FanFic.nl

My Worst Nightmare

Paparazzi [09]

Loom wordt ik wakker, duw mezelf overeind en kijk slaapdronken om me heen. Kamer. Onbekende kamer. Niet zo onbekende kamer. Hotelkamer. Hotelkamer van wie? Hotelkamer van Bill.
Bill!
Mijn hoofd schiet opzij. Een hoopje mens, bedekt door een sneeuwwit laken, zwarte haren als een satijnen doek over zijn hoofd gedrapeerd. Zijn lichaam gaat zachtjes op en neer, zijn adem blaast tegen het kussen. Stralen zonlicht kruipen door de gordijnen en beschijnen zijn gezicht.
En dan druppelt alles langzaam tot me door. In een hevige strijd met de om me heen gewikkelde lakens donder ik uit bed en maak zo’n kabaal dat Bill ook wakker word.
Zijn kleine oogjes zijn amper zichtbaar onder zijn warrige haar.
‘Muh.’ brabbelt hij en wrijft door zijn haar. Het is best wel schattig.
Oké, cut the crap. Bill is in geen omstandigheid schattig, en op dit moment zelfs enorm verdacht. Wat deed ik in godsnaam in zijn bed?
‘Goedemorgen.’ gaapt hij en hijst zich uit bed.
‘Er is niets goed aan.’ murmel ik en probeer overeind te komen, maar zak dan weer op de grond en leg mijn hoofd tegen de rand van het bed.
‘Slechte morgen dan.’ zegt Bill met een zuinige glimlach op zijn gezicht. Hij schuifelt naar het raam en trekt de gordijnen open, om de zonnestralen een voor een binnen te laten. Het prikt in mijn ogen, maar ik wend mijn gezicht niet af van het raam. En Bill.
‘Oh fucking shit.’
Zijn ogen sperren zich wijd open, zijn mond vormt een komische ‘o’, maar aan de situatie zal vast niets komisch zijn.
Al mijn concentratie moet ik aanwenden om recht te gaan staan en naar hem toe te stappen, om daarna achterover te vallen van verbazing. Letterlijk. Bill houdt me nog net recht.
Voor de deur van het hotel wemelt een menigte, reporters met microfoons met mannen met bierbuiken en een loodzware camera op hun schouder en huilende meisjes met spandoeken en reusachtige borden. De teksten die ze erop hebben geschreven, zijn niet al te aardig en zeker niet bedoelt om mij eraan te herinneren dat ik geweldig ben.
Want ondanks de situatie, ben ik dat nog steeds.
‘Je moet hier weg. Serieus, de helft van die mensen zijn fans. Boze fans, welteverstaan. Oh god, ik was helemaal vergeten dat ik wereldberoemd was.’
‘Ja, dat is namelijk iets dat je zomaar even vergeet?!?’
Ik raas door de kamer zonder echt te beseffen wat ik doe, merk dan op dat ik enkel een T-shirt van Bill aanheb en kijk hem hopeloos aan.
‘Bill, heb je misschien nog wat kleren voor me?’
Zachtjes grinnikend loopt hij naar de kast, trekt er een donkerblauwe skinny en een zwart met wit gestreept truitje uit en gooit die naar me.
‘Bedankt, kom ze maar een keer halen bij mij thuis.’
‘Zal ik doen.’ zegt hij en ploft neer op bed. ‘Als je het niet erg vindt, ga ik weer slapen.’
Ik glimlach even terwijl ik me aankleed, mijn natte kleren en schoenen pak en op blote voeten de kamer uit trippel. Ik schuif mijn schoenen aan mijn voeten en trek dan de deur dicht. Een luide zucht. Oké, zo erg was het niet bij Bill.
Geruisloos wandel ik door de gangen tot ik een nooduitgang tegenkom. Via de brandtrap kom ik op de begane grond, en van daaruit ga ik via donkere steegjes weg. Zo ontwijk ik de meeste mediamensen.

Als ik op het domein van mijn huis, kasteel, loop, kijk ik niet eens of er iemand in de buurt is. De weg naar hier heeft me aan het denken gezet, en ik ben op enkele dingen gestuit.
Een, niemand mag me.
Twee, het eerste klopt niet helemaal want Bill mag me nog wel.
Drie, Bill doet aardig tegen me en dat geeft me een vreemd gevoel.
Vier, dat derde zou best wel eens echte verliefdheid kunnen zijn.
Vijf, ik wil niet meer naar school.
Op het bordes blijf ik even staan, leg mijn oor tegen de deur en luister. Geen voetstappen of stemmen, dat komt me mooi uit.
Ik glip tussen de deuren door en hol meteen de trap op, zonder om te kijken ren ik door de gang en ik stop pas als ik in mijn kamer ben. De sleutel draai ik om in het slot, en gevoel van veiligheid kruipt tot in de diepste vezels van mijn lichaam.

Als het goed is, heeft niemand me gezien. Dat komt me goed uit, ik heb liever niet dat iemand me ziet.
Dit verdien ik niet. Echt niet. Hoe onmenselijk ik ook was tegen bepaalde mensen, of dingen, dit verdien ik gewoon echt niet.
En Bill nog minder.
Ik ga op mijn bed zitten en druk mijn rug tegen de muur.
Bill palmt mijn gedachten steeds meer en meer in, niets dat het nog kan tegenhouden. Al de gedachten komen tegelijk op me af. Vage herinneringen aan onze nacht samen.
Mijn hoofd bonkt tegen de muur, zo hard dat een helse hoofdpijn zich vanaf het puntje van mijn schedel verder en verder uitspreidt.
Bill.
Zelfs als mijn hoofd voelt als een overspannen prikkeldraad blijf ik aan hem denken. Zijn haar ziet er natuurlijk wel uit alsof hij zijn vingers om prikkeldraad heeft geklemd en elektriciteit door zijn lichaam heen gejaagd heeft gekregen.
Flauwtjes grinnik ik, maar het geluid van voetstappen op het grind en klikkende camera’s doen het al even snel weer verdwijnen.
Oh nee hé.
Ik trek me aan de vensterbank omhoog en gluur tussen de gordijnen. Ongeveer de grootte van de menigte aan het hotel staat nu op mijn oprijlaan, alleen zijn er deze keer maar een kwart van de mensen media en de overigen zijn woedende fans.
Moeizaam slik ik. Dit zou nog eens heel erg verkeerd uit kunnen draaien.


Suki spreekt, lange tijd MWN gehad XD!
Kay heeft vandaagh dingie ding gegaan
dat is dit nu

Ps, Voor Dezh

Reacties: