FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 2.1

Strify zuchtte terwijl hij zijn spiegelbeeld streelde. Wat was hij nou werkelijk? Niks. Een danser in één of andere nachtclub, iemand met als doel anderen op te winden, en als ze er voor in waren ze daar ook weer van te bevrijden. Eigenlijk was hij dus niets meer dan een slet, een hoer, zoals zijn ouders hem altijd al gezegd hadden. Hij haatte het feit dat zijn ouders gelijk kregen. Hij keek naar de potjes met glitter oogschaduw en andere make-upartikelen die voor hem op het kleine opmaaktafeltje stonden en hij moest zich beheersen om de potjes niet weg te slaan. Vanavond zou weer net als alle andere avonden zijn. Hij zou dansen en dansen tot hij er letterlijk bij neerviel en dan zou hij na afloop nog steeds niet het gevoel hebben dat hij datgene had gevonden dat hij miste. Het was alsof alles mis ging sinds hij die grote ruzie had met zijn ouders, 5 jaar geleden. Het begon met het missen van een anime-convention, maar het draaide uit op dit. Strify bekeek zijn spiegelbeeld nog eens goed. “Vies,”� siste hij tussen zijn tanden door naar zichzelf.

“Strify! Ga je klaar maken! De club gaat zo open!”� schreeuwde een boze mannenstem naar hem. In de spiegel zag hij hoe er een brede man achter hem kwam staan en een hand op Strify’s schouder legde. “Ik wil niet,”� fluisterde Strify nauwelijks hoorbaar en hij moest moeite doen om tegen de tranen te vechten. De man greep hem bij zijn bovenarm en trok hem van het kleine krukje af. Het krukje viel op de grond met een doffe klap en de man ademde in Strify’s gezicht. “Je zal we moeten, glitter konijntje,”� lachte de man gemeen en hij gooide Strify weg. De man liep weg, maar Strify kwam pijnlijk op de grond terecht en klapte met zijn hoofd tegen een tafel. Om hem heen liepen nog een aantal zielen als hij, maar ze besteedden geen aandacht aan de jongen op de grond. Ze waren er aan gewend en maakten het zelf ook regelmatig mee. Met een pijnlijk gezicht kroop Strify overeind en liep terug naar zijn tafeltje, terwijl hij met zijn hand over de pijnlijke plek op zijn hoofd streek. Daarna bekeek hij zijn hand en was opgelucht toen er geen bloed te zien was.

De 21-jarige jongen zette het krukje weer recht en ging zitten. In stilte begon hij de make-up op zijn gezicht te doen. Hij smeerde het masker op, waar hij zich inmiddels al 2 jaar achter verschool. Onbewust dwaalden Strify’s gedachtes af, en hij dacht aan de dromen die hij nooit waar had kunnen maken. Als zijn ouders hem niet zijn toekomst hadden afgenomen was hij nu een beroemde zanger geweest, hij wist het zeker. Strify haalde de borstel door zijn half blonde, half bruine haar en glimlachte tevreden toen het zacht op zijn schouders viel. Gelukkig was hij zijn schoonheid nooit verloren, anders was hij zelfs niet goed genoeg voor dit baantje. Hij haalde nog even het borsteltje met mascara over zijn wimpers en stond toen op om de anderen te volgen naar de club. Zijn lippen likten langs het ringetje in zijn lip terwijl hij zijn broek optrok. Ze liepen door een klein, tochtig gangetje, waar het zonder shirt erg koud was voor Strify, maar hij wist dat het in de club warm zou zijn. Alle dansende lichamen zouden meer dan genoeg warmte afgeven om de zaal te verwarmen.

De half-brunette stapte de deur door en keek even de zaal rond die verlicht werd door rode en groene lichten. Alles leek hetzelfde als de avond ervoor, en die daarvoor, en toch zei een kriebel in Strify’s buik dat dit de nacht was waar hij al jaren op wachtte. Die nacht die hij nodig had om zijn leven te herwinnen. Jammer dat Strify nooit al te goed naar zijn gevoel luisterde, want hij negeerde het gevoel, voor zover dat kon, en voegde zich tussen de dansende menigte. Al snel stond hij sensueel te dansen met een jongen en niet veel later leidde Strify hem naar het afgeschermde gedeelte, een verleidelijke glimlach op zijn gezicht.

Maar van binnen kon hij wel janken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.