FanFic.nl

Ik ben Yaren.

Hoofdstuk 3; Gedachten

Ik begin me af te vragen hoe lang het nog zal duren tot het moment dat iemand me vraagt hoe het nu écht gaat met mij.
Ik begin me af te vragen wat ik dan precies moet zeggen.
Zoveel van dat soort vragen spoken door mijn hoofd, en antwoorden lijken ver af. Voor school is het nog een beetje te vroeg, zeggen ze. Eerst was het ‘Nee, ze moet eerst therapie krijgen.’, nou ja, daar is niets van in huis gekomen. Ik ga echt niet tegen een vreemde vertellen wat hij heeft gedaan.
Daarna was het ‘Laat haar even op adem komen.’, hallo! Ik heb toch geen marathon moeten lopen of zo? Ik wou gewoon terug naar school gaan, terug mij normale leven proberen leiden.
Toen werd het ‘We wachten beter tot na het proces.’, dat is al gepasseerd. Waarom luistert er niemand naar mij? Het is niet omdat ik kleiner ben dan mama dat ik niets te zeggen heb. Het gaan nota bene over mij!
Het proces is gedaan en hij is veroordeeld voor zijn fouten. In beroep gaan was geen optie omdat hij kort na de uitspraak zelfmoord probeerde plegen. Met een simpel koord van zijn matras probeerde hij zichzelf op te hangen. Bewakers konden het nog net voorkomen en hij werd doorgestuurd voor psychisch onderzoek. Zijn tweede poging lukte dan weer wel. Een last viel van mijn schouders. Omdat hij het zelf had gedaan, kon ik mijn eigen plannen laten varen.
Met eigen plannen bedoel ik niet de stappen die ik zou ondernemen om mezelf weer te laten verdwijnen, maar dan voor eeuwig deze keer. Ik bedoelde de plannen die ik beraamde in het diepste putje van mijn ziel. De dwang om hem te laten boeten voor wat hij me ooit had aangedaan werd steeds groter en leek niet meer te stoppen met groeien. Hoe ik het precies ging doen was nog geen zekerheid, maar ik was ervan overtuigd dat ik hem, hoe dan ook, zou laten leiden op alle mogelijke manieren.
- Vergeef me als dit een beetje eng klinkt uit de mond van een negenjarig meisje, maar geloof me. Die maanden waren als een ultieme snelcursus volwassen worden. Ik heb meer meegemaakt dan iemand anders ooit zal kunnen vatten. Natuurlijk zijn er lotgenoten, mensen die kunnen begrijpen wat er zich binnenin mij afspeelt. Maar dat neemt niets weg van alle pijn die ik heb en de afschuw die ik voel tegenover mezelf.

Sorry dat ik daar even stopte. Ik zou moeten slapen maar ik ben veel te opgewonden. Papa kwam binnen en zei dat hij me een erg belangrijke vraag wou stellen. Hij besloot er eerst wat om heen te draaien maar vroeg me uiteindelijk of ik het zou zien zitten om te verhuizen. Ik was eerst niet zo happig, maar toen de woorden ‘een ander land’ uit zijn mond kwamen was ik meteen te vinden voor het idee. Volgens mij denkt hij nu wel dat ik aan de pillen zit omdat ik vrolijk op en neer begon te springen op mijn arme bed. Daarna heb ik hem ook nog een gemeende knuffel gegeven. Dat was hij zeker niet gewoon. Lichamelijk contact was iets dat ik liever vermeed, bij wie dan ook. Maar blijkbaar was ik de enige die dat volledig begreep. Om de haverklap stopten mensen op straat om mij een hand te schudden of om snel een kus op mijn wang te drukken. Dat werd al helemaal onhoudbaar als je merkt dat die oma’s allemaal te oude lippenstift ophebben die lekker blijft plakken zelfs als je het er probeert af te schrobben. Ook zijn er mensen die plots de behoefte hebben om me te pas en te onpas te knuffelen, waar we ook zijn. Het warenhuis, de slager, de kapper,… allemaal plaatsen waar mijn moeder me mee naartoe sleurde en waar ze met fierheid haar herwonnen dochter liet zien. Hé, niemand heeft gezegd dat ik haar nog leuk moet vinden nu ik terug ben!
- Ik denk dat papa naar boven komt om me desnoods in mijn bed te gooien. Hij begint me een beetje beter te kennen geloof ik. Tot morgen!

Reacties: