FanFic.nl

Zwischen die Welten

Hoofdstuk 7

Nadat ik Jeannette naar de logeerkamer heb gebracht, neem ik weer plaats aan tafel. Bill heeft haar mobiel in zijn handen. Het is geen nieuw model, eerder een beetje oud. Bill draait het apparaatje rond in zijn handen. Een paar tellen later geeft hij het aan mij.
‘Claudette heeft flink wat keertjes gebeld. Jeannettes sms’jes zien er heel onderdanig uit.’
‘Ze heeft zich ook niet verzet, Bill. Niet in Claudettes gezicht. Maar ze heeft me wel al die tijd geholpen. Als Claudette dat had geweten, had ik nog veel harder behandeld geweest en zij had ook flink wat lichamelijk letsel opgelopen. Ik verwacht niet dat je ooit sympathie voor haar zult voelen, maar doe alsjeblieft een beetje normaal tegen haar.’ Bill knikt. Ik pak de MP4-speler van de tafel. Na het object een paar keer rondgedraaid en bekeken te hebben, heb ik het aan-knopje gevonden. Ik kan het niet laten om even te kijken wat voor muziek ze luistert. Veel staat er niet op, maar mijn aandacht wordt getrokken door een naam die ik maar al te goed ken: Tokio Hotel. Ik klik het aan en zie dat ze echt al onze muziek erop heeft staan. Als ik verder zoek is er iets wat ik nog veel opvallender vind: Devilish. Ook daar heeft ze vrij veel liedjes van.
‘Als ze je al die tijd geholpen heeft, waarom zat ze dan überhaupt bij die club?’ Vraagt Bill me. Ik schuif mijn stoel naar achter, sta op en loop naar de logeerkamer. Ik ga een antwoord halen.

Jeannette zit aan het bureau en staart voor zich uit. Niet dat er iets boeiends tegenover haar hangt, er bevindt zich slechts een witte muur. Ik neem plaats op het bed. Mijn handen leg ik in mijn schoot, de MP4-speler erin.
‘Bill vroeg me net iets en ik realiseerde me dat ik het antwoord zelf ook niet weet. Vandaar dat ik het aan jou kom vragen: Je hebt me vanaf de eerste dag geholpen. Waarom zat je eigenlijk bij die meidengroep?’
Ze draait haar gezicht naar me toe. Haar ogen kijken me een paar tellen aan, alsof ze aan het bedenken is hoe ze haar verhaal gaat beginnen. Vervolgens glijden haar ogen naar beneden.
‘De eerste dag dat jij ons zag, was niet de eerste dag van ons bestaan.’ Ik knik.
‘Zodra ik eenmaal had toegestemd om bij de groep te komen, kon ik niet meer terug.’
‘Waarom ben je dan lid geworden?’
‘Heb je erin gekeken?’ Het duurt even voor het tot me doordringt wat ze bedoelt.
‘Ja.’
‘Is je iets opgevallen?’
‘Ja.’ Ze wacht op een uitgebreider antwoord, tot ze merkt dat ik dat niet uit mezelf ga geven.
‘Wat viel je op?’
‘Dat je heel veel Tokio Hotel erop hebt staan. En zelfs Devilish.’
‘Ben je ooit ergens fan van geweest?’
‘Nee.’
‘Nee?’
‘Niet echt.’
‘Dan zul je het waarschijnlijk nooit begrijpen.’ Ik kijk haar niet-begrijpend aan.
‘Fans doen rare dingen, Tom.’
‘Ik zie het verband niet.’
‘Wat is de grootste droom van de meeste fans?’
‘Ik weet het niet.’
‘Raad dan iets.’
‘Ik heb echt geen flauw idee.’
‘Kom op, Tom. Je hebt duizenden fans.’
‘Ja, maar ik kan toch niet weten wat zij willen?’
‘Heb je ooit überhaupt de moeite genomen om te proberen ze te begrijpen?’ Het antwoord is negatief, maar ik durf het niet uit te spreken.
‘Je bent werkelijk een geweldige artiest, als ik je zo hoor. Je geeft heel veel om je fans.’ Ik voel me lichtelijk gekwetst, maar vooral schuldig.
‘De grootste droom van de meeste fans, of in elk geval van mij, is om hun idool te ontmoeten. Van dichtbij te zien, ermee te kunnen praten, op de foto te kunnen, een handtekening te krijgen en aan te raken.’ Ergens had ik al zo’n vermoeden.
‘Ik snap het nog steeds niet.’
‘De meeste meiden hebben er werkelijk alles voor over om zo dicht mogelijk bij jullie in de buurt te komen. Daar heeft Claudette misbruik van gemaakt. Ze had nog een bendelid nodig. Op de één of andere manier wilde ze mij hebben. Ze beloofde me dingen, Tom. Ze beloofde me dat ik je zou ontmoeten. Ze zou zorgen dat ik handtekeningen kreeg, zulk soort kleine dingen. Alles wat ik hoefde te doen was haar helpen. Ze was bezig met een soort van eigen missie. Ze had iemand nodig om de deur te bewaken tijdens haar kruisverhoren. Natuurlijk stemde ik in. Pas toen ik er eenmaal bij betrokken was, realiseerde ik me dat ik heel fout bezig was.’ Langzaam dringt het tot me door. Mijn eigen fans tegen me opzetten.
‘En heeft ze haar beloftes gehouden?’
‘Ja. De handtekeningen waren één van de eerste dingen die je moest halen. De ontmoeting spreekt voor zich.’
‘En bevalt het je?’ Ik schrik van mijn eigen woorden. Zonder dat ik het in de gaten had, is er in mij een flinke boosheid los gekomen. Jeannette schrikt ook van mijn woorden.
‘Of het me bevalt? Dat je dat nog durft te vragen. Natuurlijk bevalt het me niet. Vanaf het eerste moment dat ik me realiseerde wat we aan het doen waren, heb ik niets liever gewild dan maken dat ik wegkwam. Maar jij bent niet de enige die bang is voor Claudette, Tom. Geloof me.’

Reacties: