FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

6.

Bill
‘Bill!’
Wazig. Vlekken. Kou. Heel veel kou.
‘Bill, stomme idioot, sta op. Sta alsjeblieft op.’
Hoofdpijn. De smaak van bloed. Duizenden blauwe plekken.
‘Alsjeblieft. Alsjeblieft, sta op, voor mij.’
Voor hem. Een hand op mijn schouder. Iets nats op mijn wang. Een zware druk op mijn borst. Kriebelige haren kietelen mijn kin. Mijn lippen zitten vastgeplakt, mijn ogen opendoen lijkt zo zwaar dat ik bang ben dat ik dood ga als ik het probeer.
‘Bill.’
Wie is die Bill toch steeds?
‘Alsjeblieft..’
Ik. Ik ben Bill.
‘Je kan niet - niet - ’
Bill. En hij is Tom. Tom Kaulitz. Tokio Hotel. Gustav. Georg. Jamie. Berlijn. Weg. Huis. Geen geld. Wijn. Chocola. Tom. Jamie. Jay. Mijn Jay. Nee. Niet meer mijn Jay.
‘Jay?’
Zei ik dat? Klinkt mijn stem zo - au. Dat deed pijn. In een reflex wrijf ik over mijn wang.
‘Stomme idioot! Ik dacht dat je dóód was, ja? Ik dacht - en dan - oh God, ik ben zo blij.’
Wuh? Dood? En waarom zie ik niets? Ik ben moe. Pijn. Het doet pijn. Ik wil niet. Ik moet mijn ogen opendoen. Ja. Ik moet mijn ogen opendoen. Ik wil niet. Ik moet. Een vlek. Ik zie een vlek. Een vlek met dreadlocks. Waarom ligt die vlek op me? Tom. Tom is de vlek. En ik lig op de grond. Hoofdpijn. Veel hoofdpijn. Hij huilt. De vlek. Of eh… Tom. Tom huilt. Om mij. Hij huilt om mij. En mijn arm ligt op zijn schouder. ‘Ssshht,’ fluitser ik. En ‘het komt wel goed.’ En ‘stil maar.’ En ‘het is oké.’ Ik fluister veel, geloof ik. Keelpijn. Ik heb keelpijn. Ik wil opstaan. Het is koud.
‘Ik wil opstaan. Het is koud.’
‘Sorry.’
Hij staat op. Ik sta op. Hoofdpijn. Buikpijn. Keelpijn. Rugpijn.
‘Gaat het wel?’
Nee. ‘Ja.’
‘Echt?’
Nee. ‘Ja.’
‘Wil je niet even - gaan liggen? Ofzo?’
Ja. ‘Nee.’
‘Zeker?’
Nee. ‘Ja.’
‘Oké.’
Ik knik. Zachtjes loop ik weg, laat mijn sokken over de parketvloer sloffen. Ik vraag me af wat ik daar deed. Op de grond, bedoel ik. Het zal vast wel iets met Jay te maken hebben. Jay. Jamie. Ze is weg. Ik mis haar. Flits. Déjí  vu. Heb ik dat echt zo vaak gedacht dan? Oh God, arme Tom. En arme Gus en Georg, nu Tokio Hotel er ook zo goed als niet meer is. Geen zanger, geen geld, geen muziek. En dat is allemaal mijn schuld. Ik kuch, draai me om op mijn hakken en haal diep adem.
‘Zeg, Tom?’
‘Ja?’
‘Zou ik niet eens - niet - misschien moet ik een baan zoeken.’
‘Een baan?’
‘Ja.’
Stilte. Tom staart me aan alsof iets compleet gestoords heb voorgesteld. Misschien is dat ook wel zo, maar we kunnen moeilijk blijven wachten tot de band een nieuwe zanger heeft, en weer gaan zingen gaat me nooit lukken op deze manier. Voor geld, bedoel ik, en niet omdat ik het leuk vind. Dat gaat niet. Dat is gewoon - onmogelijk. Een doffe pijn in mijn hoofd dringt zich weer omhoog van het te veel nadenken en onwillekeurig druk ik mijn vingertoppen tegen mijn slapen.
‘Ga even liggen.’
‘Nee, het gaat wel.’
‘Nou, als jij het wilt.’
Hij bedoelt de baan. Dat weet ik gewoon. Hij weet dat ik dat weet, en ik op mijn beurt weet dat weer. Zo is het altijd geweest en zo zal het ook blijven. Ik zucht, laat me op de bank ploffen. Hoofdpijn. Het heeft ook allemaal geen zin meer. Dit gedoe. De band. Ik.
‘Wil je - eh - iets te drinken?’
‘Koffie,’ met een half suikerklontje, twee zoetjes en een beetje melkpoeder, mompelt het stemmetje in mijn hoofd erachteraan, maar ik zeg niets. Ik heb al genoeg gezegd. Iemand zou mijn mond dicht moeten naaien. Of misschien moet ik dat zelf maar doen. Alsof ik dat ooit zal durven. In mijn dromen. Of eerder nachtmerries. Ugh. Ik heb geen zin meer in nadenken. Ik wil het allemaal niet meer. Ik wil niets meer weten, ik wil niets meer voelen, ik wil niets meer horen, en ik wil al helemaal niet meer praten. Dat heb ik al genoeg gedaan. Te veel, eigenlijk, zodra er iemand was die luisterde. En dan praatte ik zoveel dat diegene het liefst zou wensen dat hij me nooit had aangesproken. Ik haat het. Mezelf, eigenlijk. En daarin ben ik niet de enige.
‘Bill,’ hoor ik Tom mompelen. Het is geen vraag, dus ik antwoord niets. Ik wacht wel tot hij heeft gezegd wat hij zeggen wil.
‘Je koffie.’
Ah. Koffie. Volgens mij hoor ik nu ‘dank je’ te zeggen. Ik zeg niets. Ik wil niets zeggen. Nooit meer.
‘Bill?’
Dat was wel een vraag, maar het antwoord zal nooit komen.
‘Kijk naar me.’
Puur uit principe draait mijn gezicht zich naar de zijne. Een bezorgde blik verzwaart zijn anders zo vrolijke ogen, en pas nu valt het me op hoe bleek hij eigenlijk is.
‘Weetje, ik - ’
Hij bijt op zijn piercing, staart me aan, lijkt zich dwars door mijn ogen te graven, proberend iets levends te vinden in de zwarte leegte. Zijn hand vindt de mijne, de warmte van zijn huid dringt tot diep in me door, als een openhaardje in een koude winternacht.
‘Ik houd van je, Bill.’

Reacties: