FanFic.nl

Schrijfwedstrijd CosmicPurple

1. Ik omhels je met 1000 armen

Het doek opent zich. Langzaam gaan de spots boven het barmachtige podium aan. Een meisje, amper tien jaar, aan het sterfbed van haar opa. Lise, zo heet ze. Beo, zo noemt ze hem. Opa Beo. De man die tot voor kort de positie van beide ouders invulde, haar enige thuis, haar held. Lise weent niet, al weet ze beter dan elk ander kind wat er te gebeuren staat. Ze zag ze allemaal al gaan. Haar vader, met de noorderzon verdwenen. Een oude liefde achterna, niet denkend aan de puin die hij veroorzaakte. Haar moeder balanceerde jaren op de rand van de afgrond. Hoe Lise ook trok en probeerde, ze was niet sterk genoeg. Nog steeds niet. Ze zag haar eigen moeder vallen. Ze heeft de kans nooit gegrepen om afscheid te nemen, die fout zal ze deze keer niet begaan. Ze grijpt naar opa’s hand, knijpt zachtjes. Op haar eigen, tedere manier probeert ze hem duidelijk te maken dat ze bij hem is, dat ze altijd bij hem zal zijn. Nooit heeft ze meer om iemand gegeven dan om deze man. Zoveel herinneringen die wonderbaarlijk veel oude beelden naar boven brengen. Zonder een woord te zeggen kruipt ze bij haar opa op bed. Als een kat nestelt ze zich tegen hem aan, haar benen opgetrokken. Ze voelt dat de nog steeds aanwezig warmte zich overzet naar haar lichaam. Als in een fotoalbum overloopt ze elk kostbaar stukje van haar leven. Steeds weer komt opa’s stralende gezicht terug, steeds meer gaat ze beseffen dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Elk beeld dat zich aanbiedt doet haar aan de gelukkige tijden denken. Elk blik van het verleden dat ze later zal oproepen, zal haar aan opa doen herinneren. Een foto van opa en haar, beiden in zwart gekleed, dringt zich naar de voorgrond. 14 januari 2007.


Lise kijkt niet op wanneer vrienden, maar vooral verre kennissen haar de hand drukken. De fluisterende bemoedigingen doen haar niets, helpen al zeker niet. Al deze mensen komen uit respect, niet uit liefde of verdriet. Geen van hen allen zal aan haar denken wanneer ze ’s avond met de familie gezellig rond het avondmaal zitten. Geen van allen zal Lise later nog bellen om te vragen hoe het écht met haar gaat. Geen van allen zal de moeite doen langs te komen voor een echt gesprek. De hele begrafenis speelt zich af op de oppervlakte. Een reputatie hoog houden is het enige wat hier telt. Lise voelt de warmte naar haar hoofd trekken, duizelingen maken zich van haar meester. Zwarte vlekken vormen zich tot de vreemdste dingen, alles behalve de realiteit. Want alles is beter dan de realiteit. Het voelt alsof ze vandaag niet afscheid neemt van haar moeder, maar van zichzelf. Ze is bereid haar eigen leven vaarwel te zeggen. Lise voelt zich steeds verder en dieper zakken, ertegen vechten kan ze niet. De vlekken vormen zich tot de gezichten van haar vader en moeder, toen ze nog een gelukkig gezinnetje waren. Het voelt alsof ze verdrinkt, maar happen naar adem wil ze niet. Niet meer. Toch lijkt ze de bodem maar niet te bereiken, langs alle kanten wordt er aan haar gesleurd. Wanneer zullen ze haar eindelijk met rust laten? Waarom geven zij nog niet op terwijl zijzelf zich er al bij neergelegd heeft? Vrede hebben met wat hoort, daar kan toch niets fout aan zijn? Twee stevige handen schudden haar door elkaar, trekken haar met een snok weer boven water. Lise durft haar ogen niet te openen, bang voor de verontwaardiging of woede die ze verwacht te zien. Maar er volgen geen vloeken of schreeuwen. Tot haar grootste verbazing drukken twee sterke armen haar tegen de borst. De halflange baard prikt door haar haren heen en Lise probeert zich nog dieper weg te nestelen. Weg van de starende ogen die ze door haar oogleden heen op haar gericht voelt. Haar opa neemt haar vast alsof hij nooit meer zal loslaten, en Lise voelt zich veilig. Zo kan ze leven. Dit is geen omhelzing uit dwang of nood. Met deze omhelzing draagt opa zijn reserves aan hoop en liefde aan haar over. Het voelt niet als alleen opa aan, maar alsof een sterkere kracht haar optilt. Alsof alle mensen die in de toekomst zullen bijdragen aan haar geluk, haar tezamen omarmen. Alsof honderden haar tegelijkertijd een hart onder de riem willen steken. Tot zolang ze opa heeft, zal ze nooit echt alleen zijn. Tot zolang hij haar kan omarmen, zal er hoop zijn.


En toch is het voor Lise onmogelijk om dit als afscheid te zien. Ze weet dat ze al die hoop en liefde steeds bij zich zal dragen. Opa heeft haar geleerd te houden van de kleine dingen in het leven, heeft haar de schoonheid van de natuur laten inzien. Iedere keer ze een mus een nestje zal zien bouwen, zal ze aan opa denken. Iedere keer dat ze een madeliefje in bloei zal zien staan, zal ze het geluk terugvinden. Dit is juist, dit is hoe het moet gaan.
Lise slaat haar armen voor de laatste keer rond haar opa.
Een zucht ontsnapt, een laatste traan, een laatste lach van een afgerond geheel, een eindig sprookje.
De lichten dimmen, worden uiteindelijk tot zwart gedoofd. Het doek valt en niemand die zich afvraagt hoe het met de echte Lise is afgelopen.

Reacties: