FanFic.nl

Zwischen die Welten

Hoofdstuk 5

Zonder tegenstribbelen overhandig ik Claudette de schijfjes. Ze zijn keurig gelabeld. Er staat op welk nummer in het hoesje zit, welke instrumenten, welke versies, of het probeersel of officieel is. Voorzichtig pakt ze het pakketje aan. Niet dat ze bang is mij pijn te doen, eerder bang dat er iets met het materiaal gebeurd. Eén voor één bekijkt ze de hoesjes, om te zien of ik wel echt alles geleverd heb wat ze gevraagd heeft. Vervolgens wenkt ze het meisje wat in de hoek staat, bij de CD-speler. Ik had zo gehoopt dat ze er niet onmiddellijk naar zou luisteren, maar blijkbaar is het geluk toch niet helemaal aan mijn zijde vandaag. Ze stopt het eerste schijfje in de speler. Het hoesje duidt aan dat het een instrumentale versie is. Ik probeer mijn zenuwen zo goed mogelijk te onderdrukken, en hoop heel hard dat ze nooit fan is geweest en geen idee heeft wat Devilish is. De eerste noten schallen door het vertrek. Ik werp een blik op Jeannette, die bij de deur staat. Ze kijkt ingespannen naar het gezicht van Claudette. Deze haalt het schijfje uit de speler en kijkt me verbaasd aan.
‘Wat een rotzooi is dit, zeg. Je gaat me toch niet vertellen dat dit is waar jullie al die tijd aan hebben gewerkt?’
‘Het zijn alleen de instrumenten. Je zou het moeten horen met de zang erbij. Helaas hebben we dat nog niet goed opgenomen.’ Ze kijkt me wantrouwend aan. Zonder dat haar blik me los laat, pakt ze een ander hoesje. Op deze staat dat het alleen de vocalen zijn. Hier ga ik dus door de mand vallen. Ik kijk toe hoe Claudette de CD in de speler stopt en nieuwsgierig afwacht tot ze Bills stem hoort. Waarom laat haar blik me niet los? Ik moet naar Jeannettes kunnen kijken. Ik moet weten hoe haar gezicht staat zodat ik me kan voorbereiden op…
‘Ja!’ Dat teken dus. Mijn voeten duwen me van mijn stoel af, zetten mijn lichaam in beweging en rennen naar de deur die Jeannette voor me open houdt. Vlak voor ik erdoorheen glip, rent ze voor me uit. We rennen een lange gang door. Er hangt een vreemde lucht, er zijn geen ramen en deuren. De kleuren zijn grauw, maar veel zie ik niet in het donker. Er hangen wel een paar zwakke lampen aan het plafond, maar ze verrichten zeker geen wonderen. De gang leidt ons naar een trap, de treden kraken lichtelijk terwijl Jeannette en ik naar boven rennen. Ze had me al verteld dat het huis groot was, maar ik ben alsnog teleurgesteld als ik zie dat de trap ons naar een andere gang leidt, en niet naar de uitgang. Deze gang is een heel stuk korter en vrolijker. De muren zijn wit en het gehele vertrek wordt verlicht door zonlicht wat door een aantal ramen naar binnen valt. Aan het einde van de gang is weer een deur, waarachter een vertrek ligt wat best eens de woonkamer van dit huis zou kunnen zijn. Het is van gemiddelde grootte, met een bank, grote televisie en, voor mij het allerbelangrijkste, een deur die uitkomt op de voortuin. Op het moment dat ik door de voordeur ren werp ik een blik over mijn schouder. Ik zie de deur aan de andere kant van het vertrek open slaan, en Claudette en de rest van haar bende komen er doorheen stommelen. Ik trek de voordeur dicht, in de hoop een beetje tijd te rekken. Ondertussen rent Jeannette naar haar auto en steekt de sleutel in het contact. Ik trek het portier aan de passagierskant open en stap in. Het moment dat we onze portieren dichttrekken is het moment dat Claudette de voordeur opent. Jeannette drukt het gaspedaal in en we rijden weg.
‘Je weet niet hoe dankbaar ik je ben.’ Hijg ik, helemaal uitgeput van het rennen.
‘We zijn er nog niet. We weten waar we heen willen, maar we weten niet of we daar wel aankomen. En zelfs als we daar aankomen, heb ik geen idee waar ik heen moet. Als ze mij te pakken krijg beland ik waarschijnlijk ook in het ziekenhuis.’
‘Dan blijf je bij ons.’ Ze kijkt me verbijsterd aan.
‘Zou je dat voor me doen?’
‘Dankzij jou zit ik hier, dat is wel het minste wat ik kan doen.’ Ze knikt en focust zich weer op de weg. Zonder dat ik het zelf in de gaten heb, kijk ik de hele tijd in de achteruitkijkspiegel, op zoek naar de auto van Claudette. Ik zie hem niet, maar op de één of andere manier word ik daar alleen maar ongeruster van. Het geeft me totaal geen overzicht over de situatie. Misschien weet ze wel een sluiproute en staat ze straks voor de deur als we aankomen. Wie weet wat ze tegen die tijd allemaal met Bill heeft gedaan. Niet aan denken.

Reacties: