FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Zondag 18 januari 2004

Pim slenterde door de schemerige straten, liep in een poel van flets licht en toen weer door de schaduw. Muziek donderde in haar oren, haar haren zwiepten heen en weer in de slordige staart waarin ze al sinds de vroege ochtend zaten. Haar werkuniform hing over haar schoudertas, de gordel sneed in haar schouder. De frisse wind streelde haar nek, ze liet de rilling over haar ruggengraat kruipen.
Al veel te snel naar haar zin sprong ze de drie treden voor haar huisdeur op en pakte de sleutel uit de bloempot vol dode aarde en al even dode planten. De deur ging krakend open, de muffe geur van binnen walmde om haar heen.
Ze liep de slecht verlichte gang in, keek opzettelijk niet naar de enorme watervlekken op de kruising van de muur en het plafond of naar de scheuren in het pleisterwerk. Met een diepe zucht liet ze haar tas op de onderste trede van de trap zakken en zocht de sleutel uit het rekje.
Een man, een vreselijke alcoholgeur hing om hem heen als een bescherming tegen eender wie, slofte door de gang en greep de eerste sleutel op het onderste rijtje. Enkele tellen later was hij door de eerste deur op de gelijkvloers verdwenen.
Ze pakte de sleutel met het roze labeltje van zijn haakje en keek toen om, haar tas stond nog precies op dezelfde plek. Jammer, anders had ze een uitvlucht om weer naar buiten te gaan.
Ze hees de tas weer over haar schouder en stapte de trap op, die gevaarlijk onder haar voeten piepte. Stof bleef aan haar vingers kleven toen ze die over de leuning liet glijden, ze hoestte de vervuilde lucht haar longen uit.
Deur naar studio 15 was van oud hout, met afbladderende verf en een verroest nummerplaatje. De deurknop was versleten en het slot zou misschien nog een maand meegaan.
De deur was nog maar net open toen een bronskleurige Abessijn, de kat die Pim drie jaar geleden uit het asiel had gered en nu nog steeds in de armzalige studio woonde, zich om haar been klemde.
Haar tas werd vergeten in de hoek gegooid, met een vertederd gezicht knielde ze bij het beestje en nam het in haar armen.
‘En wat heb jij vandaag gedaan, Oken?’
‘De kat praat heus niet terug, Patje.’
‘En jij moet stoppen met tegen hem te praten.’
Twee jongens, dezelfde lichtbruine tint als Pim maar donkerder haar dat in korte stekels op hun hoofd stonden. Identieke tweeling.
‘En jullie moeten stoppen met tegen mij te praten.’ mompelde ze en liep hen voorbij, om in het woonkamergedeelte op een onaangename verrassing te stuiten.
Haar vader was al thuis.
Zijn hand, met mollige vingers en talloze ringen, strekte zich uit onder haar neus.
Zuchtend griste ze het geld uit haar broekzak en duwde dat in zijn hand. ‘Goed, ik ga de rekeningen betalen. Morgen wordt mijn loon gestort, dan krijg je de helft terug.’
‘Welk loon, je werkt niet. Je trekt steun van de OCMW!’ En de helft, als ik zoveel terugkrijg dan is het echt een wereldwonder, dacht ze er nog achteraan.
‘Niet zo’n grote mond, dame. Je weet net zo goed als ik dat het moeilijk is om werk te vinden.’
Broer drie liep om de twee heen, zijn blonde haren vielen zoals gewoonlijk tot ver over zijn ogen maar Pim wist wel dat hij nu zo enorm genoot van dit alles. De jongens hadden nooit hun loon moeten afgeven.
‘Nee, dat weet ik toevallig niet, want in tegenstelling tot jou zocht ik daadwerkelijk naar een baan. En die vond ik.’ terwijl ze dat zei, draaide ze zich om en stapte de keuken in. Een briefje van tien drukte tegen haar been.
In de keuken pakte ze een bord en een mes, liep toen haar woedende vader en naar actie snakkende broers, alle zes mooi op een rijtje, voorbij en stapte de gang achter het woonkamergedeelte in. In de rechtse hoek staarde een zwarte deur de gang in. Ze ging binnen, deed de deur op slot en hoorde haar vader nog iets roepen, maar niet precies wat.
Op haar kamer was het niet zo muf als in de rest van de studio. Het raam stond er vaker open dan in de andere kamers, en een geïmproviseerde luchtverfrisser van Tom deed nu al een drietal weken goed zijn werk.
Ze legde het bord op haar bed en zette Oken in zijn mand in de hoek.
De gordijnen, die het doorzichtige glas flankeerden, sloegen tegen de muur. Met een handige beweging, die duidelijk geoefend was, maakte ze het raam open. Nog meer ervaren klom ze door het venster en liet ze haar voeten op het dak van het garagecomplex zakken.
De steegjes van Loitsche lagen daar voor haar, en waren allang geen geheim meer voor haar. Maar deze keer moest ze niet ver zijn, slechts een straat ver, de pizzeria van Marco.

Met een dampende pizza op het bord dat ze meegenomen had op haar bovenbenen zat ze op de vensterbank. Oken lag tegen haar aan en snorde van genot toen ze haar vingertoppen even over zijn kopje liet gaan.
De pizza smaakte haar wonderwel.
Het geld dat ze had kunnen redden, was nu wel gehalveerd - ondanks de korting van Marco - maar in het eten dat haar vader haar en haar broers voorschotelden, had ze alles behalve zin.
De zon begon onder te gaan, ze gloeide rood boven de daken en maakte de kleur van de hemel donkerder. De sterren fonkelden vrolijk.
‘Ach Oken, wat is nu het doel van mijn leven?’ zuchtte ze en stak in haar hoofd haar tong uit naar Julio en Juanes, praten met Oken zou ze nooit afleren. En zeker niet voor hen.
Hij miauwde en sloot zijn bolle oogjes, om zachtjes blazend weg te zinken in een ondiepe slaap.
‘Ja, slaap maar jij. Ik zeur al genoeg tegen je.’
Een vage glimlach sloop naar haar mondhoeken, maar voor die daadwerkelijk doorgekomen was, ging haar gsm over. Ze zocht het lawaai makende ding snel op, vond hem tussen haar matras en het ijzeren frame en staarde naar het schermpje.
Tom.
Natuurlijk, toen ze het zich afvroeg, diende het zich op een gouden dienblaadje.
Tom was het doel in haar leven, en de enige drijfveer om er nog mee door te gaan.
Ze pepte zichzelf in enkele milliseconden op en probeerde vrolijk door de telefoon te klinken.

Voor Nadezh, omdat dit verhaal stiekem gewoon voor haar is en omdat ze me hielp bij Pims huisdier en gewoon om haar soortement op te vrolijken en ook gewoon daarom. Jeweetwel.
<3

En dat, lieve lezers, is een Abessijn.
http://www.dierenartsponteur.be/images/abessijn.jpg

Reacties: