FanFic.nl

Dance On The Streets

Chapter 1

Shadows linger. Only to my eye. I see you, I feel you. Don’t leave my side. It’s not fair. Just when I found my world. They took you, they broke you, they tore out your heart. I miss you, you hurt me. You left with a smile. Mistaken, your sadness. Was hiding inside. Now all that’s left. are the pieces to find. The mystery you kept. The soul behind a guise.

Tranen stroomden over mijn wangen. Loom en in mekaar gezakt slenterde ik tussen mijn klasgenoten opzoek naar een vrije plaats aan één van de schoolbanken. Famke deed teken dat ik naast haar aan het raam moest komen zitten. “Als er iemand tegen mij begint te kakken en ik bal mijn vuisten kan je mij beter tegenhouden vandaag.”� “Meent ze het nu echt dat je moet verhuizen?”� “Nee joh, weet je dan echt niet wat?”� Ze tikt met haar potlood op de houten bank. Alsof ze daarmee hoopte dat ze het zich wel zou herinneren. Na geruime tijd vertrekt haar gelaat en kijkt ze me met opengesperde ogen aan. “Sorry meid, ik was het helemaal vergeten. Gaat het wel?”� Met een zucht trek ik de capuchon over mijn hoofd. Het was vandaag net drie jaar geleden dat mijn moeder stierf. De dokters stelden kanker vast. Als 14-jarige wist ik niet hoe erg de situatie was. Wanneer mam in het ziekenhuis lag, vroeg ik constant wanneer ze weer naar huis mocht. Zes maanden na de diagnose is ze komen te gaan. Het was een verschrikkelijke tijd voor mij. Een vader had ik niet. De man waar mijn moeder een nachtje plezier mee had en mij zo heeft verwekt, verliet haar na het horen van de zwangerschap.

Na de dood van mams moest ik bij haar beste vriendin Felicia gaan wonen. Ze had mijn moeder gezworen altijd zorg voor mij te dragen. Wat in het begin best lukte. Maar nu ik ouder was had ze zogoed als niets meer over mij te zeggen. Volgens haar was ik een of andere soort van rebel geworden. Ze heeft al zo’n visie over mij sinds ik bij een plaatselijke danscrew ging toen ik 15 werd. De crew bestond uit vier jongens en drie meisjes, waaronder ik. Ik weet dat ik haar kwets met mijn opmerkingen maar het is sterker dan mezelf. Soms roep ik haar toe dat ze me niets kan maken omdat ze mijn moeder niet is. Mijn woorden kwetsen haar, dat weet ik maar al te goed. Wanneer de spanning te snijden is ren ik het huis uit naar mijn vrienden. Bijna elke dag trek ik naar mijn favoriete keet, de ‘Motion’. Hier komen de beste dansers uit de omgeving samen om hun skills te tonen. Het kan zijn dat je soms wordt uitgedaagd door iemand om een kleine battle te houden. Maar voor de crewbattles moet je maar om de twee maand komen kijken. De groepen moeten namelijk te tijd hebben om een goede choreografie uit te werken, elke club wilt de beste zijn natuurlijk.

De leerkracht, die net was binnengekomen, krast met zijn nagels over het bord. De hele klas slaat hun handen om de horen en schreeuwen het uit. Wat irriteerde die man mij mateloos. “Mevrouw Lake, ik ben blij dat u nog eens opduikt in mijn lessen.”� “Wat fijn voor u.”� “Bent u van plan om je je wat meer in te zetten de komende maanden?”� “Waarom? Als het aan mij had gelegen was ik belange niet terug gekomen maar mijn pleegmoeder denkt daar anders over.”� De smile die op zijn gezicht stond verdwijnt langzaamaan. “En nog wat pretentie hebben ook nog?”� “Denk je nu echt dat ik mijn mond ga houden en braaf de regeltjes ga opvolgen? Yoh, you thought wrong.”� “Let op uw taal mevrouw Lake! Je zou wel eens sneller bij de directeur kunnen zitten dan je verwacht.”� “Mij goed.”� Meneer Tempshore slaat met zijn vuist op het bureaublad. “Dan mag u nu gaan. Ik ben weleens benieuwd welke straf u nu gaat krijgen. Een beetje respect zou wel op zijn plaats zijn lijkt het mij!”� “Ik heb enkel respect voor mensen die mij ook respecteren. See you alligator.”� Hij plant zijn hand in mijn rug, duwt mij hardhandig naar buiten en slaat de deur toe. Tegen mijn zin slenter ik naar het kantoor van de directeur. Ik weet wat er nu gaat volgen. Het voorbije jaar, althans de dagen dat ik ben komen opdagen wel te verstaan, heb ik genoeg opmerkingen gekregen. Telkens een waarschuwing dat als het nog eens gebeurde ik van school kon gestuurd worden. Ik besefte maar al te goed dat het plan vandaag zou uitgevoerd worden. Ze konden met mij geen blijf op deze school. Ik was een geval apart om het nog zacht uit te drukken.

Colins, de zwaarlijvigste directeur die ik ooit heb gezien, zat nors achter zijn bureau papieren in te vullen. Zonder ook maar op te kijken moest hij beseft hebben dat ik weer eens in zijn bureau stond. “Je weet wat dit betekend?”� Ik plofte op de stoel tegenover het bureau en legde mijn voeten kruislings op hun leuning. Meteen schoot mister blubzak recht en mepte ze eraf. “Niemand legt zijn vuile poten op mijn dure bureau, gesnopen?”� Met een beetje moeite proeste ik het net niet uit bij het zien van zijn rode opgeblazen smoel. “De waarschuwing die je eerder kreeg zal ik met plezier waarmaken. Zo meteen vul ik de papieren in en bel je pleegmoeder op. Je kan gaan. Hopelijk tot nooit meer.”� “Ja, dat hoop ik ook hoor mister vetzak.”� Met een brede smile duw ik me uit de stoel en verlaat zelfvoldaan het bureau. Wanneer ik naar de bus loop krijg ik het besef dat Colins een telefoontje ging plegen met Felicia. Op de terugreis zou ik me dus maar beter opmaken voor een grote woordenwissel tussen ons beiden. Wat is het toch zo fantastisch om nog afhankelijk te zijn van iemand, kuch.. Net zoals ik al gedacht had wist Felicia al het hele verhaal. “Dit kan niet langer zo. Je krijgt alle kansen die je maar kunt krijgen en telkens weer verbrod je het! Wanneer snap je eens dat er mensen zijn die het beste met je voor hebben?”� “Laat mij niet lachen Felicia! Die man was maar al te blij dat hij eindelijk van deze brat vanaf was. Trouwens, ik voelde mij van in het begin niet goed op die school!”� “En dan gedraag je je zo? Pas op of ik verbiedt je om nog naar die crew van je te gaan hé! Nu weet ik waarom je zo verdomd onhandelbaar bent. Die criminelen stoken je op!”� Ik smijt mijn rugzak met een harde zwaai onder de trap. “Je hebt het recht niet om dat te zeggen! Het zijn mijn vrienden, de enigen waar ik mij echt thuis voel. Zij geven tenminste oprecht om mij.”� “Genoeg! Ik wil je niet meer zien tot het avondeten. Hier gaat nog een hartig woordje over gesproken worden.”�

Zo’n ontzettende zin had ik om haar recht in het gezicht te spuwen. Dat mens denkt dat ze alles over mij weet omdat ze beste vriendinnetjes was met mijn moeder. Ze weet niets van mij! Niks, nadda, noppes. Ze weet niet hoe ik mij voelde toen ik te horen kreeg dat mams naar het ziekenhuis moest, hoe ik daar maanden op een stoel lag te waken over mijn doodzieke moeder. Ze weet niet hoe kapot ik mij voelde toen mams stierf. Iedereen vond het verschrikkelijk, maar ik.. ik was de belangrijkste persoon in mijn leven kwijt. Niemand had ik nog. Geen vader, geen moeder, geen familie waar ik naartoe kon keren. Enkel de crew was er nog in mijn ogen. Hele dagen verbleef ik op onze stek, het basketbalpleintje om de hoek. Ookal wist ik goed genoeg dat de anderen pas ’s avonds zouden komen om wat te chillen, toch zat ik er al van ’s namiddags. Mijn moeder had de voogdij dan wel aan Felicia gegeven maar ik kende dat mens van haar nog pluimen. Enkele keren had ik haar gezien toen ze even op bezoek kwam of mijn mams kwam oppikken om samen op pad te gaan. Maar meer dan haar naam wist ik niet. Het deed zo raar om naar een vreemd huis te gaan, in een vreemde kamer te slapen, naar iemand vreemd te luisteren en te gehoorzamen. Mijn veilige plek genaamd thuis was ik kwijt zonder dat ik er ook maar iets aan kon doen. Het heeft lang geduurd eer ik de verandering een kans kon geven. Weken zweeg ik tegen Felicia. Ik kon het niet opbrengen om ook maar iets over mijn leven aan haar te vertellen. Ze had er geen zake mee, hoe hard ze ook probeerde. Dankzij Olivia begon het weer beter met mij te gaan. Uiteindelijk begon ik wat meer tegen Felicia te vertellen over wat ik die dag had gedaan. Maar een echte moeder-dochterband dat zou er nooit komen tussen ons, dat wisten we allebei maar goed genoeg.

Reacties: