FanFic.nl

Verdriet dat niet verdwijnt

Chapter

1843 - Andes gebergte, Argentinië

Met een grote klap werd de deur open gegooid en instinctief kroop ik in elkaar.
‘Gedraag je je eens als een dame!’ bulderde mijn vader.
Mij zus, die verantwoordelijk was geweest voor de klap, stond onbeweeglijk stil in de deuropening. Ze keek angstig uit haar warme bruine ogen.
Woeste duwde vader zijn stoel naar achter wat een naar en vervelend geluid maakte. Met grote passen stond hij bij haar en hij greep haar bij haar arm en duwde haar weer naar buiten. Geschrokken keek ik toe.
‘Probeer het nog maar eens.’ snauwde hij naar Pire en gooide de deur voor haar verbouwereerde gezicht dicht wat een nog grotere klap veroorzaakte dan Pire had gedaan.
Mopperend liep hij weer naar zijn stoel en liet zich er in zakken. ‘Hoe ter wereld kan ik ze ooit kwijt raken aan een man!’
Niemand bewoog verder aan tafel. Moeder zat tegen over mij en keek zoals altijd naar de groeven in de tafel zodat ik haar gezicht niet kon zien en gaf geen commentaar. Nooit deed ze haar mond open als vader weer eens boos was.
Kona onze oudere broer zat naast vader en keek laagdunkend naar de deur. Inhuur onze jongere broer zat aan de andere kant van vader een grijnsde boosaardig. Hij vond het geweldig als Pire en ik problemen kregen.
Stil en voorzichtig gleed de deur open en Pire stond aarzelend in de deuropening.
‘Loop door en sluit de deur achter je!’ gromde vader. ‘Alle warmte gaat zo weg! Ik stook niet voor niks!’
Ik stond op en trok Pire met me naar de keuken. We zouden nu extra ons best moeten doen met het eten zodat hij misschien dit akkefietje zou vergeten.
Jammerend liet Pire zich op een kruk vallen. ‘Ik wist niet dat hij al thuis was. Ik dacht dat hij pas laat klaar zou zijn!’
‘Sttt! Niet zo hard!’ ik keek over mijn schouder of de deur van de keuken wel dicht gevallen was en of Ainur niet stond af te luisteren. ‘Je kunt het niet meer terug draaien. Help me maar om het eten extra lekker te maken, oké?’
Zuchtend stond ze van haar kruk op. ‘Leek ik maar wat meer op jou.’
Ik knikte. ‘Dat zou het zeker gemakkelijker maken. Maar lieverd,’ ik nam haar gezicht tussen mijn handen, ‘je bent geweldig zoals je bent en ik hou van je!’
Ik glimlachte naar haar. ‘Je moet het nog maar even vol houden. Over een paar jaar, misschien nog wel eerder, ben je het huis uit en dan heb je geen last meer van hem!’
‘Pff zelfs dan zal hij me weten te vinden!’
‘Je toekomstige man zal dat waarschijnlijk snel genoeg afkappen!’ glimlachte ik haar bemoedigend toe en ik zuchtte. ‘Ik wou dat ik ook een leuke man vond!’
‘Er staan er anders altijd genoeg voor de deur voor je! Ik hoorde dat Vainel zijn oom gevraagd heeft hier langs te komen!’ lachte ze.
‘Vainel?’ ik keek haar ongelovig aan. ‘Van wie hoorde je dat?’
‘Uit een hele betrouwbare bron! Zijn zusje.’
Een snelle blik op de klok leerde me dat we moesten opschieten wouden we het eten op tijd op tafel hebben en ik draaide me om om het eten klaar te maken. ‘Nou ik wacht het wel af. Hij is wel leuk, toch?’
Pire pakte een mes om de groenten te snijden. ‘Ja, hij gaat wel. Maar misschien moet je nog even afwachten wie er nog meer komen!’ ze grijnsde. ‘Nooit de eerste pakken!’
We lachten even maar gingen vrij snel serieus verder met het eten.

Ik had medelijden met mijn zus. Zij was meestal de pineut als vader een slecht bui had. Door haar onstuimigheid joeg ze vaak onbedoeld vader op de kast. Hij hield van orde en vond dat meisjes zich ook zo hoorde te gedragen. Moeder was het ultieme voorbeeld hoe hij ons graag zou willen hebben.
Nooit had zij zich verzet tegen hem en dat had hij zo gewaardeerd in haar toen hij haar ontmoette.
Gelukkig hadden we het uiterlijk van onze moeder mee gekregen, want vader was geen knappe man.
We hadden de olijfkleurige huid van ons volk. Beiden hadden we lang donker, bijna zwart, licht krullend haar tot halverwege onze rug. We waren even lang en zwaar met onze 1.60 meter en 52 kilo. De slanke bouw hadden we ook van moeder.
Pire en ik waren een tweeling en het enige verschil waren onze ogen. Die van haar hadden een warme teak bruine kleur terwijl mijn helder blauw waren wat niet veel voorkwam bij ons volk.
Ook ons karakter verschilde niet veel hoewel Pire veel onbesuisd en onvoorzichtig was. Ik was de denker van ons tweeën. Dit had me al veel schelpartijen en klappen van vader gescheeld.
Pire vroeg me vaak wanhopig of ik haar het niet kon leren. Ik probeerde haar zoveel mogelijk af te schermen als vader weer een woedeaanval had, maar ik kon het niet helpen dat hij haar het liefst als boksbal gebruikte.
Vader had een het vreselijk gevonden dat Pire en ik waren geboren. Hij had gehoopt dat hij in één keer twee jongens erbij zou hebben. Moeder had onze namen mogen uitzoeken. Hij wou zich daar niet mee bemoeien, want hij vond het ons niet waard.
Kona en Ainur waren zijn lievelingetjes en zij konden ook bijna alles maken zonder gestraft te worden.
Ik schudde mijn hoofd om alle gedachten uit mijn hoofd te bannen en pakte alle spullen om de tafel te dekken zodat Pire zich nog even in de keuken kon verschuilen. Ze probeerde zo veel mogelijk het contact te vermijden.
De maaltijd werd zoals altijd in stilte genuttigd. Na afloop ruimden Pire en ik snel af en vader en Kona staken een pijp op. Vader vond Ainur nog te jong en daar was Ainur het duidelijk niet mee eens aan zijn commentaar te horen. Elke avond zeurde hij om een pijp.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.