FanFic.nl

Screaming, Fighting and kissing in the rain JB/HP Crossover. {Af}

Mini ruimtewezentjes & afwezige fans

Nick;
‘Nee! Ik blijf niet! Ik ga weg! Nu meteen!’ schreeuwde Nick door de telefoon. Terwijl zijn
moeder hem scherp toesprak hoorde Nick zijn broers lachen op de achtergrond. ‘Nick, je kunt niet zomaar terug, Perkamentus heeft ervoor gezorgd dat je niet weg kunt. ’ zei zijn moeder kalm. ‘Maar het is niet eerlijk! Waarom moet alleen ik naar deze stomme school?! Waarom Joe en Kevin niet?’ krijste Nick door de telefoon. ‘Jij blijft op Zweinstein, tot je weet hoe jij je weer als jezelf kunt gedragen.’ Zei zijn moeder streng en hing op. Nick zuchtte. Het was hopeloos.

Nick zat in de trein naar Zweinstein. Zijn moeder was een tovenaar. Maar alleen zijn vader en zijn broers wisten dat natuurlijk, behalve Frankie. Frankie had wel eens gemerkt dat zijn moeder veel dingen kon wat op magie leek, maar ze hadden hem altijd gezegd dat hun moeder goed kon goochelen. Op de leeftijd van Frankie geloofde je dat nog wel, ook tegen Nick, Joe en Kevin werd eerst niets gezegd over de toverkrachten die hun moeder bezat. Maar ook hun waren er een paar jaar geleden achtergekomen. Het was eerst heel moeilijk voor ze, vooral om het geheim te houden voor Frankie. Maar hoe langer ze het wisten hoe meer ze er aan gewend raakten. Ze vonden het nu de normaalste zaak van de wereld, net als dat hun beroemd waren, super beroemd. Het beroemd zijn was Nick te veel naar het hoofd gestreken. Uiteindelijk had hun moeder besloten om Nick een tijdje naar Zweinstein te sturen. ‘Hij kon daar rustig nadenken over wat hij geworden was en dat er belangrijkere dingen waren in het leven dan roem.’ Had zijn moeder gezegd. Nick vond het grote onzin, maar had er niets tegenin te brengen.

Daar zat hij nu. In de trein naar Zweinstein. Nick had wel eens aan magie gedaan, maar wist er verder vrij weinig vanaf. De trein was net vertrokken en de coupes stroomden ondertussen vol. Nick zag wat meisjes door de gang lopen en zag dat ze zijn kant op keken. Nick wenkte dat ze bij hem moesten komen zitten. De meisjes lachten en liepen weg. Nick bleef verslagen achter. Dit was de eerste keer dat meisjes niet bij hem wouden zitten. Hadden ze hem dan niet herkend? Stom! Dit wad de tovenaarswereld! Die wisten niet veel af van dreuzels, gewone mensen. Er moesten dan tenminste een paar zijn die dreuzels waren. Nick keek verbitterd uit het raam. Hij was nog maar vijf minuten onderweg naar Zweinstein en zijn dag was nu al verpest. Nick keek naar de bomen die snel voorbij flitsten. Nader de trein steeds meer vaart begon te maken veranderden de bomen in lange groene strepen, met af en toe een witte flits van licht ertussen door.

Nick schrok van geklop op de deur. Hij keek om en zag een meisje in de deuropening staan. Ze was gekleed in allerlei kleurtjes en had een grote roze bril op. De bril had alle kleuren van de regenboog op de plek waar normaal gesproken de kijkglazen hoorden te zitten. Nick keek haar raar aan. Wat had zij nou weer op? ‘Hallo, mag ik hier zitten? De rest is vol.’ Vroeg ze met een zachte dromerige stem. Nick knikte terwijl hij haar met open ogen aankeek. De eerste tovenaar die hij had gezien dit schooljaar, ze zouden toch niet allemaal zo zijn? Nick hoopte dat er normale types mensen tussen zaten. Het meisje keek hem fascinerend aan. Nick keek haar ook aan. Op zo’n moment zouden bijna elk mens wegkijken, aan schaamte dat ze zolang naar iemand stonden te staren. Nick trok een vreemd gezicht. Het meisje bleef gefascineerd kijken. Nick probeerde haar blik te negeren en keek uit het raam. Vanuit een ooghoek zag hij haar nog steeds kijken. Ze draaide haar hoofd een beetje omhoog en keek in de richting van zijn haar. Nick begon zenuwachtig aan zijn haar te schudden. Na enkele minuten hield hij het niet meer uit. ‘Wat?’ riep Nick zenuwachtig. De meeste mensen zouden geschrokken zijn van zo’n uitbarsting, maar het meisje verroerde geen vin. Nick keek haar verwachtingsvol aan, wachtend op een antwoord. ‘Knarkloppertjes.’ Zei het meisje dromerig terwijl ze nog steeds naar zijn haar staarde. ‘wat?’ vroeg Nick verward. ‘Knarkloppertjes, ze vliegen vaak in iemands oor en maken je gedachten dan wazig. ’ zei het meisje nog steeds starend naar zijn voorhoofd. Nick keek zenuwachtig omhoog, verwachtend een glimp op te vangen van mini ruimtewezentjes die in zijn hoofd gekropen waren. Het meisje zette de bril af. Nu kon Nick haar duidelijk zien. Hij sloeg het beeld van het meisje op in zijn hoofd. Ze had lang blond haar met enkele verdwaalde krullen erin. Ze had licht blauwe ogen en een verdoofde dromerige uitstraling.

Het meisje richtte plotseling haar blik op het plafond en begon er lang naar te staren. Nick keek omhoog opzoek naar hetgeen waar zij haar ogen op gericht had. Hij zag niets bijzonders. ‘Zitten er nu ook van die Gnerklopperts op het plafond?’ vroeg Nick. Het meisje schudde haar hoofd. ‘Nee’ zei ze kortaf. Nick verwachtte dat ze nog iets ging zeggen. Maar ze zei niets. ‘Waar kijk je dan naar, wat zo bijzonder is op dat plafond?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Het patroon, het kalmeert je als je de patronen volgt.’ Sprak het meisje dromerig, met haar ogen nog steeds gericht op het plafond. Nick keek naar boven en bestudeerde het patroon. Nick zag helemaal geen patroon. ‘Maar er staat geen patroon op.’ Zei Nick, die ene antwoord terug verlangde. Ze knikte ja. ‘Weet ik.’ Zei ze. Nick ergerde zich aan de kalmte die het meisje bezat. Ze zag wat zij wou zien, en maakte het niet uit als mensen haar raar vonden. Als Nick maar een keer iets raars deed, stond het gelijk in alle roddelbladen en wist de halve wereld ervan. Nick ergerde zich steeds meer aan haar. Ze bleef maar staren naar het plafond. ‘Wil je alsjeblieft ophouden?’ vroeg Nick geërgerd. Ze keek hem recht aan. ‘Stoort het je zo erg dat ik staar naar een plafond?’ vroeg het meisje serieus. ‘Ja.’ Zei Nick geërgerd. ‘Oké.’ Zei het meisje. Ze stond op, pakte haar koffer en liep richting de deur. ‘Nee, alsjeblieft, niet weggaan.’ Zei Nick snel. Hij wou niet gelijk het eerste persoon die hij ontmoet had op Zweinstein wegjagen. ‘Dus ik mag wel naar het plafond staren van jou?’ vroeg het meisje. Nick schudde zichzelf wakker. Had hij haar boos aangesproken omdat ze naar een plafond staarde? Wat was dat nou weer voor doms? Hoe kon je daar nou boos over worden? Misschien moest hij zijn woede even uitdrukken, en reageerde hij dat af op het meisje, die duidelijk nergens last van had, en geen greintje woede in haar lichaam had. Voor Nick iets tegen het meisje wou zeggen was ze al vertrokken. Nick zuchtte. Leuk begin, dacht hij bij zichzelf.

Nick volgde de menigte het kasteel in. Hij keek verbaasd naar de koetsen die werden getrokken door, nou, niets? Nick probeerde het beeld uit zijn hoofd te schudden en besloot te accepteren dat het heel normaal was in deze wereld. Geërgerd liep hij de grote zaal in. Hij keek of iemand hem herkende. Maar niemand keek naar hem, hier op Zweinstein was hij gewoon een doorsnee leerling.

Hermelien;
Hermelien zat bij Ron en Harry in de grote zaal. Het was het zesde jaar en ze had er zin in. Ron en Harry voerden een oninteressant gesprek over de nieuwste zwerkbal technieken die Ron had gespot bij de voorrondes van het zwerkbal kampioenschap. Hermelien rolde met haar ogen. Ze zag Loena in haar richting lopen. Hermelien besloot het jaar goed te beginnen door aardig te doen tegen Loena. Ze vond Loena altijd raar, en kon er niet goed over als Loena dingen beweerde die theoretisch eigenlijk helemaal niet mogelijk waren. ‘Hé, Hermelien. Leuke zomervakantie gehad?’ vroeg Loena met haar dromerige afwezige blik. Hermelien toverde een lach op haar gezicht. ‘Nee niet echt.’ Antwoordde ze kort in de hoop dat Loena niet door zou vragen. Maar helaas. ‘Hoezo niet dan? Mijn zomer was geweldig, ik ben op excursie geweest met mijn vader op zoek naar…’ ratelde Loena door. Hermelien droomde weg. Ze schrok. Zag ze door het gangpad nou Nick Jonas lopen? Ze keek nog eens goed. Hermelien had wel eens van de Jonas Brothers gehoord, maar had werkelijk geen idee wat een van hun op Zweinstein zou moeten. Ze had hun muziek nooit echt mooi gevonden. Mara toch, dit was speciaal. Loena merkte dat Hermelien niet luisterde. Loena keek om zoekend naar de bron van Hermelien afwezigheid. ‘Hij komt mij bekend voor.’ Merkte Loena op. Hermelien schrok wakker en verbaasde zich over het feit dat Loena hem bekend voor kwam. ‘Hij is een beroemd zanger in de dreuzelwereld.’ Zei Hermelien. ‘Ohw, ik dacht dat hij de zoon was van de ontdekker van de lollifant was. ’ zei Loena en ze liep abrupt weg. Hermelien keek haar verbaasd na. Ze besloot het maar te vergeten.

Reacties: