FanFic.nl

The truth of our friendship

H15 : Onder wolven, samen in een bed en dé vraag.

H15 : Onder wolven, samen in een bed en dé vraag.

Jacob POV

“Oh … nee…!”� riepen Embry en ik tegelijk. Problemen! Moest Seth net nu inprenten, en dan nog wel op de vriendin van Nessie? We namen hem mee naar buiten en liepen samen het bos in. Ik trok snel mijn T-shirt over mijn hoofd en schopte mijn broek uit. Embry en Seth deden hetzelfde en enkele seconden later kon ik hen horen in mijn hoofd.

Wat was dat? Dacht Seth verwondert.

Wat denk je?

Dat ze de mooiste, de liefste en de leukste is. Oeps. Oh, ik snap het…. Ik zag beelden van Kim en Jared, Claire en Quil, Sophie en Embry, Nessie en ik, mijn zus en Paul en tot slot Emily en Sam. Hij had het inderdaad snel door.

Moet ik haar nu vertellen dat ik een wolf ben? Hoe gaat ze reageren? Straks wil ze me niet meer zien? Dat kan ik echt niet aan! Wat moet ik doen? Hoe heb jij het gedaan, Jacob? Hij begon helemaal door te slaan.

Kalmeer eerst een beetje! Dat is nu net het probleem, ik heb het nog niet verteld. Antwoordde ik verlegen. Ik had nog niet het lef gehad om er over te beginnen, ik was bang dat Nessie het niet zou kunnen aanvaarden. Het was goed zoals het was. Maar ik ging het haar ooit wel eens moeten vertellen, voor ze er zelf achter kwam. Ik ga het haar binnenkort vertellen maar zou jij tot dan je mond kunnen houden tegen Mary. Want ik heb zo het gevoel dat ze het anders aan Nessie gaat vertellen en ik wil het haar zelf zeggen. IK wil zeker niet dat ze er zelf moet achterkomen.

Ik begrijp het... Ik zal er nog maar even mee wachten tot we elkaar beter kennen. Zei Seth begrijpelijk.

Ik heb het Sophie gewoon verteld na een tijdje, ze nam het vrij goed op. Weet je, als je elkaar graag ziet dan overleef je dat wel. Zei Embry terwijl hij snel terugdacht aan de avond waarop hij het haar had verteld. Seth en ik haalden opgelucht adem toen we zagen hoe goed Sophie het aanvaardde.

Oké, we zien wel. Laten we nu terug gaan. Seth stond letterlijk te springen van ongeduld om Mary weer te kunnen zien.

Gaat het ooit over? Vroeg hij.

Wat? Het ongeduld? Nee maar je leeft er wel mee omgaan.

Goed. Zei hij en veranderde toen snel van vorm zodat hij terug kon naar wat vanaf nu 'zijn' Mary was.

*~**~*

“Kom, we gaan eten,”� zei Nessie en ze nam mijn hand. Ik voelde mijn hele arm tintelen. Esmé had gekookt en iedereen ging aan tafel zitten. Nessie maakte Mary wijs dat de Cullens na ons zouden eten. Esmé kookte zelfs dubbel zoveel, alles om de schijn hoog te houden. Na het eten besloten Nessie en Mary dat ze naar een film gingen kijken. Wij liepen dan maar naar mijn huis. Embry en Sophie sloten zich op in de badkamer. Het ergste was nog dat we alles konden horen. Verschrikkelijk. Seth en ik sloten ons op in mijn slaapkamer en probeerden de geluiden te negeren.

“Denk je dat ik het moet vertellen aan Nessie?”� vroeg ik aan Seth nadat ik me op mijn bed was gaan liggen.

“Sorry maat maar dat moet je echt niet aan mij vragen. Ik heb momenteel zorgen genoeg,”� antwoordde Seth.

“Sorry maar ik weet het echt niet meer.”� Ik zuchtte luid en Seth kwam naast mij zitten.

“Mary weet niet eens van het bestaan van vampiers en weerwolven af. Nessie kent je grootste geheim dus hoe moeilijk is het om haar te vertellen dat ze het allerbelangrijkste voor je is?”� Seth werd een beetje boos. Ik snapte hem ergens wel. Hij had een veel zwaardere taak voor de boeg.

“Sorry. Je hebt gelijk, ik moet het haar gewoon vertellen. Heb jij al enig idee hoe je het gaat aanpakken met Mary?”� Ik begon dan maar over zijn problemen, het was duidelijk dat hij er eens moest over praten.

“Ik ken haar nog niet eens! Toch heb ik het gevoel dat ik haar al eens eerder heb gezien maar ik zou niet weten waar. Het liefst van alles zou ik nu samen met haar in de zetel gaan zitten en gewoon babbelen. Maakt me echt niet uit over wat, al was het over schoenen.”�

“Over schoenen?”� vroeg ik lachend.

“Oké misschien niet zo extreem,”� zei hij terwijl er een glimlach om zijn lippen speelde. Het was beter hem te zien lachen, zo serieus kijkend zag hij er zo oud uit. Niet meer de kleine Seth die iedereen nog steeds voor zich zag. “Alhoewel. Ik heb het gevoel dat ik zelfs gelukkig zou zijn als ik haar de hele nacht zou mogen bekijken als ze sliep. Dit is echt raar en tegelijk voelt het zo goed, normaal. Alsof ik haar nodig heb zoals ik zuurstof nodig heb.”� Hij werd weer serieus.

“Ik zou willen zeggen dat het ooit over gaat maar dat is niet zo. En dat is juist het mooie hieraan. Elke kus, elke aanraking, elke glimlach is anders maar ook hetzelfde. Je wordt het nooit beu. Na een tijdje leer je er wel mee omgaan.”�

“Morgen moet ik toch wat meer over haar te weten komen.”� Hij zuchtte bedachtzaam en staarde voor zich uit. We zaten beiden daar nog even in gedachten verzonken.

*~**~*

157, 158, 159, 160, 161,…. Het waren er nog veel meer maar ik gaf het op. Er was echt niks aan, de putjes tellen in het plafond, hoe verzon ik het ook. Ik kon echt niet slapen. Ik lag al meer dan een uur te piekeren over Nessie. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde aan iets ander dan haar te denken. Het ging echt niet. Moest ik het haar morgen zeggen, of zou ik er eerst eens met Edward of Bella over spreken? Ik wist het niet meer maar na een tijdje moet ik dan toch in slaap gevallen zijn want de volgende morgen werd ik wakker door Seth die stond te zingen onder de douche.

*~**~*

Ik staarde naar het plafond en dacht aan hoe ik gisteren avond nog alle putjes in dat zelfde plafond aan het tellen was. Alles zag er nu beter uit. Alhoewel er maar 1 verschil was met gisteren avond; Nessie lag naast mij. Ik nestelde me dichter bij haar en ze kroop gewillig dichter tegen mij. Ik deed men ogen dicht en had helemaal geen probleem meer om in slaap te vallen. Het was vandaag wel een drukke dag geweest maar of ik daardoor zo moe was? Ik verdacht Ness ervan een kalmerende invloed te hebben op mij. Maar toch zou ik het haar moeten vertellen. Ik kon het niet geheim houden. Net voor ik weggleed in een diepe slaap sprong er een beeld voor mijn ogen van Nessie die me vroeg wat 'inprenten' betekende. Morgen zou ik het haar vertellen, voor ze er zelf naar vroeg.

Reacties: