FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Maandag 19 januari 2004 [1]

Bill slofte slechts gekleed in de slobberige, lichtgrijze broek die dienst deed als pyjama de keuken in. Zijn oogjes waren klein, zijn haren werden officieel tot kunstwerk gedoopt wegens de ‘interessante’ creativiteit. Spoortjes make-up kleefden nog aan zijn wangen en hadden veel weg van de strepen die indianen op hun wagen tekenden.
Tom zat, in tegenstelling tot zijn tien minuten jongere tweelingbroertje, volledig gewassen en aangekleed op het aanrecht met een kom cornflakes in zijn handen.
‘Bill, jongen, zeg me eens welke dag het is vandaag.’
Hij geeuwde en schoof een lade open op zoek naar een grote lepel. Zachtjes mompelde hij ‘weet ik veel’ en duwde de lepel tussen zijn lippen. Tom reikte hem het donkergroene pak cornflakes aan, een haan preek op de voorkant en zette de ochtendgranen extra in de aandacht.
Bills gedachten dwaalden af naar kippen en hanen, de beestjes die hij enkele jaren geleden op een kinderboerderij had bezocht, toen Tom hem bij zijn schouders greep en hem onzacht door elkaar schudde.
‘Wat nou?’ vroeg Bill en zette het pak op het niet door Tom bezette deel aanrecht.
‘Oké, aangezien jou brein nog slaapt. Wacht, je hebt wel een brein toch?’
Bill keek zijn broer even sarcastisch aan en vroeg zich inwendig af hoe het kon dat hij de oudste helft van hen twee was. Maar het antwoord leek hem duidelijk, hij was gewoon voorgestoken. Een scheve glimlach deed zijn rechtermondhoek omhoog krullen.
‘Dus, jou brein slaapt nog. Maar dat van mij niet. Het is maandag vandaag, Bill.’
Ze keken elkaar even aan, en het duurde welgeteld vijf seconden voor het tot Bill doordrong.
Maandag, wat is er met maandag, wacht, maandag, zeiden zijn gedachten. Voor zijn ogen werd ‘school’ in enorme, donkerrode blokletters gespeld.
Hij draaide zich om en snelde de deur uit, zijn voetstappen beukten op het hout van de trap en toen knalde zijn deur dicht.
‘Wat is het fijn om oudere broer te zijn.’ grinnikte Tom en werkte de laatste restjes van zijn ontbijt naar binnen. ‘En nog fijner om een dichter te zijn, goed bezig Tom!’
Hij deed zijn bruinblonde dreadlocks samen in een zwart elastiekje en griste toen zijn zwarte ‘NY’ pet van tafel om die op zijn hoofd te duwen, de bundel dreadlocks door het gat aan de achterkant dat hij wijder had gemaakt met behulp van Bills stofschaar.
Soms was hij nog wel handig, die hyperkineet van een broer.
Weer klonken er voetstappen in de gang. Niet veel later verscheen Bill de keuken weer in, deze keer aangekleed en opgemaakt. En dat allemaal in slechts vijf minuten.
‘Indrukwekkend.’ meende Tom en bekeek zijn broertje nog eens goed.
Zwaar versleten zwarte All-stars, zwarte skinny, wit T-shirt met zwarte sterretjes in een boog van zijn navel tot zijn rechterschouder, een heel assortiment juwelen en de gebruikelijke make-up op zijn gezicht gesmeerd.
‘Waar keek je naar?’ vroeg hij toen hij gehaast om het kookeiland wervelde en zichzelf tegelijkertijd van ontbijt voorzag en zijn lunch klaarmaakte.
‘Wat dacht je van “naar jou”�?’
Bill lachte zachtjes en stopte toen zijn lunchzakje in zijn schoudertas. ‘Kom op, zo meteen missen we de bus nog en ik wil niet helemaal te voet naar Wolmirstedt!’ mompelde hij en prutste toen met zijn nagels in de schil van een appelsien.

Op het geluid van de schelle bel liepen Kaulitz en Kaulitz door de gangen. Schuivend kwamen ze tot stilstand voor hun, aan elkaar grenzende, kluisjes en rukten bijna synchroon aan de sloten. Met tegenzin haalden ze rustig adem om de sleutel te zoeken, kregen het eindelijk open en grepen hun gymkledij eruit.
‘Waarom hebben we dan ook gym op maandag?’ kreunde Tom en gooide zijn sportschoenen over zijn schouder terwijl hij het grijze shirt vanonder zijn stapel boeken viste.
‘De directie zijn een stel sadisten en opgeblazen macho’s bij elkaar.’
‘Wat zei u daar, meneer Kaulitz?’
Achter hen stond de directeur, inclusief glanzend biljartballenhoofd.
‘Niets, meneer. Wij gaan naar gym, meneer. Dag meneer.’ zei Bill, knikte met op spleetjes geknepen ogen en trok Tom mee de gang uit.
‘Hij had je bijna bij je pietje!’ lachte Tom en sloeg dubbel in het midden van de gang.
‘Jaja, kom, gym!’
Ze renden door drie gangen voor ze eindelijk bij de gymzaal kwamen, de dubbele deuren stonden open en uit de kleedkamers klonk geroezemoes.
‘Oh hell, ik heb hier totaal geen zin in.’ jammerde Bill en duwde de blauwgrijze deur naar de jongenskleedkamer open. Een walm van Axe en zweet sloeg hem in het gezicht en hij vertrok van de stank. Misschien was hij toch een tikkeltje, een heel erg grote tikkel, verwijfd.
‘Kom op, zo erg kan het niet zijn.’ zei Tom, zijn wederhelft tussen zijn ribben porrend.
Ze schoven naast elkaar op de houten bank tegen de linkermuur vlak naast de deur en bogen zich voorover om hun schoenen los te doen.
‘En zolang je in Andreas’ buurt blijft, overkomt je niets.’
‘Waarom niet bij jou?’
Tom glimlachte geheimzinnig en trapte zijn Kustoms uit. Met zijn hand tastte hij naar de gymkleren die hij ergens gegooid had, met de andere opende hij de rits en de knop van zijn Karl Kani jeans.
‘Zeg me alsjeblieft dat je niets van plan bent. Alsjeblieft.’
‘Ik helemaal niets.’ fluisterde Tom zo onschuldig mogelijk en stond toen recht, schoot zijn gymuniform aan en liep met zijn donkerblauwe Nike’s in zijn handen de kleedkamer weer uit.
Bill keek angstig om zich heen. Andreas was al nergens te zien, maar wel jongens die hij niet mocht. Eigenlijk mocht hij niemand die hij niet kende, maar deze ‘niet mogen’ helde over naar ‘haten’.
‘Hé Bill, je zit in de verkeerde kleedkamer. Die van de meisjes is aan de andere kant van de gang.’ riep Johan gierend van het lachen toen hij hem voorbij liep.
Bill zuchtte. Klasgenoten, wat moest hij er ooit mee aanvangen?
Met zijn smalle vingers knoopte hij de veters van zijn, eveneens donkerblauwe, Nike’s en stond toen recht. Het shirt van zijn gymuniform gleed over zijn schriele borst, hij haalde een elastiekje tevoorschijn.
Want haar dat lang genoeg was om samengebonden te worden, moest dat ook zijn. Kon hij nog erger vernederd worden?

Reacties: