FanFic.nl

Fallen myself

34. tell me

Rebecca pov: De weken na mijn thuiskomst vallen me zwaar. Ik ben drie dagen ziek geweest door die pillen. Toen ik op school kwam, had ik Fleur heel wat uit te leggen. Nog bedankt Bill. Toch ben ik eerlijk geweest. Mijn ouders weten nog steeds van niks. Romeo probeert me al over te halen om het ze te vertellen. Tuurlijk hebben ze al door dat er iets is gebeurd, ze weten alleen nog niet wat. Dat ga ik ze ook niet vertellen. Op mijn kamer heb ik alle posters van Tokio Hotel eraf gehaald. Alleen de gescheurde poster hangt er nog. Ik kon het niet opbrengen om weer op een stoel te gaan staan. Het is zelfs goed dat Tom en ik ons nooit bekend hebben gemaakt bij de pers. Dan had hij nu heel wat uit te leggen. Naar mijn kale muren staren is ook niet zo’n heel goed idee. Ik zet mijn laptop aan. Ik zie dat ik allemaal berichten heb gekregen van de jongens. Ik sla ze zorgvuldig op. Ik kan nog niet helemaal afscheid van ze nemen. Ik heb gewoon een heel pad van mijn leven aan ze te danken. Door hun ligt de mogelijkheid om beroemd te worden nog open. Maar zou ik dat aankunnen. Nu ben ik ook al helemaal doorgeslagen. Ik klik de lijst met mensen die nu online zijn aan. Daphne staat er. Niet zeker wetend of het slim is klik ik haar aan. Ik merk meteen dat ze of van niets weet of daardoor onze vriendschap niet wil laten bederven. Dan komt het punt dat het gesprek wat dieper gaat.

Daph: Georg zei dat jij weggelopen bent, waarom?
Becca: Er is veel gebeurd. Het is niet echt iets om op msn over te spreken.
Daph: ik vind het ook goed om te bellen hoor.
Becca: doe maar niet.
Daph: Meid, nu ga jij vertellen wat er aan de hand is. Het is niks om zomaar weg te lopen,
vooral voor jou niet. Ik de meeste verhalen die we laatst hoorde over jou, lijk jij niet eens meer op het schattige meisje dat ik heb leren kennen. Je bent veranderd.
Becca: Iedereen weet dat ik veranderd ben. En dat ben ik ook. Ik ben niet schattig of
onschuldig. Daphne ik heb al meer meegemaakt in mijn leven, dan de meeste anderen van mijn leeftijd. En geloof maar, het is beter voor de jongens dat ik bij ze ben weggelopen. Nu kan niemand meer lijden in mijn gedrag en leed. Het zal alleen maar veiliger voor ze zijn.
Daph: Meid, ze geven om je. Ze zijn hartstikke ongerust.
Becca: dat moeten ze niet zijn. Het komt misschien nog wel ooit goed met mij. Laat ze zich
nou maar bekommeren om zichzelf. Geen contact met ze is het beste.
Daph: heb jij jezelf eigenlijk al horen praten?
Becca: Laat het nou maar. Je krijgt me toch niet overgehaald.
Daph: Dat hoeft ook niet. Ik wou je alleen in laten zien, hoeveel pijn de jongens nu hebben.
Een goede vriendin van hun verdwijnt plotseling uit hun leven, met de boodschap dat
ze geen contact meer wil. Maar eigenlijk wou ik je iets vragen. Over een paar weken geven Phoebe en ik een feest. Zou je zin hebben om te komen?
Becca: Ja, natuurlijk kom ik. Als jullie dat tenminste nog willen.
Daph: anders vroeg ik het nu niet.
Becca: wanneer precies is het?
Daph: daar krijg je nog wel een uitnodiging van. Maar alvast bedankt dat ik zeker weet dat je . komt.

We kletsten nog wat over de bewoners van het huis/hotel, totdat mijn moeder riep. “Rebecca, we gaan eten.”� Ik sluit msn af en loop naar beneden. “Mam, is het goed als ik over een paar weken naar het feest van Daphne en Phoebe ga?”� Ze knikt terwijl ze het eten op tafel zet. “Met wie ga je dan?”� “Alleen”� “En blijf je dan slapen bij Tom.”� De tranen wellen langzaam op. “Nee, Tom en ik zijn uit elkaar”� Ik zeg het rustig, maar daarna ren ik toch de trap op. Die zin had ik express ontweken. Het hardop zeggen, bevestigd het alleen maar. Maarten loopt achter me aan de trap op. “Zusje vertel nu eens rustig wat er allemaal gebeurd is.”� Ik begin nog harder te huilen. Hoe kan ik het ooit rustig vertellen. Maarten pakt me stevig vast en tilt me op zijn schoot. “Huil maar eens goed uit.”� Als ik rustiger ben vraagt hij opnieuw wat er is gebeurd. “Frank”� krijg ik er uit, voordat ik weer begin te huilen. “Rustig maar. Wat is er met Frank?”� “Hij heeft me opnieuw verkracht. Een paar weken geleden.”� Ik merk dat Maarten zich in moet houden. “Maar dat is niet alles, wel?”� vraagt hij als hij weer rustiger is. Ik schud mijn hoofd. “Ik moest het Tom wel vertellen. Alleen ik kon me niet meer fatsoenlijk gedragen. Ik was bang en angstig. Bij ieder geluidje kon ik ’s nachts wel opschrikken. Ik wou hem geen pijn doen met mijn leed, maar dat deed ik al. Dus besloot ik dat het slimmer was, als ik weg zou gaan. Toen zij aan het opnemen waren, heb ik mijn spullen gepakt en ben gegaan. Ik heb alleen een briefje achtergelaten waarop stond dat ik niet meer verliefd ben en geen contact meer wil.”� De tranen stromen alweer over mijn wangen. Maarten ziet duidelijk dat ik nog iets achterhoud. “Ik ben Romeo gegaan. Daar kwam ik erachter dat ik zwanger was.”� Ik zie zijn ogen groot worden. “En nu?”� “Was, betekent was. Ik heb een paar dagen geleden weer een zwangerschaptest gedaan.”� “Meisje toch”� Verder komt hij niet. De tranen lopen nu ook geruisloos over zijn gezicht. Heel langzaam word ik rustig. Mijn ogen vallen bijna dicht. Samen met Maarten val ik in slaap. Zo vinden onze ouders ons dan ook veel later.

Reacties: