FanFic.nl

Last Dance

<5>

Ze zocht haar schoenen, die ze net nog haastig had weggetrapt, en deed die aan toen ze die vond. Haar sjaal en muts hingen aan de kapstok, bij haar jas. Dat scheelde haar zoekwerk.
Zara sliep rustig door, wat betekende dat ze wel in een hele diepe slaap zat. Dat kwam Nona goed uit, dan kon ze ongezien weggaan, en even ongezien weer terugkomen.
Op de gang deed ze haar jas aan, en op de trap de rest.
De normale deur was op slot, dat had ze wel kunnen verwachten, dus liep ze helemaal om naar de nooduitgang. En pas toen de deur achter zich dicht viel, kwam het idee in haar op dat die deur ‘eenrichtingsverkeer’ was en ze zichzelf net had buitengesloten.
Alsof er zich naalden door haar vingers jaagden, begonnen die te tintelen en te prikken. Haar ogen deden ook meteen pijn, maar haar oren bleven gespaard, verscholen zich onder de flappen van de muts. De touwtjes met pompon tikten tegen haar nek.
En toen hield het gevoel helemaal op. Haar vingers werden zo goed als gevoelloos, en ze kon ze niet echt meer bewegen.
In beweging blijven, schreeuwde het stemmetje in haar hoofd.
Het ijs knerpte onder haar schoenzolen. Witte wolkjes zweefden om haar hoofd heen. Het enige licht was afkomstig van een halve maan, maar dat was genoeg om te zien waar ze heen ging.
Een paadje was sneeuwvrij gemaakt met sneeuwschep en strooizout, daar besloot ze haar weg verder over te zetten. Dat was veiliger, ze wou niet sneeuwduiken. Ze had het zo al koud genoeg.
Het pad werd steeds gladder, maar ze wist zich overeind te houden.
En toen kwam ze aan bij het schoolpark. Afgesloten, zodat niemand zich op het ijs zou wagen. Nona klemde haar handen om de spijlen en klauterde over het hek. Met een plofje belandde ze in de ongeschonden sneeuw.
Steeds verder wandelde ze, en steeds verder gingen haar benen de sneeuw in. Rillingen liepen over haar heen, maar echt koud had ze het niet meer. Ze was verdoofd, en eigenlijk wist ze niet eens wat ze van plan was. Ze wou weer naar binnen, maar dat kon niet. En nu ze toch buiten was, kon ze net zo goed wandelen. Maar waarheen? En hoe lang, want ze mocht niet te lang buiten blijven. Dat zou te gevaarlijk zijn.
Haar neus zag knalrood, haar vingers waren nog steeds verkleumd en stukje bij beetje drong de koude door haar jas heen. Het werd maar tijd dat ze een manier naar binnen zocht.
Haar zakken controlerend op iets van nut liep ze terug. Het begon weer stilletjes te sneeuwen. Het hek was bezaaid met vlokken toen ze zich er weer over wou hijsen.
Gelukkig lukte dat al meteen van de eerste keer, stel dat ze weggeschoven was. Dat had haar een enkeltje sneeuw kunnen kosten.
Toen ze weer op het sneeuwvrije paadje kwam, stampte ze met haar voeten op de grond. Sneeuw gleed van haar broekspijpen af. Het nadeel was dat een deel van de sneeuw haar schoenen in sijpelde, waardoor ze ook nog eens natte voeten had, bovenop de bevroren vingers en neus.
Haar hersenen zochten paniekerig naar een oplossing. Zij hadden blijkbaar geen zin om vast te vriezen. Dat zou pas leuk zijn, de eerste hersenen die ooit vastvroren aan de binnenkant van een hersenpan.
De nooduitgang was uitgesloten, die opende maar langs één kant. Ze kon de gewone deuren proberen, maar die waren vast allemaal op slot. Misschien een openstaand raam, maar wie was zo dom een raam open te zetten met dit weer?
Er bleef dus maar één optie over en dat was iemand wekken. Maar dan was het nog maar de vraag wie, of hoe.
Ze kon Zara proberen, maar dan moest ze een manier vinden. Een steentje kon ze immers niet zo hoog gooien dat het tegen het raam ketste.
Jadie!
Haar kamer was op begane grond, ergens in de hoek van het gebouw. En als het goed was, sliep zij ook altijd met open gordijnen. Iets met nachtelijke bezoekjes, herinnerde Nona zich.

‘Nona, als je niet meer onderkoelt ben, maak ik je af.’ mopperde Jadie en slofte de gang uit. Nona verwarmde zich bij de verwarming.
De wandeling was een goed idee geweest, ze kon haar ogen amper open houden.
Rillend leunde ze tegen de verwarming, liet zich naar beneden zakken en legde haar hoofd ertegen. Het voelde warm, brandde in haar wang. Heel haar lichaam tintelde.
Het deed eigenlijk wel goed.
Geeuwend trok ze de muts van haar hoofd. Haar haren sprongen overeind. Statische elektriciteit, dacht Nona en probeerde haar haar naar beneden te trekken. Ze verloor de wedstrijd.
Toen, met tegenzin, duwde ze zichzelf omhoog en slenterde richting trap.
Maar nog voor ze de trap bereikte, moest ze zich ergens aan rechthouden. Haar benen sliepen al, en waren niet van plan weer ‘wakker te worden’.
En dan overviel een gevoel van energieloosheid haar. Haar armen vielen losjes langs haar lichaam heen en ze viel vooruit, zag de grond steeds dichter komen maar had de fut niet handen uit te steken of iets dergelijks. Met een doffe dreun viel ze op de koude tegels.
Haar wang gloeide, en ze beval haar armen iets te doen. Maar niets is wat ze uiteindelijk deden. Helemaal niets.
Behalve tintelen en pijn doen, maar dat rekende ze tot niets.
Ze wou opstaan, naar haar slaapkamer gaan en slapen.
Maar langs de andere kant. Die koude tegels, als men er eenmaal aan gewend was, was het best wel zacht. En comfortabel.
Steeds meer gevoel ebde weg terwijl ze weer geeuwde. Haar ogen zakten toe terwijl haar hersenen nog een laatste keer probeerde haar gezond verstand tot leven te wekken. Die sliep echter al.
Haar benen gingen nog één keer omhoog, na een tijd van bewegingloosheid toch een vooruitgang, en toen werd het doodstil.
Nona viel in slaap.

Pour mon amour pour toujours, Nadezh. <3

Reacties: