FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 2.3

“Hey, Hariku! Heb je Shin gezien? We moeten gaan, man,”� riep Haru boven de muziek uit. Zijn tweelingbroer wees naar de bar en Haru keek om. Hij keek naar zijn beste vriend die stond te praten met een jongen. De jongen zag eruit alsof hij danser was in de club, en een onoplettende vreemdeling had het niet gemerkt, maar op de bar lagen hun handen en Haru zag hoe de danser zachtjes Shin’s hand streelde. Daarna zag hij hoe Shin blozend omlaag keek en de andere jongen grinnikte. Zo te zien ging het gesprek weer verder. “Shin heeft sjans, weet je zeker dat je wilt gaan?”� riep Hakiru in Haru’s oor. Haru knikte. “Ja, het is een danser, die word betaald om hem sjans te geven,”� antwoordde hij zijn broer. “So what? Voor Shin is het allemaal even eng,”� zei Hakiru schouderophalend. Haru wist dat zijn broer gelijk had, maar toch baande hij zich een weg naar Shin.

“We gaan, Shin,”� riep hij naar de blondine, die zich ineens geschrokken omdraaide en knikte. Zonder dag te zeggen tegen Strify liep Shin met de tweeling mee. Ze haalden hun jassen op, liepen het roodverlichte gangetje door en stapten de frisse nacht in. Armen werden weer in elkaar gehaakt en ze begonnen hun weg naar huis. “Dus.. Je had sjans, hè?”� lachte Haru ineens naar Shin. De blondine bloosde en haalde zijn schouders op. “Ik denk het..”� “Hoe zijn jullie eigenlijk aan de praat geraakt, zijn zulke mensen er niet om te dansen, en wellicht andere dingen voor je te doen?”� vroeg Hakiru op zijn beurt. Shin haalde nogmaals zijn schouders op. “Hij gooide mijn drankje over me heen, en daarna wilde hij me meenemen ofzo. Ik zei nee, en we raakten aan de praat. Hij is best interessant, weet je. Hij heet Strify en houd van anime, maar dat houdt hij liever verborgen vanwege zijn werk. Waar hij overigens helemaal niet van houdt, en toch doet hij het al 2 jaar,”� vertelde Shin. De tweeling knikte en ze vervolgden hun weg in stilte.

Eenmaal in de flat renden ze de trappen op en openden de deur naar hun gedeelde kamer. Shin liep gelijk door naar zijn bed en liet zich er, zonder uit te kleden, op vallen. Hij viel bijna meteen in slaap, dat was als hij niet betoverd zou zijn door de maan. Hij had de maan altijd al een interessant verschijnsel gevonden, maar vannacht leek hij helderder dan normaal. Niet alleen vertelde dat Shin dat het koud zou worden, ook vertelde het dat er iets bijzonders stond te gebeuren.

In de club ging het er iets anders aan toe. Strify werd geroepen om terug te gaan naar achter, iemand wilde met hem spreken. De half-brunette was het gangetje doorgelopen en naar de kamer gegaan waar ze zeiden dat zijn bezoeker was. Hij gooide de deur open, maar zag niemand. Voorzichtig stapte hij de kamer in, bang dat er wat ging gebeuren. Nog een stap uit de deuropening. Ineens werd de deur achter hem teruggetrokken en Strify was te langzaam geweest om het te stoppen. “Open die deur, verdomme!”� gilde hij hysterisch en hij beukte met zijn vuisten op de deur. “Nee, had je maar harder moeten werken. Dit is je straf, doe het de volgende keer maar niet weer,”� zei de o zo bekende, maar o zo gehate stem. Strify vloekte zachtjes en trapte nog een keer verslagen tegen de deur. Hij wist dat het hopeloos was. Ze zouden hem er toch niet uit laten.

Hij liep naar het raam en liet zich in het raamkozijn zakken. Half leunde hij op het vergane hout van het kozijn, half op zijn been op de grond. Zijn ogen dwaalden door de sterrennacht en een kou trok door het raam tegen zijn schouder. Het zou een koude nacht worden, dat wist zelfs iemand met de weinige kennis die Strify bezat. Zijn ogen bleven op de maan hangen. Alsof een bepaalde aantrekkingskracht de maan ineens interessanter had gemaakt. Nooit had Strify de maan echt boeiend gevonden, maar vannacht leek hij magisch. Uren staarde hij naar de maan, totdat hij moe begon te worden en hij zich langs de muur op de grond liet glijden. Hij trok zich op tot een bolletje en sloot langzaam zijn ogen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.