FanFic.nl

Bite [Vamps]

Driving nightmares away [15]

Een tijdje nadat Tom zijn pizza opheeft, vraag ik aan Huyen om me naar mijn kamer te brengen. Tom loopt ineens mee, Nancy roept ons nog na waar de douche is en Huyen ondergaat alles neuriënd.
‘Oké, Tom, jou kamer is hier naast de trap. Daar is de badkamer,’ hij wijst op de enige lichtblauwe deur in de gang, de rest is allemaal crèmekleurig, ‘die kamer daar is de logeerkamer, voor als er plots een gast zou zijn,’ Tom en Huyen wisselen een mysterieuze blik die me zo nieuwsgierig maakt dat ik amper oor heb voor wat nu nog tegen me gezegd wordt, ‘en jou kamer is daar, aan het einde van de gang.’
Ik slof richting mijn kamer en kijk even over mijn schouder. Tom verdwijnt de badkamer in.
Eenmaal in de kamer, kijk ik nauwkeurig rond. Een hemelbed met sneeuwwitte lakens en gordijnen en donzige, lichtroze kussens. Een lage commode en kast van wit hout en een halfronde spiegel boven een bureau. Een krukje met mijn rugzak erop.
Ik haal mijn pyjama eruit en begin met me om te kleden terwijl mijn gedachten steeds veranderen.
Tom, Demitri, Nancy, Huyen, Demitri, Monster, Demitri, Tom, Demitri.
Stiekem ben ik wel bang, ook al weet ik dat hij mij niet iets extreem ergs kan aandoen. Dat hij dat niet wil. Waarschijnlijk.
Maar ik ben bang dat Tom iets overkomt, of Bill, of Monster, of Nancy, of Huyen.
Ik trek de gordijnen voor de raam toe, en sluit de vallende duisternis buiten uit. Dan knip ik het licht aan en plof op mijn bed neer.
De zachte lakens kietelen mijn wangen. Ik ben zo moe. En toch denk ik niet dat ik ga kunnen slapen. Daar ben ik nog net niet moe genoeg voor.
Ik kruip onder de dekens en stop mijn hoofd ver weg onder een berg kussens.
Weer flitsen mijn gedachten van de ene naar de andere persoon of gebeurtenis, behalve diegene aan wie of wat ik denken wil.
Demitri.
Ik zou het mezelf nooit vergeven als hij Tom wat aandeed, dus wat doe ik hier nog? Elke seconde die hier voorbij tikt, kan Demitri een stap dichter bij ons zijn. Elke minuut kan voor hem een doorbraak in zijn zoektocht zijn. Elk uur kan hij zich voorbereiden op zijn plan. En elk moment is een verloren moment.
Mijn ogen zakken al tot de helft toe. Maar echt slapen is het niet. Ik heb misschien al één voet gezet in een slaaptoestand, maar ik besef nog heel goed wat er in de kamer gebeurd. De wind die langs het raam en de muren schuurt, de wolken die bolvormige schaduwen door de gordijnen werpen.
Demitri.
Demitri. Zwarte haren, golvend door de gure lucht van de zee. Ogen die het licht van de maan weerkaatsen.
Wat als hij weet dat Nancy en Huyen me helpen?
Hij grijnst zoals hij altijd doet, vol leedvermaak en arrogantie.
Zou hij hen iets aan kunnen doen? Vampieren zijn toch zo goed als onsterfelijk?
Lachend zet hij zijn tanden in de ontblootte hals van Tom, die stuiptrekkend uit zijn handen glijdt. Als een beest gooit hij zich op zijn prooi en zet zijn tanden in de zojuist gemaakte gaatjes. Druppel voor druppel bloed zuigt hij op en blijft zuigen tot er plots niets meer komt en Tom als een leeggeblazen ballon onder hem ligt. Hij staat op en likt langs zijn bloedrode lippen.Vliegensvlug schiet ik overeind en donder in al die haast uit mijn bed. Op handen en voeten kruip ik naar de deur, om daar even te blijven staan.
Goed, welke kamer was van Tom?
Mijn ogen wennen stukje bij beetje aan het donker, maar echt veel zie ik nog steeds niet. Mijn handen speuren elk stukje tapijt af, mijn knieën prikken. Mijn ogen vallen steeds opnieuw toe, maar ik sper ze daarna meteen weer open. Niet weer zo’n droom voor ik weet dat Tom veilig is.
Toms kamer was vlak naast iets, maar was het naast de trap of naast de badkamer?
Ik besluit eerst de kamer naast de trap na te kijken en zie tot mijn genoegen een op en neer deinende borstkas en zwarte cornrows.
Aan de deurklink trek ik me recht en schuifel dan naar Toms bed toe. Hij draagt enkel het shortje van wat ooit een voetbaltenue moet zijn geweest, zijn borstkas wordt enkel bedekt door de punt van het laken, dat op de rand ligt en bijna van het bed schuift.
Ik tik hem op zijn schouder. Zijn lippen smakken zachtjes, hij draait zich om en slaapt verder. Weer tik ik hem.
‘Huh, wat?’ mompelt hij slaapdronken en heft moeizaam zijn hoofd op. ‘Oh, Julia, wat is er?’
Ik frummel wat aan mijn pyjamajurkje en kijk hem aan.
‘Mag ik bij jou? Ik had een nachtmerrie.’
Hij schuift een beetje op en klopt op het plekje naast hem. Dan ziet hij de deken, die amper nog op het bed ligt. Die trekt hij er snel weer op en lacht.
‘Bedankt, ik zou niet weten wat ik zonder je moest.’
‘Bij Huyen en Nancy in bed.’
Ik grinnik zachtjes en ga op de rand zitten, zwaai mijn benen in bed en ga dan liggen. Tom kruipt wat dichter tegen me aan en slaat een arm om mijn schouder. Zijn vingers wrijven door mijn haar.
‘Gaat het al wat beter?’
‘Ik denk het wel.’ zucht ik en nestel me nog ietsje dichter. Zijn warmte gaat door me heen, maar verlaat me jammer genoeg al bijna meteen.
‘Waarover droomde je?’ fluistert hij in mijn oor terwijl hij de deken over ons heen legt en geeuwt.
‘Dat weet ik niet meer.’ zeg ik snel en duw mijn hoofd verder het kussen in.
‘Oh, misschien maar gelukkig ook. Slaapwel Julia.’
Hij drukt een kusje op mijn wang en trekt dan zijn arm terug. Dat vind ik jammer, maar ik zeg het beter niet. Hij is al zo aardig om me in zijn bed te laten.
Met een enorme glimlach op mijn gezicht draai ik me op mijn zij en geeuw. En nu liefst een droomloze nacht verder, maar zeker geen Tomloze!

Reacties: