FanFic.nl

Schrijfwedstrijd-stuff

Vijf weken in een luchtballon

Vijf weken in een luchtballon. Vijf weken maar. Vijf weken samen. Samen met hem, hoog in de wolken, het vuur dat ons daar boven hield zacht ruisend en vlak bij ons, als een soort permanente herinnering dat we er niet zonder konden. We hoefden ook niet zonder. Het was prettig, die warmte, door onszelf veroorzaakt. Tenslotte waren wij het die het vuur hadden aangestoken. Niet een van ons, maar wij. Samen. Hand in hand, ervan overtuigd dat ons vuurtje daar voor altijd zal blijven, veilig, bij ons. We zouden nooit meer weggaan, nooit meer buiten onze luchtballon, afgesloten van iedereen en alles. Nooit werd het saai, steeds zouden we over andere plaatsen zweven. Bijzondere plaatsen. Het zouden herinneringen worden. Voor ons alleen, voor ons samen. Het was fijn daar. Ik voelde me thuis bij hem. Ik dacht dat ik nooit weg zou hoeven te gaan, dat ik voor altijd kon blijven. Met mijn voeten stevig op de grond, mijn hoofd ver boven de wolken. Zo voelde het, tenminste. Als vijf weken in een luchtballon. De luchtballon was niet echt, degene van wie ik dacht dat hij van me hield nog minder. Toch had ik het nooit willen missen. Ieder moment is in mijn gedachtes vastgeroest, om nooit meer los te laten. Die keer op de fiets bijvoorbeeld, toen op het strand, of die keer dat we in het bos wandelden. Alles weet ik nog. Alles. Wat ik droeg, wat hij zei, wat ik dacht. En wanneer ik het merkte. Wanneer ik merkte dat geen enkel vuur voor eeuwig kan blijven branden, wanneer ik merkte dat het zo hoog in de wolken nog best koud kan zijn, wanneer ik merkte dat we langzaamaan daalden zonder dat we dat allebei echt wilden, maar ook zonder dat een van ons het nog kon tegenhouden. We gingen gewoon. Iedere keer dat we elkaar al het erge toeschreeuwden, iedere keer dat we niet alleen scheldwoorden maar ook voorwerpen naar het hoofd van de ander smeten, iedere keer zakten we meer weg. Weg uit de lucht, weg uit de veiligheid, onze luchtballon al klaar om neer te storten. En dat deed hij ook.

‘Ik hí¡í¡t je!’
‘Ik jou meer!’
‘Kan je niet. Dat kan je niet met je achterlijke ge-’
‘Het enige dat achterlijk is aan mij ben jij!’
Au. Die kwam aan. En hard ook. Ik negeer het schreeuwende verlangen om hem vol op zijn mond te zoenen en grijp het fotolijstje naast me. Hij en ik, liggend in het zand, gelukzalige glimlachjes op onze gebruinde gezichten. Ik wil er niet naar kijken. Ik wil er niet meer aan denken. Voor ik besef wat ik doe smijt ik het puntige hout naar zijn hoofd. En precies zoals zijn woorden mij raakten, raakt het lijstje zijn hoofd. Precies zoals ik had willen doen duikt hij in elkaar, klemt zijn handen om zijn voorhoofd. Een gesmoorde schreeuw overbrugt de afstand tussen ons en dringt zich in mijn oor, vertelt me dat ik hem pijn heb gedaan, dat het allemaal mijn schuld is. En dat is het ook.
‘Jij…’
De diepblauwe ogen die ik al zo vaak heb gezien staren me aan, vol haat, vol afgrijzen, vol pijn. Een klein straaltje bloed loopt over zijn slaap, zijn mond vertrokken tot een dun streepje. Hij haat me. Hij haat me, en dat zal hij blijven doen. Ik besef het nog maar half als hij uithaalt naar een vaasje op de kast. Luid rinkelend spat het uiteen op de grond voor mijn voeten. Duizenden echo’s herhalen zich steeds weer in mijn hoofd, ieder scherfje klinkt net iets anders. Maar het schijnt niet genoeg te zijn. Nog een glaswerkje slaat kapot tegen de harde parketvloer. Het water dat er in zat vergroot de grond eronder, stroomt langzaam richting mijn voeten, als een magische vloek die alles donker kleurt. Scherven brengen geluk, zeggen ze. Deze niet. Deze zullen onze luchtballon lekprikken, onze herinneringen doorboren als een prikpennetje met papier doet, deze zullen wat eerst een droom leek in een nachtmerrie veranderen. Ik voel het. Ik voel ons neerstorten. Geen mooie dromen meer, geen liefdevolle glimlachjes, geen dramatisch afscheid, alleen wij. Wij in luchtballon, maar dit keer niet de luchtballon waarin alles vredig en rustig is. De luchtballon die steeds dichter bij de ruwe afgrond komt, als een verdwaald boomblaadje in een stormachtige nacht, en niemand die zijn passagiers nog redden kan. Ik voel het. Ik voel hoe we neerkomen. Ik voel de klap, de pijn, ik voel alles. Tranen stromen over mijn wangen, puur verdriet lijkt me te verbranden van binnenuit, ik zak op mijn knieën. Hij moet er zijn. Hij moet er zijn om me te troosten, te zeggen dat het ook hier op de grond wel lukt, dat we helemaal geen luchtballon nodig hebben, dat alles wel goed komt. Maar hij is er niet. Hij zegt het niet. Niet alleen omdat alles wat ik van hem wilde horen niet waar is. Omdat hij het niet eens zou willen zeggen. Omdat hij helemaal niet verder wí­l zonder luchtballon. Omdat hij me zat is, en omdat hij me haat. Ik kan niets anders doen dan luisteren, voelen hoe zijn laatste woorden me meer pijn doen dan wat dan ook. Eén simpel ‘Ik ben weg hier’ lijkt mijn leven te veranderen, vier kleine woordjes laten me bijna smeken hem niet weg te rennen voor al zijn niet-gemeende woorden, zachtjes in mijn oor gefluisterd, voor mij alles wat ik nodig had om te kunnen leven. En nu is hij weg. Hij is weg, en hij komt niet meer terug. Hier eindigt onze korte luchtballonvaart. Vijf weken vol liefde waren het, 35 dagen die niet op leken te gaan in het geluk, 840 uren lang, duizenden dromen die eindelijk werkelijkheid leken te worden - ieder van die 50400 minuten was gewoonweg perfect. Perfect, en voorgoed voorbij. Maar wat waren ze toch geweldig.

Reacties: