FanFic.nl

Journey through the Mono region {tijdelijke stop}

Episode Three - Meet team Eternal!

Na nog een paar minuten lopen, kwamen Noa en Thomas eindelijk aan bij het pokécenter, waar Noa eigenlijk haar pokébal pas mocht openen. Meteen kwam er een schuldgevoel bij haar naar boven. Ze stopte plotseling en begon in haar tas te rommelen.
'Wat doe je?' vroeg Thomas verbaasd.
'Ik zoek iets', zei Noa kortaf en ze haalde haar brief tevoorschijn.

Lieve Noa,
Als je dit voor het eerst zult lezen, zul je het niet begrijpen. Waarschijnlijk zul je dan nog te jong zijn om het te begrijpen. Bewaar deze brief daarom goed, en haal hem weer tevoorschijn op de nacht van je twaalfde verjaardag.
Bij deze brief zit een rugzak, als de wekker 0.00 aangeeft, maak dan de rugzak open. Dit zul je vinden:
- Een town map
- Een pokédex
- Vijf pokéballs
- Éen pokéball met een zwarte stip op de onderkant
Je zult begrijpen, dat dit benodigdheden voor een pokémonreis zijn. Dat klopt, Noa. Jij kunt niet je leven lang in een weeshuis zitten, dat zul je vreselijk vinden. Pak daarom om 0.00 op de nacht van je twaalfde verjaardag, al je spullen bij elkaar en vlucht het bos in. Tot je bij een pokémoncenter aankomt. Breng daar de nacht door en open de pokéball met de zwarte stip. Dit was de pokémon van je moeder. Je moet goed voor hem zorgen.
Veel plezier.

Wat nu als die vrouw erachter kwam dat ze Vulpix' pokéball al eerder had geopend? Zou ze dan boos worden? Zou ze Vulpix dan van haar wegnemen.
De eerste pokémon van haar moeder... Noa probeerde zich een beeld voor te stellen van haar moeder, maar het lukte niet. Ze wist niet hoe haar moeder eruit zag. Ze had noch foto's noch herinneringen van haar. En dat vond ze vreselijk. Noa kreeg de neiging om Vulpix uit zijn pokéball te halen en daarom deed ze dat.
'Pix!'
'Wat is er nou?' vroeg Thomas geïrriteerd. 'Je doet allemaal vanalles en je zegt geen woord!'
'Dat doe ik al mijn hele leven zo', zei Noa zonder weg te kijken van Vulpix. 'Als je er bezwaar tegen hebt is dat jouw probleem.'
Thomas antwoordde niet.
Er prikte een traan in Noa's ooghoek. Haar hele leven had ze niemand gevonden die belangstelling voor haar had en nu had ze eindelijk iemand gevonden, deed ze zo kortaf!
'Sorry, het spijt me', zei Noa en ze meende het.
Na heel even aarzelen gaf ze Thomas de brief.
'Lees maar, ik vertel het wel als je iets niet begrijpt.'
Thomas keek haar verbaasd aan.
'Weet je het zeker? Is het niet te persoonlijk?'
'Jawel', zei Noa met een glimlach. 'Maar het werkt niet echt als je met iemand reist over wie je niets weet of wel soms?'
Thomas lachte en begon de brief te lezen.
Toen hij klaar was, fluisterde hij:
'Woon je in een weeshuis?'
'Nu niet meer', antwoordde Noa. 'Zoals je ziet, ben ik gevlucht. Ik ben nu twaalf en wil niet nog langer wachten op mijn pokémonreis.'
'Dat begrijp ik', zei Thomas en hij gaf de brief terug.
Noa stopte de brief weer in haar rugzak.
'Wat dacht je ervan om naar binnen te gaan?' zei Thomas. 'We staan hier nu al tien minuten voor de ingang van het pokécenter.'
'Goed idee', lachte Noa.
Ze liepen het pokécenter in en Noa vroeg aan Thomas:
'Hoe lang reis je al?'
'Een week', zuchtte Thomas.
'Een week?' vroeg Noa verbaasd. 'Ik dacht dat je al minstens een jaar aan het reizen was...'
'Echt waar?' lachte Thomas. 'Hoezo?'
'Nou, je wist me te redden...'
Noa werd een beetje rood.
'En nou ja, je weet nogal veel.'
Thomas lachte.
'Een pokédex doet wonderen', zei hij. 'Kom, we gaan naar de slaapzalen.'
Noa knikte en deed Vulpix terug in zijn pokéball.
'Geen stap verder! Dit is een overval!'
Noa en Thomas draaiden zich verbaasd om. Een man met een bivakmuts op stond met een pokéball in aanslag bij de balie van zuster Joy.
'W-Wat wilt u?' stotterde Joy.
'De pokémon!' riep de man. 'Geef me de pokémon! En snel een beetje!'
'Nee! Dat kan ik echt niet doen!' riep Joy. 'Deze pokémon horen bij hun trainers, ik kan ze niet zomaar weggeven!'
'Ik heb een pokémon bij me!' dreigde de man. 'En een verdraaid sterke ook!'
'We moeten helpen', fluisterde Thomas.
Voor Noa iets kon zeggen stapte Thomas naar voren, met een pokéball in zijn hand.
'Ik daag u uit voor een gevecht!' riep hij. 'Als ik win, verdwijnt u, als u wint, krijgt u de pokémon!'
De man begon te lachen.
'Dacht jij dat je me kon verslaan?'
Hij zette zijn bivakmuts af en Noa en Thomas keken in het gezicht van een man met groenbruine ogen en lang, donker haar.
'Ik ben van team Eternal', zei hij.
'Moeten we nu bang worden?' zei Noa, die nu ook een stap naar voren deed.
'Eigenlijk wel', zei de man.
'Ha,ha', zei Noa sarcastisch.
'Oké, dit wordt dus een dubbelgevecht', constateerde het lid van team Eternal zuchtend.
'En of!' riep Noa. 'Vulpix! Kom eruit!'
'Umbreon, kom eruit!' riep Thomas.
'Skarmory, Ditto, kom eruit!'
Skarmory is een gepantserde Pokémon die op een vogel lijkt. Zijn stevige vleugels lijken zwaar, maar de botten zijn hol en licht. Daardoor kan hij toch vrij en vrolijk rondvliegen in de lucht. Omdat de Skarmory in doornstruiken broedt en constant door doornen geprikt wordt, zijn zijn vleugels keihard en messcherp geworden. De veren die hij verliest zijn scherp en men beweert dat die vroeger als zwaarden werden gebruikt., zei Noa's pokédex.
Ditto heeft de ongelooflijke mogelijkheid om de vorm en krachten te kopiëren van zijn tegenstander, het zogenaamde transformeren. Hij is in staat zijn DNA-structuur te wijzigen, waardoor hij elke gedaante kan aan nemen. Normaliter ziet hij er echter uit als een soort roze drilpudding. Transformeren is zijn enige aanval. Zijn transformatie is bijna perfect. Als je hem echter aan het lachen maakt kan hij zijn vermomming niet volhouden. Als hij slaapt verandert hij zichzelf in een steen om te voorkomen dat hij aangevallen wordt., zei Thomas' pokedex.
'Een transform pokémon...?' zei Noa vragend.
'Ditto, gebruik Transform!' riep het team Eternal lid, voordat Noa verder kon nadenken.
Ditto verandere in Vulpix.
'Woaaah! Hoe kan dat?' zei Noa geschrokken.
'Niet zoveel praten!' zei Thomas. 'Umbreon, gebruik Quick Attack op Ditto!'
'Ditto, gebruik Ember op Umbreon!' riep het Eternal-lid.
'Noa!' schreeuwde Thomas. 'De speciale kwaliteit zorgt ervoor dat vuur aanvallen niet op hem werken! Laat hem de Ember-aanval opvangen!'
'Vulpix, ga voor Umbreon staan!' riep Noa snel.
Gelukkig ging dat goed.
'Gebruik Quick Attack op de Ditto!' riep Noa.
De twee Quick Attack aanvallen knalden tegen Vulpix (Ditto) aan en Vulpix veranderde weer in een Ditto, een íºí­tgeschakelde Ditto.
'Ditto, keer terug', zei het Eternal lid kwaad. 'Skarmory, Pik aanval op Vulpix!'
Vulpix werd heel hard gepikt door Skarmory, maar hij bleef flink staan.
'Ember!' riep Noa en Skarmory werd flink ge-Embert.
'Goed zo, Noa, vuuraanvallen zijn heel effectief tegen staal type pokémon!' riep Thomas. 'Umbreon, gebruik Pursuit!'
'Skarmory, ontwijk en Swift op de Umbreon!'
Umbreon was uitgeschakeld.
'Oké, Noa, het is nu aan jou!' zei Thomas. 'Denk goed na!'
'Ember!' riep Noa.
'Ontwijk en Steel Wing!'
'Blijf doorgaan met Ember!' riep Noa geschrokken.
Maar Vulpix bleef staan en brulde naar Skarmory. Geschrokken bleef Skarmory staan en hij deinsde achteruit.
'Vulpix heeft Roar geleerd, Noa!' riep Thomas blij. 'Doe nu een vuuraanval!'
'Ember!'
En de Skarmory was uitgeschakeld.

Reacties: