FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 3.2

Kiro snapte niet meer waarom hij dit ook alweer deed. De muren van het huis zagen er beschimmeld uit en de mensen niet gelukkig. Toch was het beter zo. Hij had niet thuis willen blijven. Het was verschrikkelijk in Italië! Zelfs al had hij er sinds zijn 13de gewoond, hij haatte het alsnog. Nu hij 22 was, en geld had gespaard, had hij eindelijk de moed verzameld om terug te gaan. Hij was nu ook voorbij de leeftijd dat zijn ouders hem nog iets konden maken, en dat gaf hem een sterk gevoel.

Het meisje dat hem ook hier had gebracht kwam het kleine kamertje weer ingelopen. “Meekomen,”� zei ze kortaf. Kiro wist niet goed wat hij over haar moest denken. Ze leek erg, maar misschien werd iedereen wel erg als je hier zat. In dat geval kon ze nooit heel erg zijn. Maar Kiro twijfelde over vanalles. Eigenlijk bijna over alles. Zijn moeder had hem verteld dat het psychisch was, dat hij er niks aan kon doen. Nadat ze ook daadwerkelijk bij een psycholoog waren geweest bleek het inderdaad psychisch. Kiro had de psycholoog gevraagd of dat gevoel dat hij had sinds hij 16 was, of dat ook psychisch was. Ze had hem wat vragen gesteld, en eerlijk gezegd dat ze het ook niet wist. Kiro wist dat het irritant was. Het gevoel alsof hij iets mis had gelopen, door één klein foutje.

Hij werd een kamer ingeduwd en stond weer oog in oog met de man voor wie hij auditie had gedaan. Hij had voor hem gedanst, en blijkbaar vonden ze hem goed genoeg. Er was nu ook een andere man, waarschijnlijk zijn business partner ofzo. Ook was er een andere jongen van Kiro’s leeftijd met blond en bruin haar. Hij keek Kiro onderzoekend aan en knikte toen. “Ik zal het doen,”� zei de jongen en hij draaide zich naar de baas. “Oké, gebruik het geld dat je gisteravond hebt verdient maar,”� zei de man. “Maar dat is bijna niks!”� riep de jongen verontwaardigt uit. Het leek net alsof Kiro er niet echt was. Alsof hij een onzichtbare toeschouwer was. “Had je harder moeten werken, glitter konijntje,”� zei de baas weer. De jongen beet zijn kaken op elkaar en keek de man strak aan. “Aan het werk nu,”� commandeerde de baas. De jongen draaide zich om, greep Kiro’s pols en liep de deur uit, Kiro meeslepend.

Hij werd helemaal meegesleept tot een kamertje dat, dacht Kiro, waarschijnlijk als kleedkamer werd gebruikt. “Wacht hier,”� siste de jongen naar hem. Kiro knikte snel, niet wetend of de jongen aardig was of niet. Hij siste tenslotte, of was dat een moment van zwakte? Alweer twijfelde Kiro. Kiro keek hoe de andere jongen de uitgelopen make-up van zijn ingevallen gezicht veegde. Daarna stond de jongen op van het krukje waar hij op zat en liep naar een rek met kleding. Hij viste er een shirt af en trok die over zijn hoofd. Snel liep hij terug naar de spiegel boven het opmaaktafeltje en haalde een borstel door zijn haar. “Klaar,”� zuchtte hij toen ineens en hij draaide zich naar Kiro. “We gaan.”� Kiro knikte en liet zich opnieuw meeslepen door de jongen. Deze keer liepen ze wat gangetjes door en stonden uiteindelijk buiten. Kiro was blij om eindelijk weer frisse lucht te hebben, na de muffe mixen van parfum en schimmel in het huis waar hij uit kwam. Ook de jongen leek de frisse lucht fijn te vinden want hij nam diep adem door zijn neus en blies het in een wolkje uit.

“Misschien moeten we even jassen halen,”� zei de half-brunette jongen en hij trapte even in de laag sneeuw die er die nacht was gevallen. Kiro knikte en de jongen verdween naar binnen om even later met twee leren jasjes naar buiten te komen. Hij overhandigde er één aan Kiro en trok de ander aan. “Dus..”� zuchtte de jongen en een wolk warme lucht verliet zijn lippen. “Ik ben Strify overigens,”� zei hij. “En jij bent?”� Kiro pakte de hand aan die Strify uitstak en schudde hem zacht. “Kiro,”� stelde hij zich voor. “Leuke naam, doet me denken aan.. Nee, laat maar. We beginnen wel gewoon aan.. Whatever we aan je gaan veranderen,”� ratelde Strify aan één stuk door. Kiro knikte al had hij geen idee wat Strify wou. De ogen van de half-brunette gleden over zijn lichaam en Kiro werd een beetje ongemakkelijk. Strify leek het op te merken, want hij grinnikte zacht. “Je zal er maar aan moeten wennen dat er mensen naar je kijken. It’s all part of the job, babe,”� zei hij met een knipoog en voor de derde keer die dag pakte hij Kiro’s pols en begon hem mee te trekken. Deze keer iets voorzichtiger, want de sneeuw was bevroren en zorgde voor een gladde ijslaag op sommige delen van het pad.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.