FanFic.nl

SAAAA'S

Tot op de bodem [dood]

Daar stond ik dan. Op de rand van het hotel. Het hotel waar ik zoveel in beleeft had. Zoveel pijn; angst maar ook liefde en zelfverzekerdheid. Maar daar was nu niets meer van over. Beneden aan het gebouw stonden mensen. Mensen die keken wat er viel te zien. Maar ik kon ook mensen onderscheiden waar ik van hield. Die mensen keken omhoog; met ogen vol tranen. Ze wouden niet dat ik ging. Maar ik kon niet anders. Hij had me bedrogen. Alweer! Hij had weer niet van de drank af kunnen blijven, en weer was hij met een ander meisje meegegaan. Hij had me zoveel pijn gedaan. En iedere keer had ik hem vergeven. Maar dat kon ik niet meer. Tranen liepen over mijn wangen. Achter me hoorde ik een stem. De stem die ik zo vertrouwde. Me iedere avond zei dat hij van me hield. ''Alsjeblieft, doe het niet! Ik zal het nooit meer doen!'' Ik wou niet meer omkijken. Ik wist dat hij me er dan van zou weerhouden. Me ervan te weerhouden dat ik sprong. ''Alsjeblieft! Doe het niet! Ik smeek het je! Ik ga kapot zonder jou! Ik overleef het niet'' smeekte de stem me. ''Waarom zou ik je nog geloven. Zo vaak heb je dat gezegd. En iedere keer weer ging het fout!'' zei ik zonder me om te draaien. ''ich schrei in die Nacht für dich, lass' mich nicht im Stich, Spring nicht.'' zong de stem. ''Ik kan het niet! Ik kan niet stoppen. Ik moet hier weg! Ik hou het hier niet meer vol! Lieve Tom, vergeet me niet. Maar ga verder met je leven. Neem mijn ketting en hou hem bij je. Hierin zal ik leven'' zei ik. Ik deed mijn ketting af en legde hem op de rand. ''und hält dich das auch nicht zurück, dann spring ich für dich...'' zong de stem verder. Ik hoorde voetstappen dichterbij komen. ''Alsjeblieft! Laat me los. Laat me gaan. Ik moet wel! Ik kan hier niet verder leven!'' riep ik. ''HET SPIJT ME!'' schreeuwde de stem. ''IK HOU VAN JE!'' ''Maar blijkbaar niet genoeg om te onthouden dat ik ook van jou hou!'' zei ik. Ik draaide me langzaam om en keek in een paar mooie bruine kijkers. ''Ik hou van je! Maar laat me nu gaan'' zei ik rustig. Ik gaf hem een zoen op zijn lippen en ging recht staan. ''Ik zal altijd bij je blijven!'' riep ik en toen liet ik me achterover vallen. Het leek alsof de jongen toen pas doorkreeg dat ze echt wegging. ''NEEEE!'' riep hij en hij greep naar de arm. Maar hij greep mis en het meisje viel. Maar nu voor altijd. Beneden riepen de mensen die van haar hielden ook naar haar. Probeerde haar op te vangen, maar het was al te laat. Haar geest had haar lichaam verlaten. De jongen op het dak bastte in huilen uit en nam het kettinkje in zijn handen. Waarom had hij haar ook laten gaan. Het meisje waar hij zo veel van hield. Jane.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.