FanFic.nl

Can you kill the pain before one of them kills me? (House M.D. Ft. TH)

*1*

[Georg pov]

Ik zit samen met Gustav en de tweeling in de studio om de nieuwe nummers nog eens te herhalen. Het liedje dat we nu oefenen is World behind my wall. De stem van Bill die de zin ‘Take me there’ zingt gaat door mijn rechteroor, en een zoveelste pijnscheut door mijn linkeroor. Ik stop met spelen, grijp naar mijn oor en duw het oordopje zo nog wat dieper in mijn oor. David zucht en komt de ruimte waar wij zitten binnen. “Georg, ik ben het zat met jou! Ga terug naar een dokter, dit kan zo niet langer! Al 2 maanden zit je met die oorontsteking, en het is al je vierde in een half jaar!”� “Kan ik er iets aan doen?!”� Opnieuw zucht hij. “Ga naar een dokter, vandaag nog! Meer heb ik je niet te zeggen!”� Hij loopt de studio uit en gooit de deur met een knal achter zich dicht. “Djeezus, wat heeft hij nu weer opeens?”� Zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol. “Gelijk!”� Ik kijk in de richting van de stem en zie Bill me aankijken. “Kijk niet zo, hij heeft gelijk. Een oorontsteking duurt gemiddeld een week, die van jou al 2 maanden. Dat is toch een teken dat er iets niet klopt!”� “Je moet naar een dokter Georg, ze hebben gelijk.”� Staat Gustav Bill bij. “Maar jullie weten dat ik een hekel heb aan dokters! Het zal wel overgaan.”� Zeur ik. “Georg, ga nu gewoon naar zo’n idiote dokter en laat naar die vervloekte oorontsteking van je kijken!”� Hij zet zijn woorden kracht bij door recht te staan vanachter zijn drumstel. “Misschien moet jij ook maar eens terug naar een dokter, die woedeaanvallen van jou lijken terug te komen.”� “Georg, ik zweer het je. Ik heb al een jaar geen aanvallen meer gehad en ook dit is er geen! Ik ben gewoon kwaad en ga nu gewoon naar een dokter of ik vermoord je!”� “Ja, en als er iets aan je oor is doordat je niet naar een dokter wilt gaan, vermoord ik je daarna nog eens.”� Alle drie kijken Bill, Gustav en ik Tom aan met zo’n en-waar-slaat-dat-nu-weer-op-blik. “Wat?!”� zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt en iedereen schud zijn hoofd. Ik zucht. “Oke, ik ga al.”� Ik ruim mijn basgitaar op, doe mijn jas aan neem mijn sleutels en vertrek dan met veel tegenzin naar de dokter.

Na een kwartier in de wachtzaal te hebben gezeten kan ik eindelijk bij de dokter naar binnen. Hij neemt mijn koorts, die ik blijk te hebben, onderzoekt mijn keel, waar niets mis mee lijkt te zijn, en mijn oren. “Het is nog steeds een oorontsteking.”� Is het besluit van de dokter. “Maar medicatie blijkt niet te werken. Het kan zijn dat door te luide muziek het steeds opnieuw gaat ontsteken, in dat geval is er niets aan te doen. Alhoewel, als je zou stoppen met die band zou je er al een heel stuk minder last van hebben.”� “Stoppen met Tokio Hotel?! Maar die band is mijn leven!”� “Het spijt me, maar volgens mij zijn er maar 2 mogelijkheden. Of je stopt met die band, of je zal constant oorontstekingen, en dus ook pijn, hebben.”� Ik laat het even tot me doordringen. Stoppen met Tokio Hotel of constant pijn….. en wat ik ook doe….. “Damn…”� mompel ik tegen mezelf. “David vermoord mij.”�

[reacties??]

Reacties: