beweegt niet, hij verkrimpt niet bij mijn aanraking, zijn ogen veranderen niet van richting, hij slikt niet. Alleen een eenzame traan rolt er over zijn wang. Ik slik moeizaam. Het liefst zou ik het uitschreeuwen. Ik voel me schuldig. Ook al is daar geen rede toe. Het is niet mijn schuld. Ik kon er niks aan doen dat ik op dat moment daar stond. Ik kon er niks aan doen dat hij mij wegduwde, en ik kon er ook niks aan doen dat de vuurbal hem raakte. Achter me klinkt het ophalen van een neus. Ik weet dat het Romeo is. Hij probeert zich sterkt te houden. De altijd stoere Romeo huilt. Logisch, ik had niet anders verwacht. Yu is zijn maatje, zijn soulbrother. Ik kijk even opzij. Shin zit op de andere bank. Nog steeds lijkbleek en nog steeds voor zich uit starend. Shin, altijd stil, maar nu wel heel stil. Ook al zegt hij misschien niks, ik weet dat hij van binnen huilt. Shin is iemand die niet snel zijn emoties toont. Hij is gewoon altijd stil, en altijd een dromertje. Kiro, zonder te kijken weet ik dat hij ook huilt. Geruisloos. Kiro is een zeer gevoelig mannetje. Strify… die is verdwenen. Zijn manier van omgaan met zo iets. Ik.. Altijd zeer emotioneel geweest. Altijd een jankebal. Voor de rest is het doodstil. Alleen het tikken van de klok, en het vallen van mijn tranen op Yu’s jas is te horen. Op eens voel ik een stevige hand op mijn schouder. Ik kijk omhoog. Een ambulancebroeder glimlacht naar me. ‘’Goed gedaan.’’ Zegt hij. Hoe iemand zo’n baan kan doen is mij een raadsel. En dan ook nog vrolijk er bij lachen. Ik sta op zodat hij en de andere man bij Yu kunnen. Ik ga tussen Kiro en Shin op de bank zitten. Kiro drukt me tegen zich aan. Ik begraaf mijn gezicht in zijn armen. Ik hoor Romeo met de ambulance broeders praten. Daarna komt hij naar ons toe en vraagt of hij met Yu mee mag. We vinden het allemaal best. Aangezien Romeo Yu’s dikke maatje is. Een van de mannen komt naar mij toe. ‘’Het komt wel goed.’’ Zegt hij. En geeft een klopje op mijn schouder. Daarna laden ze Yu op de brancard en verdwijnen naar buiten. Zo blijven we zitten, Shin voor zich uit starend, ik in Kiro’s armen gekropen, en Kiro die door mijn haartjes streelt. Tranen vallen in mijn haar. Zo af en toe eentje. Na een half uurtje komt Strify de gang uit. Hij zat vast op de WC. Tussen Kiro’s armen door zie ik dat hij ook gehuild heeft. Zijn uitgelopen make-up heeft hij weg geveegd, maar zijn ogen zijn rood. Ik kruip voorzichtig tussen Kiro’s armen vandaan en loop naar Strify toe. Voorzichtig sla ik mijn armen om hem heen. Ik voel hem eventjes verstijven, maar dan slaat hij ook zijn armen om mij heen. Zijn hoofd laat hij rusten op mijn schouder. Troostend wrijf ik over zijn rug. Een gesmoorde snik klinkt er naast mijn oor. Dan laat Strify me los en gaat aan de andere kant van Kiro zitten. Die slaat een arm om hem heen. Ik ga naast Shin zitten en sla een arm om hem heen. Hij kijkt me eventjes aan. In zijn ogen kan ik zijn verdriet lezen. Ik barst weer in snikken uit. Shin slaat daarop een arm om me heen en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.