Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Villa 13 (afgelopen) » 13.
Villa 13 (afgelopen)
13.
Liefde in villa 13, maar ook afscheid. Toch niet voor eeuwig?
Bill zat met zijn armen over elkaar en keek verveeld rond. “Voor de miljoenste keer ik was het niet”¯ zei hij. “Meneer, waar was u tussen 17:30 en 17:50”¯ zei de man opnieuw. “Ik was de tafel aan het dekken, omdat we gingen eten”¯ zei Bill opnieuw. “En wat deed je broer toen”¯ vroeg de man. “Hij ging open doen want er werd gebeld, Tom nam de pizza aan en betaalde de man. Hij wachtte tot de man op zijn brommertje uit zijn zicht was en kwam toen terug binnen”¯ zei Bill. “Hoe weet je dat zo zeker dat hij wachtte?”¯ vroeg de politie agent. “Omdat Tom dat altijd doet”¯ zei Bill. “Hoe weet je dat zo zeker? Misschien heeft hij in die tijd die pizza bezorger wel vermoord”¯ zei de agent. “Maar…”¯ Bill kwam niet verder. Hij realiseerde zich dat de politie agent wel eens gelijk kon hebben. Een naar gevoel bekroop zijn maag. Bill werd in een cel gedropt. Hij zat op de harde bank en sloeg zijn armen over elkaar. Hij deed een poging tot fluiten.
Tom zat nu op de plek waar Bill net zat. Hij leek gespannen. “Waar was u tussen 17:30 en 17:50”¯ zei de politie agent. “Ik opende de deur en nam de pizza’s aan. Ik praatte nog wat met de man over zijn brommertje en ik nam geld uit Bill zijn jas en betaalde er mee en ik wachtte tot de man uit mijn zicht was en toen ging ik weer naar binnen om Bill zijn pizza te geven”¯ zei Tom. “En u hebt niet toevallig de man vermoord terwijl hij er stond ofzo?”¯ vroeg de agent. “Nee”¯ zei Tom fel. “Ik zou nooit zo iets doen”¯ De agent keek hem peinzend aan. Hij krabbelde wat in zijn boekje en stond toen op en verliet de verhoorkamer. Tom bleef er alleen achter.
Bill zat nog steeds voor zich uit te staren naar de grijze muur. Hij begon de seconden te tellen die hij hier doorbracht. Hij schrok toen het slot werd overgehaald. De agent gebaarde dat Bill er uit mocht komen. Hij kreeg al zijn spulletjes terug. Zijn riem, ringen, kettingen en zijn mobiel. “En wat nu?”¯ vroeg Bill. “U mag gaan”¯ zei de agent. Bill was even verward. “En Tom?”¯ vroeg hij. “Daar mag ik u niets over zeggen”¯ zei de agent. “Ja, maar ik moet toch weten wat er met hem gaat gebeuren”¯ probeerde Bill. “Ik mag u niets vertellen, u moet nu naar huis gaan”¯ zei de agent. “Maar…”¯ begon Bill weer. “Ga, we houden u op de hoogte”¯ zei de agent. Bill nam tegen zijn zin maar een taxi naar huis. Hij probeerde alles weer voor zich te zien wat er die moment was gebeurt. Maar hij wist enkel nog dat hij de tafel klaar zette terwijl Tom de deur opende. Nadenkend ging hij naar binnen. “Hoi Bill”¯ zei iemand. Bill draaide zich met een ruk om. Er was niemand. “Bi-hil, hieer”¯ riep diezelfde stem. Bill zijn vingers trilde om de sleutel in het slot. Een zwarte gedaante kwam dichter. “Hoi”¯ zei die vrolijk. Bill nam zijn hart vast. “Gott je liet me schrikken”¯ zei Bill. “Sorry”¯ lachte Makbule. “Kom je even binnen?”¯ vroeg Bill. Hij wilde niet alleen zijn, maar zei dat niet. “Natuurlijk, maar waarom was de FBI hier?”¯ vroeg Makbule nieuwsgierig. “Omdat wij zogezegd iemand hebben vermoord, maar dat is niet waar”¯ zei Bill. Hij sloot de deur achter hun. Bill ging ook de achterdeur sluiten. dat was hij vergeten te doen na dat de FBI binnen vloog. “Ga zitten”¯ zei Bill. Makbule nam plaats op de zwarte leren bank. “Wil je wat drinken?”¯ vroeg Bill vanuit de keuken. “Gewoon cola”¯ zei Makbule. Bill kwam terug met 2 glazen cola. “En waar is Tom dan?”¯ vroeg Makbule. “Nog bij het bureau”¯ zei Bill. Hij zuchtte. “Denken ze dat hij het heeft gedaan?”¯ vroeg Makbule. Haar stem ging 3 octaven hoger. “Ik denk van wel”¯ zei Bill. “En denk jij dat hij het heeft gedaan?”¯ vroeg Makbule. “Natuurlijk niet, Tom zou zoiets nooit doen…denk ik”¯ zei Bill. “Maak je geen zorgen, als hij het niet heeft gedaan moeten ze hem toch wel snel weer laten gaan h蔯 zei Makbule. “Ja…”¯ zei Bill. Makbule ging wat dichter bij Bill zitten en sloeg een arm om zijn schouders. “Voor je het weet staat hij hier weer hyper te doen”¯ zei Makbule. Bill lachte even. “Maar, even wat anders, betekende die zoen iets?”¯ vroeg Bill zachtjes. “Het hangt er van af”¯ zei Makbule. Bill zijn mondhoeken krulde langzaam omhoog. Hij bloosde lichtjes. “Wat bedoel je?”¯ vroeg hij. “Ja, dat jij moet zeggen, als het iets betekende voor je”¯ zei Makbule. Bill sloeg zijn wimpers neer. “Het was wel iets, ja”¯ zei hij. Hij voelde 2 vingers op zijn kin. Zachte vingers over zijn kaaklijn. En dan zachte lippen op de zijne. Een betoverend gevoel bekroop hem. “Wees de mijne”¯ zei Bill zacht. “Voor eeuwig”¯ zei Makbule fluisterend.
Reacties:
Awwwhh, dat laatste. x3
Ik ben het met Bodieeee eens. Ik denk dat Mak hier even
heel fout mee te maken heeft. Héééél fout.
Me loves <3
aaaw schattig dat laatste stuk.
toch heb ik een raar gevoel. heeft Makbule iets te maken met die moord? het zou wel een mooie wending zijn. de twee zusjes uit villa 14 blijken villa 13 te bespoken met rare gevallen. zoals die moord
mr aan de andere kant, Tosca lijkt me daar nu weer niet het typ voor. zij lijkt me meer het doorsnee typ meisje
(soowry)nu ik nieuwsgierig.
snel liefteren
Hahaha ik ben doorsnee
Klinkt eigenlijk wel goed, want normaal kijkt iedereen altijd naar mij als er iets is gebeurd. XD
Maar schijn bedriegt, je weet nooit wat je tegenkomt...