FanFic.nl

Ik ben Yaren.

Hoofdstuk 1; 361 dagen.

Probeer de deeltjes niet te beoordelen op hun lengte. Het is de bedoeling dat je ze ziet zoals een echt geschreven dagboek - ook al is dat niet makkelijk. Probeer je in te beelden dat je zelf schrijft. Soms heb je niet genoeg tijd om alles te vertellen, geen zin om veel uit te leggen of zelfs geen interesse in wat je zelf te schrijven hebt. Bij Yaren is dat net hetzelfde. Stel je in haar plaats, en haar gevoelens. Zou jij willen praten, of schrijven, over wat je in het verleden hebt meegemaakt?

We zijn vandaag 31 december 1999.
Straks is het Nieuwjaar. Het feest zal losbarsten, niet alleen hier, maar overal in de straat, zelfs in de hele wereld. Niet alleen voor mij is er een feest, maar ook voor het begin van het nieuwe jaar. Het schijnt dat het een belangrijk jaar wordt. Een nieuw begin voor mij, en tevens het begin van een nieuw millennium. Het jaar 2000 heeft intussen al veel angst opgeroepen rondom de hele wereld. Mensen zijn spontaan beginnen hamsteren in angst voor een complete chaos waarin ze zich dagenlang zullen opsluiten in de kelder. Computers zouden de overgang niet aankunnen en automatisch een eeuw terugdraaien. Doordat computers falen zouden luchthavens, uit angst voor menselijke fouten als de boordcomputers uitvallen, hun vliegtuigen aan de grond houden. Er wordt gezegd dat het mogelijk is dat auto’s het begeven, magnetrons niet meer werken, rekeningen bij de bank plots tot nul herleidt worden, gevangenisdeuren openspringen en de beveiliging van Russische kerncentrales het begeven. We zijn gedoemd.

Wel, het is allemaal zever als je het mij vraagt. Kan er iemand bewijzen dat de wereld zal vergaan wanneer de klok slaat na het aftellen? Dat het vuurwerk verborgen bommen zal activeren? Dat de overheid achter verschillende economische problemen zit?
Mama en papa trekken er zich ook niet zoveel van aan. Nee, zij hebben het te druk met mij. Ervoor zorgen dat ik goed zit, vragen of alles oké is, mijn kamer binnenlopen als ik ’s nachts begin te gillen wanneer ik zijn gezicht op mijn netvlies zie branden. Zijn gezicht, zijn geur, zijn lach, alles zit in me ingeprent.
Weet jij waar iedereen voor vreest wanneer een dierbare sterft? Dat je alles van die persoon zal vergeten. De lach, de mopjes, het gezicht. Het gebeurt sowieso, hoe hard je het ook probeert tegen te houden.
Bij mij niet. Alles wat ik wil vergeten komt terug zodra ik mijn ogen sluit. Het plan om gewoon niet te slapen heb ik moeten opgeven. Ik was uitgeput en de dokters dreigden ermee om me terug op te nemen in het ziekenhuis als ik er niet mee zou stoppen.
Mensen hopen op mooie dromen, ik hoop op een nacht zonder bang te moeten zijn dat ik in mijn slaap zijn adem in mijn nek voel, zijn zweet ruik of zijn smaak proef. Ik hoop dat ik niet moet wakker worden om te beseffen dat het hem weer gelukt is. Dat het hem opnieuw is gelukt, zelfs nu hij er niet meer is. Hij kan me nog steeds bespelen, manipuleren. Als ik in de keuken moet kiezen tussen twee soorten cornflakes, kan ik de ene soort nemen omdat hij me heeft verteld dat dat net de beste waren. Als ik me moet douchen kan ik mezelf niet aankijken, omdat hij me vertelde dat ik het mooiste meisje was dat hij ooit had gezien. En dat wou ik niet zijn. Ik zou er alles aan doen om lelijk te worden, zodat hij zou stoppen met me lastig te vallen vanuit zijn graf. Geld zou ik erop zetten dat hij over me waakt. Erover waakt dat ik fouten maak, mijn imperfectheden zoveel mogelijk tot uiting laat komen, dat ik word zoals hij me wou maken.
Aan de buitenkant ben ik Lies, het lieve dochtertje van Anne en Jo, het meisje met uitstekende punten op het rapport. Maar ik blijf het gezicht hebben van het meisje dat werd ontvoerd, vernederd, opgesloten en verkracht. Aan de binnenkant ben ik dood. Daar bestaat Lies niet meer. Mijn lichaam maakt zich klaar om iemand anders te worden, mezelf weer helemaal opnieuw op te bouwen. Ik wil hier weg, niet alleen van het huis maar ook van de mensen, van de starende blikken en nog het meest van alles wil weg van mezelf. Lies heeft afgedaan, Lies is kapot en behoord nu tot iemand anders. Mama of papa weten niet dat ik zo denk, maar ze vermoeden iets. Maar ze waren wel blij toen ik vroeg of ik een dagboek kreeg. Waarschijnlijk omdat ze denken dat ik nu alles van me af zal schrijven. ‘Van je af schrijven’ is het zelfde als, ‘Oei, mijn hand is vuil, ik zal het snel afspoelen’. Iets zoals dit is niet iets wat verdwijnt met een beetje water en zeep. Het is geen vlek op de vloer die je weg schrobt met wat white spirit. Het is geen stof dat je weg wrijft met een doekje. Het is iets wat in mijn huid is getrokken en er nooit meer uit zal gaan. Zelfs tante Kaat kan dit niet oplossen.

Reacties: