FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 1.1

“…Aan alles twijfelend, ook aan god, aan mensen en aan dingen in de wereld om hem heen, aan zijn eigen lichamelijke bestaan, stuitte hij toch op iets waaraan hij, al twijfelend, niet kon twijfelen: namelijk dat hij twijfelde. Twijfelen is een vorm van denken. Wie twijfelt denkt. Daarom zei Descartes: ‘Bij al dat twijfelen is er toch één ding waaraan ik niet aan kan twijfelen, namelijk dat ik twijfel, en dus: dat ik denk, want dat is twijfelen. En omdat ik er niet aan kan twijfelen dat ik denk, weet ik op grond daarvan zeker dat ik besta.’ De vlag kon uit! De eerste absolute steen was gelegd: cogito ergo sum, ‘ik denk, dus ik besta’. En deze eerste absolute steen werd gelegd uitsluitend door de rede of ratio. De betwijfelde werkelijkheid buiten had er niks mee te maken,”� sloot de oude man zijn uitleg over de filosoof René Descartes. Shin maakte snel zijn zin af en sloot zijn schriftje. “Zijn er nog vragen?”� vroeg de leraar, als laatste afsluiter van zijn verhaal. Shin’s hand schoot in de lucht en de leraar knikte naar hem om aan te geven dat hij kon spreken. “Maakt het feit dat Descartes het fundament van de zekerheid heeft gelegd hem een rationalist?”� vroeg de blonde 20-jarige jongen. De leraar knikte kort. “Ja, het rationalisme beweert absolute zekere kennis te bezitten, waarop de rest van onze kennis gebouwd kan worden. Descartes gebruikte, zoals hij het noemde, de methodische twijfel om zekerheid te vinden,”� legde de leraar uit, en hij had nauwelijks zijn zin af of de bel ging. “Nou, hup hup, ga lekker pauze houden, dan zie ik jullie na de pauze terug en gaan we het hebben over de empirische twijfelmethode van de schotse filosoof David Hume,”� zei de leraar en hij pakte zijn lunch uit zijn tas. De studenten liepen het lokaal uit en ploften in de gang op een bankje.

“Nou, nu verheug ik me echt op de volgende les,”� mompelde Shin sarcastisch. “Kom op, man! Wat heb jij de laatste tijd toch?”� vroeg een zwart-harige jongen die naast Shin kwam zitten. “Ja, je bent jezelf niet,”� zei een andere zwart-harige jongen die aan de andere kant van Shin kwam zitten. De blondine van het stel haalde zijn schouders op. “Weten jullie nog dat ik pas zei dat ik het gevoel had dat ik wat mis in mijn leven?”� mompelde Shin. De andere twee jongens knikten snel. “Dat gevoel word steeds sterker, weet je.. Het doet bijna pijn dat ik niet weet WAT ik mis, maar ik mis het. En ergens heb ik ook het gevoel dat er binnenkort iets ergs gaat gebeuren, of in elk geval iets veranderends,”� vervolgde Shin. De drie jongens keken elkaar even bedenkelijk aan. “Oké.. Ten eerste, Shin, je hebt teveel gevoelens.. Ten tweede, ik heb de oplossing. Vanavond gaan we uit, of je het wil of niet,”� zei de jongen links van Shin. “Ja, Haru heeft gelijk,”� begon de jongen rechts van Shin. “Je moet duidelijk wat los laten. En welke manier is beter dan seks!”� lacht hij. “Haru kan dan wel gelijk hebben, ik ga niet, het is een doordeweekse dag,”� riep Shin uit en hij gooide zijn handen in de lucht als verdediging.

“Man, je bent echt de saaiste student ever! Je kan er echt wel een keer doordeweeks tussenuit,”� zuchtte Haru. “En anders slepen Hikaru en ik je wel naar de eerste de beste stripclub die we kunnen vinden,”� voegde hij er aan toe toen hij Shin’s tegenstribbelende uitdrukking zag. De blondine zuchtte verslagen en rolde met zijn ogen. “Oké, ik ga mee.”� Haru slaakte een gilletje van blijdschap en sloeg zijn armen om Shin’s nek. “Dank je!”� lachte hij en hij drukte een kus op Shin’s wang, voor hij hem los liet. Shin rolde zijn ogen nogmaals, en kon het niet helpen, maar hij grinnikte even. “Omdat jij het bent,”� mompelde de blondine en hij viste wat broodjes uit zijn tas. “Duhh.. Ik ben gewoon ontzettend belangrijk!”� zei Haru nep-arrogant. Hikaru schudde lachend zijn hoofd en jatte één van Shin’s broodjes. “Hé!”� riep de blondine verontwaardigt uit. Hikaru keek hem onschuldig aan. “Mijn brood ligt nog thuis.”� Shin zuchtte en liet het rusten. Hikaru grijnsde breed en ging tegen Shin’s schouder liggen. De blondine sloeg zijn arm om zijn Japanse vriend en glimlachte.

Hij zou niks zijn zonder de tweeling. Zijn beste vrienden. En toch waren het af en toe een stelletje debielen. Niet dat Shin dat niet was, maar hij was toch de meest serieuze van de drie. Ook het intelligents, en zonder dat Shin het wou, uitte zich dat vaak negatief. Dan zei hij ineens iets ontzettend nerderigs tegen iemand die hij niet kende. Maar dat kwam vaak door de zenuwen.
Hij had het niet zo op onbekende mensen. Best logisch dat hij nooit echt in een relatie was geweest. Misschien miste hij dat wel. Al betwijfelde Shin dat sterk, hij had vaker een relatie gemist, maar dat voelde toch anders dan deze leegte. Misschien miste hij het drummen. Dat zou ook goed kunnen. Hij kon zich nog herinneren dat hij op internet zocht naar een bandje waar hij in kon spelen. 5 jaar geleden was dat inmiddels. Maar dat was voor het ongeluk. Nadat hij in elkaar was geslagen met een honkbalknuppel was de functie van zijn hand nooit meer dezelfde geweest. Zijn fijne motoriek was erg slecht, van zijn linkerhand althans.
Dat wat Shin het meest haatte aan het ongeluk, is dat het niet echt een ongeluk was. Shin noemde het alleen zo, omdat het minder pijnlijk klonk dan aangevallen te zijn geweest. Het was gepland, en nu kon hij niet meer drummen; en dat was pas één van de vele dingen die hij niet meer kon zoals hij zou willen.

Haru zwaaide met zijn hand voor Shin’s gezicht en de blondine schrok op uit zijn gedachtes. “Kom je? De les begint weer.”� Shin knikte, stopte zijn laatste broodje in zijn tas en liep weer naar het lokaal.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.