FanFic.nl

Schrijfwedstrijd CosmicPurple

Grotendeels ongevaarlijk

De harde bries uit het noorden rukte het elastiekje uit haar haren. Wild vielen de donkerblonde lokken over haar schouders. Al gauw werden ze meegenomen, een wordend met de wind. Haar vingers deden pijn van de kou. Zagen rood, bijna paars. Prikkels aan de toppen van haar vingers. Een droge keel maakte alles nog onverdraaglijker. De weg naar de steiger was niet ver meer. Bladderen waaiden wild mee met de wind, alles leek een te worden met de koude lucht. Alles behalve zij. Zij leed eronder. Verkromp met elke tegenstoot die de wind haar gaf. Ze wilde even niet meer, maar ze moest. Haar kin tegen haar borst, om de wind te negeren. Vol moeite kwam ze stapje voor stapje dichterbij de rand. Ze kneep haar ogen samen. Ze kon de grote zee al voor zich zien. Het geruis van de wind sneed in haar trommelvlies. Haar trouwjurk als een parachute die opengeklapt was. Als doel haar mee te nemen. Haar nagels boorden zich tussen de tegels op de harde grond. Ze gilde, de pijn weerklonk vanuit haar hese en gebroken stem. Er zat geen kracht in haar lichaam om hier overheen te komen, ze had alleen nog maar kracht om hier een einde aan te maken. Het deed meer pijn dan ze voormogelijk had gehouden. Alles was zo perfect geplant. Alles zou perfect worden. Ze moest volhouden.

Windkracht tien. Zelfs de miezerige regen leek pijn te doen. De wereld leek haar te willen verstoten. Alsof ze haar gedachtes konden lezen. De grauwe wolken hingen laag, leken haar te willen opslokken. Ze probeerde harder te rennen, maar de wind danste om haar lichaam heen. Laat me gaan, dacht ze. De harde windstoten maakten het ademhalen lastiger. Even overwoog ze haar jurk van haar lijf te scheuren, maar ze bedacht zich al gauw. Ze wilde erin sterven. Zodat ze hun trouwerij af konden maken. Bladeren en kleine takjes versierden haar lichaam op een brute manier. De bomen leken het ritme van de wind helemaal te verstaan. Ze gingen in elkaar op. Nog even en ze waren gevallen voor de mooie charmes van de wind. Ontworteld en al zouden ze door de lucht heen vliegen. De horizon leek onbereikbaar. Ze snakte weer naar de warme armen om haar heen. De warme armen die ze een uur gelede nog voelde. Ze zou ze gauw weer voelen wist ze, daarvoor deed ze het. De bloedsporen op haar jurk verlaagden de temperatuur van haar lichaam schielijk. Ze beefde onder elke al dode bloedcel. Haar oogleden deden zeer van de wind die erin leek te krassen, ze kneep haar ogen stevig dicht en dwong zichzelf door te lopen. Ze hield zich stevig vast aan alles wat ze zag. Zo niet, zou de wind haar mee nemen. Haar bruidsboeket zat aan haar middel vast geknoopt door een rood lint, die het boven wonder uithield. Ze was er bijna, nog een paar stapjes en ze was verlost van de kou, verlost van de pijn. Het voelde alsof iemand haar hart in zijn handen had en er onregelmatig in kneep. Soms te hard, zodat het letterlijk hartverscheurend pijn deed. Ze bad om verlost te worden van alle gevaar dat deze wereld haar bracht. Vooral voor hem, maar nu was hij veilig. Ze is altijd laten vallen, en nu zou zij hen laten vallen. De zeewind was harder dan die op het land, het was droger, dat vooral. Ze wist dat ze het waarschijnlijk mis had, haar hoofd tolde, haar oogleden deden zeer, net onder haar wenkbrauwen. Ze dacht niet na, haar besluit stond vast, al vanaf het moment dat ze zijn hart doorboorde. Omdat ze teveel van hem hield. Niemand zou het ooit snappen. Liefde is iets wat niet te snappen is. Het is niet te verwoorden. Iedereen maakt het mee op een andere manier. En dit was haar manier. Doden om te laten zien hoeveel ze van hem hield. En nu kwam ze hem halen. Haar hulpeloosheid ebde weg toen ze de zee zag. De diepblauwe zee, de woeste zee die haar nu vriendelijk toelachte. ‘Ik kom,’ fluisterde ze hem toe. De wind zou haar woorden naar hem toe brengen. Haar jurk woog meteen tien kilo zwaarder toen ze een koude watergolf over haar heen kreeg. Ze stond op de steiger, de zee te bewonderen. ‘Ik kom,’ fluisterde ze weer. ‘We zullen gelukkiger zijn in de hemel. Daar zullen we onze trouwerij afmaken,’ ze glimlachte en hapte tegelijkertijd naar adem. De volgende golf wilde haar halen. De golven sloegen hard tegen de rotsen aan de kust. Ze knoopte het boeket van haar middel en drukte haar vochtige en opengescheurde lippen erop. Ze streelde over het bloed op haar jurk. ‘Ik kom,’ herhaalde ze voor de derde keer, dit keer aan niemand in het bijzonder. Ze zette haar laatste stap, haar tenen omringden de rand van de steiger. De zee staarde naar haar, en zij staarde terug. De zee leek een zachte deken, waar je jezelf in kon laten vallen zonder dat je de grond zou voelen. Haar diepte leek eindeloos. Vroeg haar naar haar toe te komen. Ze was te vertrouwen wist ze. Ze zou je nooit loslaten, totdat je ergens aanspoelt. Levenloos. Want tot die tijd heeft ze je al meegenomen, in haar gastvrije armen. Naar de mooiste plek die er bestaat. De hemel. Ze herinnerde zich het weer. Waarom ze juist hier kwam. Hij vertelde het haar, haar geliefde.

Ze draaide zich voor de laatste keer om naar de wereld. Lachte haar toe. Zelfvoldaan, gelukkig. Zo wilde ze sterven. Want hij wachtte daar op haar. Daarom moest hij dood. Daarom doodde zí­j hem. Zodat ze altijd samen konden zijn. Zonder dat ze dwars gezeten zouden worden. Ze draaide zich om, haar bruidsboeket vloog over haar schouder, vloog met de wind mee. Ze spreidde haar armen.
De zee bleef grotendeels ongevaarlijk. De enige wie er gevaarlijk was, was zij. Met haar allerlaatste stap liet ze zich misleiden door de innemende uitstraling van de zee. Ze koos voor het zachte water deken die op dat moment op haar woest was.

Reacties: