FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Maandag 19 januari 2004 [2]

Gym stond op het Kurfürst-Joachim-Friedrich-Gymnasium gelijk aan de hel. En deze keer was het extra erg.
Mevrouw Vergouwen; een vrouw begin de veertig met het lichaam van een twintigjarige hoogspringster en kort, donkerbruin haar; had heel de zaal vol gestouwd met materiaal.
In het midden was een vierkant afgebakend met banken, in het midden stond een ijzeren paal, die Tom sterk deed denken aan een strippaal. Blijkbaar was hij niet de enige want het groepje jongens, inclusief Johan, gierde van het lachen.
Tegen de achterwand lagen dikke, donkerblauwe matten.
Links van het vierkant stonden twee trampolines en daarachter een zee van kleine matjes. Ze waren ooit nog felgroen, maar door de vele keren dat ze belopen waren, was de kleur nogal zwak en flets geworden.
Rechts van het vierkant lagen eveneens dikke matten. Erboven bungelden koorden aan het plafond, met een knoop aan het uiteinde.
Vlak voor de neuzen van het dertigtal leerlingen stond een herenbrug. Twee stokken in de lucht gehouden door zwaar metaal, vrij soepel en bedoeld om levensgevaarlijke en halsbrekende trucs op uit te halen.
‘Goedemorgen.’ zei mevrouw Vergouwen met haar gebruikelijke opgewektheid. Ze kreeg een doffe goedemorgen van slechts enkelen, de anderen sliepen half verder.
Op dat moment ging de deur achter hen open, Johan werd tegen zijn schouder geraakt en wankelde. Hij hield zich nog maar net vast aan een van zijn vrienden.
Andreas strompelde de zaal in, mompelde een excuus en ging naast Bill staan. Dat was een uitgelegen kans voor Tom om naast Pim te gaan zitten.
Niet dat het aan Bill lag - Wacht, dat lag wel aan hem. Tom voelde zich raar in zijn bijzijn, ongemakkelijk. Het was raar, want hoe kon dat? Ze waren tweelingen, die hoorden zich niet zo te voelen bij elkaar.
‘Oké, om wakker te worden, tien rondjes lopen.’
Kreunend stonden mensen recht, de mensen die al ietwat wakker waren, gingen luid in protest.
Maar aan mevrouw Vergouwen was nu eenmaal een hele hoop mis, zo ook dat ze een onnatuurlijk groot percentage sadisme in haar had, en een nog groter percentage acteertalent om dat te verbergen.
‘Hup, niet zagen, zo gaat het niet sneller voorbij zijn.’
Pim trok Tom mee, die jammerend zijn voeten ophief. Hij struikelde bijna over een trampoline, struikelde daarna echt over de matten en kreeg een touw tegen zijn gezicht omdat hij te laat uitweek. Na twee ronden was hij het zo beu dat hij stiekem om zich heen keek en toen Pim aan haar arm mee het berghok introk.
Het was er warm en rook er muffig, spullen lagen er opgeborgen in onordelijke stapels en enorme apparaten versperden de wegen. Tom was hier echter al vaker geweest, met enige verschil dat er toen wel licht aanwas. Maar hij wist dus, als bijna enige omdat hij zo ontzettend vaak strafwerk had gehad dat hij spullen mocht opruimen, dat het berghok bestond uit twee verdiepingen. En die tweede verdieping bestond uit, eigenlijk perfect om een dubbel uur gym te skippen, matjes en matrassen.
Op de tast vond hij zijn weg naar de trap, met zijn hand stevig om Pims pols geklemd, en al snel kwamen ze boven aan. Licht viel door het stoffige, kleine ruitje.
‘Dit is het paradijs.’ zuchtte Pim en liet zich op een matras vallen.
‘Inderdaad.’ zei Tom lachend en kroop op handen en knieën naar het ruitje. Met de mouw van zijn shirt veegde hij het stof weg en drukte toen zijn voorhoofd tegen het glas.
Daar liepen ze, sommigen waren al rood aangelopen en anderen hadden het zweet al over hun voorhoofd lopen. Bill liep een beetje afwezig naast Andreas en leek niet te merken dat Tom weg was.
Zijn staartje deinsde op en neer op het ritme van zijn voetstappen, zijn borst ging nogal wild op en neer in tegenstelling tot zijn uiterst kalme gezichtsuitdrukking. Zijn lippen hingen een beetje open en zijn piercing schitterde er tussendoor.
Tom volgde gefascineerd al de bewegingen die zijn broertje maakte tot hij een por in zijn zij voelde.
‘Ik weet dat je geniet van al dat leedvermaak, maar ik verveel me als ik niet mag meekijken of jij niet sociaal doet.’
Hij liet zich op de met veren gevulde matras zakken en stuiterde een eindje omhoog. Pim rolde op haar zij en smoorde haar gelach in de muffe stof van een opengereten matras.
‘Lach jij maar, dat deed best pijn.’ zei Tom en trok een pruillipje. Daardoor stikte ze bijna in haar gelach, maar hij deed alweer normaal.
Na enkele tellen was het weer stil, op de piepende schoenzolen een verdieping lager na dan.
‘Tom?’
Hij maakte een instemmend handgebaar en drukte zijn hoofd weer tegen het glas. Bill was nergens meer te bekennen, en iets in hem vond dat vreselijk jammer. Dat deel, hoe groot het dan ook was, kreeg echter niet de kans om boven het oppervlak te komen. Het werd weggeduwd door zijn logisch verstand. Dan maar onderhuids sudderen en borrelen.
‘Laat maar. Het is onbelangrijk.’
Even keek hij haar om. Maar, als het voor haar onbelangrijk was, stelde het vast niet veel voor. Hij haalde zijn schouders op en leunde tegen het hout.
‘Wat zullen we eens doen.’ zei hij en wiebelde met zijn wenkbrauw. Als gevolg daarop had hij een pijnlijke schouder, want Pim had de neiging hem te slaan als hij dat deed.
‘Weet je, jij zou moeten overwegen te gaan boksen. Mij en Andreas sla je alleen maar bont en blauw, dus als je die agressie…’
Verder kwam hij niet omdat hij weer een vuist moest incasseren, deze keer tegen zijn been.
‘Ik heb geen agressie.’ zei ze en keek hem onschuldig aan.
‘Jaja, en ik ben homoseksueel.’
‘Ben je dat?’ vroeg ze plots, alsof ze ervan overtuigd was dat Tom daar nooit een grapje over zou maken. Was dat zo?
‘Natuurlijk niet. Ik ben tweehonderd percent hetero.’
Tom was zo druk bezig met zijn Nike weer vastknopen dat hij haar niet opgelucht hoorde ademhalen.
‘En dan nu nog een hele tijd hier slijten. Volgende keer jatten we mijn iPod mee.’ zuchtte Tom en ging op zijn buik liggen. Pim deed hetzelfde en nestelde zich tegen hem aan.
‘Dit is ook best gezellig hoor.’

Reacties: