FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 7 - Never To Leave You Again

Tom zat op Bills bed, bezig met het afdrogen van zijn dreads. Bill was nu in de badkamer. Tom had nooit laten merken dat hij zijn broer had zien huilen, noch dat de sporen van de uitgelopen make-up duidelijk zichtbaar nog waren geweest toen hij later de slaapkamer weer inkwam. Bill had geen behoefte aan zo’n gesprek, en Tom zelf ook niet. Het was vreselijk om te moeten aanhoren hoeveel pijn hij zijn broer wel niet had bezorgd. Hij wilde alleen maar een eind maken aan die pijn. Er moest een manier zijn om zijn schuld te vereffenen.

Tom zuchtte en stond op. Hij wist moeilijk blijf met zichzelf, alles gebeurde dan ook ze snel. Hij begon door de kamer te slenteren. Het was raar, hoewel Bill hier woonde, had hij niet echt een stempel op de ruimte achtergelaten. Er was niets dat schreeuwde: “Bill, en niemand anders, zou het zo hebben gedaan!”� Er waren geen posters, geen foto’s, behalve dan die van de school op het prikbord. Maar wat had Bill daar ook aan dat alles? Hij was blind.
De school. Zou hij echt naar Amerika gaan? Het was egoïstisch, maar ergens hoopte Tom dat zijn broer nooit zou worden toegelaten. Dan was hij hem weer kwijt.

Plots viel zijn oog op een dik boek dat onder het bed geschoven was. Wat moest Bill in hemelsnaam met een boek? Zelfs braille kon hij maar amper lezen.
Nieuwsgierig raapte Tom het op. Vreemd. Dit boek kwam hem vaag bekend voor. Er was geen titel, geen auteur. Het was groot en zwaar zoals...fotoboek?

Tom staarde naar de deur van de badkamer, waar het water nog steeds stroomde, en liet zijn blik daarna weer terugglijden. Er was iets met dit boek waar hij niet precies zijn vinger op kon leggen. Het was net als toen hij Bill voor het eerst in tien jaar zag: Hij kende het maar al te goed, maar wist niet wat het was.

Voorzichtig tilde hij de helderrode kaft op. Meteen overviel het hem. Maar natuurlijk!
Dacht hij in shock. Dat ik het niet herkend heb! Op de eerste pagina stond een klein stukje tekst, duidelijk geschreven in de hanenpoten van kleine kinderen. Toms adem stokte. Was dit wel mogelijk? Hoe kwam Bill hieraan? Ongelovig herlas hij de woorden:

‘Dit is het fotoboek van Bill en Tomi!
(Tom!) Het is van óns!
Dus niet aankomen!
Tenzij je Bill of Tom heet!
Wel, ook niet als je gewoon Bill of Tom heet...
Ja, want er zijn nog mensen die zo heten.
En het is alleen van ons!
Dus euhm...kom er gewoon niet aan!
Bill & Tom’

Tom moest lachen bij het lezen van zijn eigen geschrift. Ze hadden om de beurt een zin geschreven zonder op voorhand echt af te spreken wat ze zouden schrijven. Tom herinnerde zich dat moment als de dag van gisteren. Het was kerstavond en ze hadden naast elkaar op hun buik op Bills bed gelegen. Ze deelden toen nog een kamer. Ze deelden toen alles. De lakens zaten onder de inktvlekken van een uitgelopen balpen, en ze waren die dag vroeg naar boven gekomen om met hun kerstcadeau te spelen. Ze hadden al maanden om een fotoalbum gezeurd en toen hadden ze er eindelijk eentje gekregen.

In de badkamer liep het water nog altijd toen Tom voor het eerst in lange tijd het voorblad omsloeg. De eerste foto’s waren van die avond zelf. Slordig opgeplakt, omdat niemand ooit de toestemming had gekregen om hen te helpen.
Bill en Tom onder de kerstboom, Bill en Tom aan tafel met hun gezicht onder de chocolade, Bill en Tom met een groot pak, Bill en Tom die dat grote pak samen openscheurden, …
De verzameling plaatjes leek eindeloos.
Verder in het boek zaten foto’s van de tweeling aan zee, trots naast een zandkasteel dat groter was dan de jongens zelf.
Bill en Tom onder de modder in de achtertuin, met de hond in het park, samen op een boot, in het bos, in de keuken tijdens een voedselgevecht, in de speeltuin, op de trampoline… En tenslotte een grote foto van de broertjes terwijl ze de kaartjes op een grote taart uitbliezen. Dat was hun laatste verjaardag samen. En daar hielden de foto’s op, zo dacht Tom.

Maar toen hij op de laatste pagina van het boek keek, kleefde daar een nog grotere foto van de tweeling op vakantie. Hoe kon hij dat nu vergeten zijn? Bill zat op Toms rug, zijn armen om diens nek. Toms wangen waren lichtrood van het rondjes lopen, maar hij leek het niet erg te vinden. Allebei keken ze recht de lens in, een stralende glimlach op hun gezicht.
Meer dan ooit identiek.
Onder de foto stond geschreven: ‘Mijn beste vriend!’, de woorden afwisselend in het handschrift van Bill en dat van Tom.

Tom gleed glimlachend met zijn vinger over de foto. Hij herinnerde zich hoe gelukkig ze toen waren. Het lachen verging hem al snel, toen hij besefte dat dat nooit meer terug zou komen. Die tijden waren lang vervlogen. Tom keek naar Bills ogen, daar nog levendig en diep bruin. Nu kon Bill deze foto’s niet eens meer zien...
Tom zuchtte. Hij kon deze jongen niet geven wat hij nodig had: Een broer. Maar hoe langer hij naar de foto keek, hoe meer hij zich iets realiseerde: ‘Zijn beste vriend’ was iets dat hij nog altijd kon zijn.

Hij merkte niet eens dat het water in de badkamer gestopt was met lopen, tot Bill zijn aandacht trok. -“Andi?”� Zijn handen woelden met een handdoek door zijn natte haren. Tom keek op en klapte instinctief het boek dicht. Bill fronste bij het geluid.
-“Waar heb je dat gevonden?”� -“Euhm..Ik zag het liggen.”� Tom staarde naar zijn voeten. “Dat is dus je broer?”� Bill knikte. -“Ja.”� -“Hij lijkt echt op jou.”� -“We lijken op elkí¡í¡r.”� Verbeterde Bill. Tom gniffelde. -“In principe lijk jij op hém. Hij was toch ouder?”� -“Kijk, dat zei Tom ook altijd! Het zijn tien idiote minuten, verdomme!”� -“Waarom bewaar je dit onder het bed?”� Tikte Tom op het boek. Bill haalde zijn schouders op. -“Ik weet het, belachelijk, hé? Een blinde die een fotoboek bijhoudt? Maar ik kan er geen afstand van doen. Het is het enige voorwerp dat ik nog heb uit mijn oude huis. Het laatste dat ik overheb van mijn broer. Ik kan de foto’s dan wel niet zien, maar ik weet nog hoe ze eruit zagen. Dat telt ook.”�

Tom lachte. -“Jij bent een rare, jij.”� -“Zegt degene die alleen zure melk in huis heeft.”� -“Pff. ’t Is een delicatesse.”�
Voor de tweede keer die dag klonk de stem van Jutta onderaan de trap. -“Jongens, eten!”�
Bill grijnsde. -“Ik zal jou eens iets leren over delicatessen.”�

***************************************************************************

Bill had niet gelogen. Jutta was een geweldige kokkin. Het was lang geleden dat Tom nog eens een degelijke maaltijd voorgeschoteld had gekregen, dus werkte hij de pasta met grote happen naar binnen. Bill keek geamuseerd toe vanaf de overkant van de tafel.
De keuken was groot en modern. Alles tot in de puntjes uitgewerkt met de laatste nieuwe snufjes. De muren waren net-niet-wit en het aanrecht was van een grijs marmer. Tom moest ook toegeven dat hij nog nooit op zo’n comfortabele keukenstoel had gezeten.

-“Verslik je niet, hé? Het is net alsof je uitgehongerd bent.”� Plaagde Bill. -“Mjah. Zoiets. Ik kon toch ook niet weten dat hier zo goed gekookt werd.”� -“Ach, zwijg, je zou nog tevreden zijn geweest als we je een doodgeslagen rat hadden gegeven.”�
Jutta deed haar best om een lachje te onderdrukken en ging naast Bill aan tafel zitten. -“Liefje, da’s niet echt aardig van je.”� Bill grimaste bij de tik tegen zijn achterhoofd. -“Hey! Jij bent nog erger dan mama, jij!”�
Bij het woord ‘mama’ dacht Tom meteen aan zijn eigen moeder, Simone. Het deed hem pijn om te weten dat Bill het helemaal niet over haar had. Niet meer. Nu sprak hij over een vreemde vrouw die Tom als een indringer in de oren klonk.
Tja, Bill had tenminste geen nieuwe broer. Dat was ook al iets.

-“Je moeder is uit werken, dus nu ben ik de baas.”� Verklaarde Jutta trots. Bill kruiste zijn armen. -“Dat zullen we nog wel zien…Ah, en Andi is eindelijk gestopt met eten.”� Tom had zelf nog niet helemaal door dat hij zijn bestek had neergelegd. Dat had hij wel meer als hij aan het dromen was. Zijn broer moest het gehoord hebben, dat had hij nu al wel door.
-“Soms zou je denken dat je nog kan zien.”� Trapte Tom tegen Bills voet onder de tafel.
Bill schopte terug. Jutta lachte plagend. -“Oh, hij ziet niks, maar hij hoort í¡lles, de kleine duivel! Vorig jaar heeft hij zelfs gehóórd waar ik zijn kerstcadeautjes had verstopt!”� Dat benadrukte ze met weer een tik tegen Bills achterhoofd. De jongste Kaulitz grijnsde ondeugend terwijl hij Tom toefluisterde. -“Ik kon het niet laten. Ik wist dat ze inkopen was gaan doen en ben haar stiekem gevolgd toen ze thuiskwam. Auw!”� Weer een tik. “Met wie vier jij trouwens Kerstmis?”�

De vraag kwam nogal onverwacht. -“Euhm...wel..alleen.”� Bills dode ogen gingen wijdt open voor enkele seconden. -“Wat?! Dat is vreselijk!”� -“Het valt wel mee. Georg en Gustav komen altijd even langs op Kerstavond, maar dan moeten ze weg om te gaan eten bij hun familie.”� Bill fronste onbegrijpend. -“Niemand zou alleen mogen zijn met Kerstmis.”� -“Pf. Ik geef geen goede feestjes denk ik.”� Haalde Tom zijn schouders op. -“Wat wil je? Je ijskast is altijd leeg.”� Grapte Bill. -“Ik heb geen reden om iets te kopen! Er komt toch nooit iemand bij me langs.”� -“Omdat je niets in huis hebt!”� Tom schopte hem weer en ging door tot er zich een onzichtbare oorlog afspeelde onder tafel.

Het was toen pas dat hij merkte dat Jutta hem aanstaarde. Bedenkelijk, en met een flauwe glimlach op haar gezicht. Tom kleurde en keek naar het tafelblad. Hij werd gekeurd. Het was duidelijk dat Jutta zo’n beetje Bills beschermengel was, en ze zou hem niet laten optrekken met eender wie. Hij vroeg zich af wat voor effect het zou hebben als zij hem niet zou mogen. Zou Bill dan ook van gedachten veranderen? Niet over nadenken.

-“Pff. Kerstmis draait niet om eten. Niet belangrijk.”� -“Blijkbaar wel, anders zou er toch meer volk komen opdagen?”� -“Dat betwijfel ik.”� -“Hoezo?”� -“Ik ben gewoon een beetje...”� Hij wist niet hoe hij het moest zeggen. “Alleen op de wereld.”� Bills voeten vielen stil. -“Alleen?”� Vroeg hij met een klein stemmetje. “Waarom? Hoe kan dat?”� Tom schudde zijn hoofd. Bill was schattig als hij zo naïef was. -“Ik weet het zelf niet. Het ging allemaal zo snel.”� -“Wat ging snel?”� -“Euhm..”� Verdomme, hoe moest hij dat nu weer uitleggen? Hij kon de waarheid immers niet zeggen. Jutta keek nog steeds onderzoekend in zijn richting. Hij kon maar beter iets goeds verzinnen. “Tja, om een lang verhaal kort te maken, ik ben al een tijdje wees. Van het ene tehuis naar het andere. Dan ben ik meerderjarig verklaard, en nu ben ik hier.”�
Het was niet helemaal gelogen. En de leugens waren geloofwaardig.

Tom was bijna trots op zichzelf, maar omdat hij Bill én Jutta weer wat op de mouw had moeten spelden, kon hij zich daar niet helemaal toe brengen.
-“Heb je dan helemaal geen familie?”� Vroeg Bill bezorgd. En Tom wilde niets lieven dan uitschreeuwen: jij! Jij bent mijn familie!
Maar hij kon het niet. Hij voelde zich vreselijk machteloos.
-“Ik heb vrienden.”� Glimlachte hij. “Dat is genoeg.”� Bill schudde zijn hoofd. -“Ik vind het zo erg voor je..ik zou gek worden zonder mijn familie..mijn teddy is daar een goed voorbeeld van.”� Bewees de jongen zijn punt.

En daar was het weer. Het gevoel dat hij Bill tekort had gedaan. Tom had het steeds vaker, en elke keer werd het een beetje sterker.
-“Hey, geloof me, jij bent ook niet zwak! Wat jij allemaal al hebt meegemaakt…de scheiding van je ouders, de ruzie met je broer, het verliezen van je gezichtsvermogen, de dood van je vader..”� Toms gedachten dwaalden af naar dat ene feit. Zijn vader. Híºn vader was dood.
“Het..Het moet niet gemakkelijk zijn om naar de begrafenis van je eigen vader te gaan...”�

Bills ogen maakten vluchtige, haast zenuwachtige bewegingen. -“Ik..Ik ben niet geweest.”� Tom keek op. -“Wí¡t?”� Nog even en de ontzetting in zijn stem zou duidelijk te horen zijn. Hoorde hij dat nu goed? Was Bill niet eens naar de begrafenis gegaan?!
-“Ik ben niet geweest.”� Herhaalde Bill vastberaden. “Waarom zou ik gaan? Waarom zou ik hem...”� Hij slikte zijn woorden in, samen met de tranen waarvan hij niet wilde dat ze kwamen.

Nu ging Jutta’s alarmbel rinkelen. -“Bill, schatje, waarom gaan jullie boven die film niet opzetten waar je zo graag naar luistert?”� Bill stribbelde niet tegen. Hij toverde een lachje boven en knikte. -“Kom je mee, Andi?”� -“Ja..ja natuurlijk.”� Stotterde Tom, een beetje aangedaan. Wat was er toch met toch met Bill en zijn relatie met hun vader? Misschien moest hij hem dat zo meteen maar eens vlakaf vragen?

-“Oh, Andi, liefje, zou je me nog even kunnen helpen? Ik heb een pot die ik niet open krijg.”�
Tom bevroor. Hij had hier een slecht voorgevoel bij. -“Euhm..oké..”� Jutta lachte tevreden. -“Mooi zo. Bill, waarom ga jij de film al niet opstarten, kindje? Dan hoeft Andi straks zo lang niet te wachten.”� Bill zei niets en liep gewoon door. Ergens had Tom het gevoel dat zijn broer blij was dat hij nu even alleen kon zijn. En een vaag vermoeden dat Jutta meer in haar schild voerde dan het openen van een pot appelmoes. Kwam er een preek? Was dit het moment waarop ze hem zou vertellen dat hij Bill niet meer mocht zien? Toen ook de laatste plukjes van Bills zwarte manen achter een hoek waren verdwenen, richtte ze zich tot Tom. -“Je moet weten, jongeman, dat ik vrij sterk ben. De potten die ik niet openkrijg moeten nog worden uitgevonden.”� Ze knipoogde. Tom kruiste defensief zijn armen. -“Dat dacht ik al…dus waarom ben ik hier?”� Jutta lachte. -“Waarom zo serieus? Waar maak je je zo’n zorgen over?”� -“Ik blijf met Bill omgaan, wat jij ook zegt. Dus als het dat het is, waar je me over wilt spreken, dan kun jí­j je maar beter zorgen maken!”� Deze moest ze moeite doen om door het geschater heen nog woorden te vormen. -“Oh, liefje toch, ik zou Bill nooit van zijn vrienden weghouden! Ik zag dat hij nogal op jou gesteld is, daar wil ik niet tussenkomen. Jij bent de eerste waar hij vriendschappelijk contact mee gehad heeft in lange tijd.”� Toms houding versoepelde. -“Maar...waarom riep je me dan terug?”� Jutta’s glimlach vervaagde en ze werd in enkele seconden serieus. -“Kijk, ik vind het geweldig dat je met Bill optrekt, ik zweer het, maar er is nog zo veel dat jij niet weet over die jongen. Hij is zo kwetsbaar..”� -“Wel, het is ook niet mijn bedoeling om hem te kwetsen!”� Kwam zijn barrière weer naar boven. -“Dan moet je me één ding beloven.”� -“Wat dan?”�

-“Vraag hem nóóit iets over zijn vader. Nooit.”� Ze keek hem doordringend aan. “Het doet hem pijn.”� Tom deed zijn mond open, maar ze plaatste streng haar wijsvinger op zijn lippen. “Vraag ook niets aan mij. Het is niet mijn plaats om het je te vertellen.”� Tom zuchtte en zweeg. “Braaf zo. Ga nu maar naar hem toe. Hij kan een vriend gebruiken.”� -“Zelfs zo’n geval als ik?”� Probeerde hij dan toch nog een eigenwijs antwoord te geven. -“Bill is zelf een geval apart. En ik heb hem in tijden niet meer zo...gelukkig gezien.”� Haar lippen krulden zich tot een klein lachje. “Jullie hebben zo veel gemeen..ik weet niet of je het zelf al hebt gemerkt...bij nader inzien weet ik niet of je het zou kunnen merken..”� Haar stem werd zachter. “Het..Het zijn je ogen jongen..Ze doen me zo hard denken aan..God, ze zijn bijna identiek.”� Plots zag hij een glinstering in haar ogen vlak voordat ze zich in de zijne boorden. Er was iets aan haar blik. Iets als een soort...hij wist het niet. Het leek bijna op besef. Tom hoefde de volledige zin niet te horen om te weten wat ze bedoelde. Zijn ogen deden haar denken aan die van Bill…zij had Bill nog gekend voor hij blind werd. Zijn hart klopte sneller. Zou ze iets doorhebben? Nee, dat was onmogelijk. Jutta leek hem niemand die geloofde in dat soort toeval. Maar toch..de manier waarop ze hem aankeek..

“Ga nu maar.”� Ontwaakte ze uit haar eigen gedachten. “Hij is al lang genoeg alleen geweest.”� En Tom wist dat er een diepere betekenis in die zin zat. En ze had gelijk.
Hij kon niet snel genoeg bij de trap zijn. Jutta gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Zeker nu hij haar ogen voelde branden in zijn rug.

Tom hij Bill’s kamer binnenkwam zat zijn broer al op bed. -“Eindelijk! Ik dacht al dat je niet meer zou komen.”� Zei Bill zonder op te kijken van de laptop op zijn schoot. Hij stak een DVD in en wachtte tot er een soort geluidssignaal weerklonk. Daarna drukte hij op enter.
-“Natuurlijk wel.”� Lachte Tom. “Welke film wil je zien? Euh, ik bedoel, beluisteren..”�
Bill liet vluchtig de hoes zien. Tom grijnsde. -“The Nightmare Before Christmas?”�
De jongen met het zwarte haar haalde zijn schouders op. -“De muziek is goed. De hele film heeft gewoon een geweldige sound. Daar moet ik het zo ongeveer van hebben.”� -“Goed dan.”� Tom plofte naast Bill neer. “Ik heb best zin om een film te zien.”� Maar Bill drukte weer op enter, en credits in het begin van de film kwamen tot stilstand. Het scherm was bevroren.

“Hey!”� Fronste Tom onbegrijpend. “Waar deed je dat nu voor?”� Bill ‘keek’ recht in zijn richting, op een gruwelijk precieze manier. -“Wat wilde Jutta van je?”�
Tom slikte. Hij voelde het meteen warmen worden. -“Niets. Gewoon een pot erwten die ze niet open..”�-“De potten die Jutta niet open kan krijgen moeten nog worden uitgevonden. Zeg op, wat wilde ze?”�
-“Het was niets. Zet de film weer op.”� Bill zuchtte.
-“Ze heeft je gevraagd om niets over mijn vader te zeggen, of niet soms?”�
Tom zuchtte ook, en Bill wist genoeg. “Het maakt niet uit..je..je wilt het weten, hé?”�
-“Wel…”� Er was gewoon geen ander antwoord dat Tom kon geven. “Ja.”�
Te lang had hij zich al afgevraagd wat er in het verleden lag. Veel te lang. Hij wilde Bill geen pijn doen, maar dit was sterker dan hemzelf. Bill aarzelde.
-“Oké. Ik zal het je vertellen..maar je moet weten dat..dat ik er nog nooit met iemand over gesproken heb...toch niet...helemaal. Ik bedoel, iedereen weet het maar...”�
Tom knikte. Hij begreep het. Bill ademde een keer diep in.
-“Hij nam foto’s van mij.”� Zei hij tenslotte met trillende stem. Hij wachtte even, als om zich voor te bereiden op wat hij nog moest zeggen. “Hij verdiende er heel veel geld aan…ik haatte het...hij wist het...ik..”� Pauze. “Waarom deed hij dat?”� Het was geen vraag aan Tom. Dit was gewoon iets dat Bill zélf al een lange tijd bezig had gehouden. Iets dat onbewust altijd in zijn gedachten was blijven rondspoken.

-“Hij fotografeerde je?”� Trok Tom zijn aandacht. “Was dat alles?”� De opluchting gleed al door hem heen...
-“Z..Zonder kleren.”�
Toms ogen werden groot. -“WAT?!”�
Dat kon niet! Dat mócht niet! Het moest en het zou een leugen zijn!
Maar zelfs nu de ogen van zijn kleine broer even dood en bevroren waren als bloemen in de winter, kon hij er nog steeds in aflezen dat dit geen leugen was. Dit was de waarheid.
Waarom had hij het nooit gemerkt? Waarom had hij…

-“Tomi, hij heeft een camera en deze foto’s vind ik écht niet leuk!”�

Tom schrok. Toen al? Was het ook zo, op die nacht?
Bill had hem gesmeekt...gesméékt hem te redden...
Toms adem stokte. “Oh, mein Got...”� Het was zijn schuld.
-“Tja...die foto’s verkocht hij op het internet. Illegaal natuurlijk. Hij deed het al jaren...”�
Tom onderdrukte zijn tranen. Half. -“H..Heeft hij ooit...”�
-“God, nee, hij heeft me nooit aangeraakt.”� Bill rilde. “Gelukkig maar. Hij stierf voor iemand hem kon ontmaskeren...Ik erfde al het geld. Al het geld…”� Er rolde een traan over zijn wang.
“Maar ik wilde verdomme geen geld! Ik wilde mijn leven terug!”�
Hij snikte. “Tom heeft me nooit gelooft. Daarom hadden we ruzie. Toen werden we gescheiden en moest ik met Jorg mee!”� Het was al jaren geleden dat hij die man nog ‘zijn vader’ had genoemd.

Tom beet op zijn lip. Het was zijn schuld...Zí­jn schuld. Hij had zijn kleine broer moeten beschermen! -“Het..Het spijt me zo Bill.”� Hij veegde zijn eigen tranen weg.
-“Dat hoef jij niet te zeggen.”� -“Jawel. Geloof me.”�
Bill barstte in huilen uit en Tom zag geen andere oplossing dan het snikkende hoopje miserie bijeen te grabbelen in zijn armen. Bills handen klampten zich vast aan de stof van Toms T-shirt.

-“Ik ben wel naar de begrafenis geweest.”� Hakkelde hij. “Ik ben de kerk ingestormd en heb heel de boel bijeen geschreeuwd! Alles wat hij heeft gedaan!”� Tom kon het niet helpen, hij glimlachte. Dit was zo typisch Bill. “Het weerkaatste gewoon tegen de muren, alsof ik een onbelangrijke echo was! Niemand geloofde me! Niemand!”� Hij begon harder te huilen en het laatste beetje van Toms minieme glimlach verdween.
“Ze dachten dat ik gek was geworden van verdriet! Van verdriet! Kun je dat nu geloven? Rotzakken! Dat zijn het!”� Hij begroef zijn hoofd in Toms schouder. -“Niet doen..”� Probeerde die hem te sussen. “Alsjeblieft niet huilen..”� Jutta had gelijk. Hij had Bill niets mogen vragen. Er vormde een brok in zijn keel. Opeens leek het alsof het allemí¡í¡l zijn schuld was, wat Bill was overkomen, wat hemzelf was overkomen, zijn moeder…Hij snikte. “Stil maar, het is oké..”�

-“Ze hebben me allemaal verlaten, Andi.. Allemaal! Iedereen ging weg! Niemand bleef over!…Niemand bleef voor mij over…”� -“Ik geloof je Bill.”� Zei Tom, tien jaar te laat. “Ik weet dat je niet zou liegen. Je vader heeft geluk dat hij dood is! Ander had ik hem zélf vermoord!”� En hij meende het. Alle liefde en al het respect dat Tom ooit voor zijn vader had gevoeld, was opslag verdwenen.
Bill probeerde te lachen, maar het lukte hem niet echt. Tom nam zijn broer steviger vast.
“…en ik zal je nooit verlaten, Bill. Nooit.”� Nooit meer.
Bill tilde zijn hoofd op, en even was het net alsof de vochtdoorlopen ogen hem konden aankijken. Nog nooit eerder in zijn leven had Bill zo graag weer kunnen zien.

-“Beloof je dat?”�

Tom drukte zijn voorhoofd tegen het zijne.

-“Ik beloof het.”�


WORDT VERVOLGD

Reacties: