FanFic.nl

Last Dance

<6>

‘Nona. Nona! NONA!’
Meneer Goethals, Free, tikte Nona tegen haar schouder om haar wakker te maken. Die reageerde niet meteen.
Hij liet haar in zijn armen glijden, tilde haar op met een beetje moeite en beklom toen de trap. Halverwege werd Nona vaag wakker, keek slaperig om zich heen en leek toen best wel te schrikken. Ze donderde toch bijna uit zijn armen.
Eenmaal boven zette hij haar veilig op de grond, maar hield haar nog steeds vast. Dat was wel zo handig, ze viel weer bijna tegen de vlakte.
‘Waar is je slaapkamer?’ vroeg hij en rammelde haar nog net niet door elkaar.
‘216B.’ zuchtte ze, haar adem streek langs Frees hand maar het leek hem niet te storen.
‘Oh, dat is hier al.’ zei hij glimlachend. Nona woog niet veel, maar het was alsnog genoeg om hem blij te laten zijn dat hij haar niet langer moest dragen.
Voorzichtig zette hij haar tegen de muur, viste zijn loper uit de zak van zijn pyjama en opende de deur. Nog net op tijd zag hij Nona opzij schuiven om haar tegen te houden van vallen.
‘Meneer, hoe laat is het?’ vroeg ze slaperig en werd de kamer in geloodst.
‘Half zes.’
Meteen was Nona klaarwakker, sprong uit Frees armen en haastte zich verder haar slaapkamer in. Free wreef even door zijn haar. Dat was nu kort en blond. Hij moest er om lachen. Nona was eerst zo slaperig en nu zo gehaast dat ze het niet eens had gemerkt. Ach, hij bleef hier toch zeker nog een heel jaar, ze zou al wel snel doorhebben dat hij nooit twee dagen na elkaar hetzelfde kapsel had. Behalve per toeval, misschien.
Hij neuriede het liedje dat in zijn hoofd zat en verliet de kamer.
Hij was trots op zichzelf.
Nona daarentegen was allang vergeten dat ze moe was, in slaap was gevallen op de grond en net door een leerkracht naar boven was gedragen. Het was al half zes, wat betekende dat ze niet eens vier uur had om zich klaar te maken en te oefenen.
Ze griste een handdoek uit de kast, trok er daarbij per ongeluk drie extra mee uit maar liet die op de grond liggen. Ze had geen tijd om op te ruimen!
Ze sloot zich op in de badkamer. Bijna altijd liet ze die open staan, voor het geval dat Zara zich ook moest klaarmaken, maar nu had ze de badkamer even voor zichzelf nodig.
Nog nooit had ze zó snel gedoucht. Maar het duurde ook nog nooit zo lang voor ze zichzelf had afgedroogd. De vermoeidheid had haar ingehaald. Versuft staarde ze naar de spiegel, die beslagen was met stoom, voor minstens vijf minuten. Toen waarschuwde haar hersenen haar.
Ze sloeg zichzelf even op haar wang en besloot dat ze voor het oefenen eerst maar even langs de eetzaal zou gaan voor koffie. Toen holde ze de kamer weer in.
De kleine display op Zara’s Nokia gaf aan dat het al zes uur was.
Op handen en knieën ging Nona op zoek naar haar zwarte maillot, die ze al een tijdje kwijt was. Die had ze nu nodig, want de roze en witte maillot zaten in de was.
Uiteindelijk vond ze hem onder Zara’s bed, achter een hoop rommel verstopt. Vragen over wat het daar deed en hoe het daar gekomen was, duwde ze weg. Daar had ze geen tijd voor.
Met moeite perste ze zich in de maillot. Dat ging niet makkelijk omdat ze haar armen door de verkeerde gaten probeerde te steken. Slaap deed wat met haar logisch verstand.
Over de maillot deed ze een grijze joggingbroek aan, die tot net over haar knieën kwam, en een roze T-shirt. Toen zocht ze nog een elastiekje en struikelde de kamer uit.

In de eetzaal zette ze zich op een stoel. Ze was niet alleen, maar zeker de enige die er zo vermoeid uitzag.
Ze was maar al te blij toen Siska voor haar kwam zitten en haar een mok koffie gaf. Zuchtend liet Nona haar hoofd op tafel vallen en wreef toen nog maar eens in haar ogen.
‘Moe?’ vroeg Siska. Haar zachte stem was nauwelijks te horen.
Siska was altijd al heel verlegen, maar bij Nona was dat anders. Het begon allemaal een jaar geleden. Siska werd gepest, en Nona zag dat. Ze kwam ertussen, en sindsdien beschermde ze Siska als het jongere zusje dat ze nooit zou kunnen hebben.
En nu was Siska een beetje de persoon bij wie ze altijd terecht kon, en andersom. Nona zag er tegenop ooit deze school te moeten verlaten, want dan zou ze werk moeten zoeken en vinden bij een dansgezelschap en heel de wereld moeten rondreizen. Hoe vaak zou ze Siska dan nog zien?
‘Ja, nogal.’ zuchtte ze en slurpte van de koffie. Echt lekker vond ze het niet, want koffie zou ze nooit lusten, maar het hielp haar wakker te blijven dus dronk ze het met liters.
‘Hoe komt het?’
‘Ik kon niet slapen dus ging ik wandelen.’ Snel voegde ze er een ‘Ja, in de sneeuw, ja.’ aan toe bij het zien van Siska’s blik.
‘En dat duurde lang?’
Nona knikte, legde toen uit dat ze in slaap viel op de grond maar uiteindelijk toch nog boven geraakte. Dat ze gedragen moest worden, liet ze maar even weg, het was al beschamend genoeg.
Siska lachte haar aanstekelijke lachje en haalde toen haar schrift boven. Ze had een grote test vandaag, Engels, had ze een week geleden nog verteld.
‘Bedankt voor de, afschuwelijke, koffie. Nu moet ik oefenen.’
Siska zwaaide nog even, Nona verdween de eetzaal uit.
Even was ze gedesoriënteerd. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem, opende haar ogen toen weer. Dit kon nog eens vreselijk gaan, maar de opdracht ging nu voor haar gezondheid.
Ze liep de rechtse gang in en zag al in de verte Drake oefenen. Oké, haar hersenen leefden nog een beetje.

Reacties: