FanFic.nl

Fallen myself

35. don't ask me

“Rebecca let je ook even op”� zegt de lerares. Ik kijk op vanuit mijn schrift. Alle aantekeningen van het bord staan er netjes in. Alleen is de helft van de uitleg me half ontschoten. Op het blad dat over de aantekeningen ligt, heb ik een tekening gemaakt. Het is een meisje dat alleen op een steen zit. Allerlei mensen staan in een kring om haar heen. Geen van allen lijkt haar aan te kunnen raken. Ik heb hem in zwart-wit gemaakt. Ik ben er best tevreden over. Ik hoor de bel gaan en wil mijn spullen al opruimen. De lerares komt naar mijn tafel. “Wat is er toch met jou. Ik word er stapelgek van. Je bent wel aanwezig, maar je geest is heel ergens anders. Je cijfers zijn slechter. Ze zijn nog steeds goed, maar wel slechter. Overal staat dat je perfectionistisch bent qua betreft schoolwerk, je laat nu vaak een steek vallen.”� Ik kan alleen zitten luisteren. “Je kunt me best vertellen wat er is.”� Dan krijg ik weer eens een woedeaanval, die zijn de laatste tijd vrij normaal. “Wat zou er moeten zijn. Ik heb gewoon wat tegenslag, niks om je zorgen om te maken. Niemand hoeft zich daar zorgen om te maken. Het komt namelijk toch allemaal wel goed. Zoals altijd, maar nu ben ik het zat.”� Ik slinger mijn tas over mijn schouder en stamp de klas uit. Dat wordt vast een middagje terugkomen en een telefoontje naar mijn ouders. Fijn. Romeo staat al op me te wachten. “Jij ruzie met je lerares?”� “ja”� “Wanneer ga je je excuses aanbieden.”� “Als ik afgekoeld ben.”� Natuurlijk heb ik het weer dat de lerares achter mij staat. “Het maakt niet uit. Ik snap het al. Je krijgt hier geen problemen mee.”� Ik kijk haar dankbaar aan. Romeo duwt me verder richting Fleur en Claire. “Bill vraagt naar je”� deelt Fleur mee. Ik haal mijn schouders op. “Ach kom op, doe niet alsof het je niet kan schelen. Bill heeft gewoon gelijk en jij wilt dat niet toegeven.”� “Ik wil best toegeven. Dan nog was ik weggegaan. Wat heb ik hun te bieden. Dit. Mijn leven. Dat kan ik niet. I screwed up. One chance and I just screwed up.”� “Heb je daarom je ring daar laten liggen. Tom heeft hem om een ketting hangen. Zodat jij altijd dicht bij zijn hart blijft. Bill doorziet je helemaal. Hij heeft alles aan mij gevraagd en ik heb eerlijk geantwoord.”� Ik kijk haar recht aan. “Je hebt wat”� “Ik heb gezegd dat hij gelijk heeft, maar het niet tegen Tom mag vertellen.”� “Dan weet Tom het straks ook en dan zijn de poppen aan het dansen.”� “Heb wat vertrouwen in Bill ja. En Tom kan nooit verkeerd voor jou zijn.”� “Het gaat me ook niet om mij. Ik ben verkeerd voor hem. Wat moet hij met iemand die twee keer is verkracht, zwanger is geweest en zelfmoordnijgingen heeft en heeft gehad. Ik onderneem geen stappen, maar mocht er een gelegenheid komen, dan weet ik niet wat ik zal doen.”� Ze kijken me met grote ogen aan. Ik voel alleen maar een nieuwe lading tranen verschijnen. Drie paar armen pakken me stevig vast. Wat zou ik toch ook zonder ze moeten.

Het is eigenlijk ondertussen ook wel eens tijd om het mijn ouders te vertellen. Ik weet alleen niet of ik daar de kracht wel voor heb. Maarten had beloofd om mij te komen helpen. Ik zou er een aangepaste versie van maken, het hele zelfmoordgedoe zou ik weglaten. Ik wacht verstandig tot na het avondeten. “Pap, mam, ik moet jullie iets vertellen.”� Mama kijkt mij meteen aan. Ze voelde al die tijd al dat er iets was en was blij dat ik nu eindelijk er iets van ging zeggen. Voorzichtig begin ik met vertellen. Maarten knijpt af en toe in mijn hand. Aan het eind van het verhaal zitten we alle vijf te huilen. Abby komt meteen naar me toe en geeft me een grote knuffel. “Hoe kon je dit nou allemaal voor jezelf houden. Dit is veel te veel om mee te leven. Met hulp van buitenaf kun je zoveel meer.”� Ik voel me gelijk getroost door haar woorden. Mijn vader blijft me aan staan kijken. “Ik vroeg me al af of ik die Tom nog een keer flink moest aan pakken voor jouw verdriet, blijkbaar niet dus.”� Ik schud mijn hoofd. “Tom heeft er niks mee te maken. Hij wil alleen helpen en ik heb de hulp ontweken.”� Mijn moeder komt na Abby op me af en pakt me stevig vast. “Ik voelde dat er iets was. Kun je in het vervolg me niet zo ongerust maken. Wij zijn er voor je. Je staat nergens alleen voor.”� Ik begin te huilen bij alles wat ze zeggen. Ik huil ongegeneerd. Dan gaat mijn telefoon. Tom staat er. Ik blijf ernaar kijken. “Neem dan op”� moedigt mijn moeder aan. Ik schud mijn hoofd. “Ik kan het niet. Nog niet. Ik heb hem met een reden uit mijn leven gegooid, nu moet ik volhouden.”� Rustig sta ik op en loop de trap op “Ik ga naar bed,”� roep ik nog.

Reacties: