FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[23] Bill - Repetitions

Het is nu officieel: ik ben gestoord. En masochistisch. En gestoord. Wacht, dat heb ik al gezegd. Dubbel gestoord. Dubbel gestoord en masochistisch. Wat betekent masochistisch eigenlijk? Iets in mijn achterhoofd zegt dat het niet helemaal klopt.
Ik heb net de badkamer achter me gelaten, loop nu de trap af en ga op zoek naar een woordenboek. Eens zien. Ma”¢so”¢chis”¢me. Er staat een o’tje achter. Fijn, nu ben ik ook nog eens onzijdig. In gedachten geef ik mezelf een schop en lees dan de definitie. Psychische gesteldheid waarbij seksuele bevrediging alleen gepaard kan gaan met gevoelens van pijn en vernedering. Met een zucht klap ik het woordenboek weer dicht, schuif het terug in de kast en laat dan mijn hoofd tegen de muur vallen. Het klopte inderdaad niet helemaal. Psychische gesteldheid, gelinkt aan seksualiteit, die alleen kan gepaard van gaan met gevoelens van pijn en zelfhaat. Dí¡t zou iets zijn. Zou dat bestaan? Het Kaulitzisme.
Ha. Ha. Ha. Valt het op dat ik niet lach? Als zelfs ik mijn eigen grapjes niet meer grappig vind... Zuchtend draai ik me van de muur af en slenter naar de keukentafel. Ach ja. We zijn natuurlijk bij mama thuis, dat betekent dat de keuken niet van onder tot boven bedekt is met pizzadozen/spaghettisausvlekken/rolletjes pepermunt/colaflessendopjes/lege blikjes Red Bull/andere ondefinieerbare zooi.
Er ligt een kladblok op tafel, met een pen ernaast. Mama heeft vast een briefje geschreven. Ik ben niet echt geïnteresseerd, maar misschien is het wel ongelooflijk belangrijk. Wie weet... Met een zucht buig ik me over het kladblok en lees:

Lieve schatten!
Gor en ik zijn even boodschappen doen, zijn over een uurtje terug. Breek het huis niet af alsjeblieft!
Mama

PS. Het is nu half negen, dat jullie het even weten.
PPS. Nee Bill, je haar zit prima, niets meer aan doen!

Ik staar even naar dat laatste zinnetje en probeer me te herinneren hoe je ook alweer moest lachen. Na een tijdje geklooi met mijn brein verschijnt er eindelijk een grijns op mijn gezicht. Mama weet precies hoe ze me moet opvrolijken, ook al doen mijn hersenen er een beetje lang over vandaag.
Ik plof aan tafel, scheur het briefje van het kladblok en pak automatisch de pen op. Het is een soort reflex van me om te schrijven als ik me down voel - en ik voel me nu down, ja, voor het geval dat nog niet genoeg opviel.
Peinzend bijt ik op de achterkant van de pen, probeer te bedenken hoe ik mijn gevoelens het beste om kan zetten in woorden. Kaulitzisme, ja, maar dat lijkt me geen goed uitgangspunt. Ik plaats de punt van de pen op het papier, sluit mijn ogen en doe een dappere poging al mijn gedachten uit te bannen. Wonder boven wonder wordt het donker in mijn hoofd. Dan haal ik diep adem en begin te schrijven.

Ich seh’ dich weinen
Und keiner wischt die Tränen weg
Ich hö dich schreien
Weil die Stille dich erstickt
Ich fühl dein Herz
Es ist einsam so wie du
Lass dich fallen
Mach die Augen zu...

Er valt een druppel op het papier, en nog één, en nog één. De pen glijdt uit mijn hand, mijn schouders zakken in. Ik laat mijn hoofd op tafel vallen, schuif mijn armen eronder en gooi alle reserves overboord. Snik na snik wordt uit mijn keel geperst, traan na traan vindt zijn weg over mijn gezicht. Het voelt alsof mijn keel in tweeën wordt gescheurd, maar ik kan niet meer stoppen. Ik huil en ik huil en ik huil en ik huil, nog harder dan toen ik drie was en mijn knieën schaafde aan de stoeprand.
De deur piept zachtjes open. Ik weet al wie het is, maar ik kan niet opkijken. Mijn wilskracht heeft het begeven. Ik kan alleen nog maar huilen.
‘Oh Bill...’ De stem in mijn oor is precies de stem die ik verwacht heb, net als de arm die om mijn schouders glipt. ‘Het spijt me, het spijt me zo...’
Ik klamp me vast aan Toms veel te grote T-shirt, verbaas me niet eens meer dat hij zo snel klaar is, en verberg mijn gezicht in zijn hals. Boeit mij het dat hij dit misschien ietsjes té leuk vindt. Ik heb hem nodig, ik heb hem godverdomme nodig!
‘Klootviool!’ piep ik tussen mijn eigen stomme gesnik door. Tom lacht zachtjes en wrijft over mijn rug.
‘Sorry.’
Hij klinkt kalm, maar ik voel hem trillen. Of ben ik dat zelf? Tril ik zo hard dat Tom meetrilt, zodat ik denk dat ik hem voel trillen, terwijl ik eigenlijk mezelf voel trillen? Die zin is krom. Nee, hij trilt. Hij trekt me zo dicht tegen zich aan als maar kan, hij op één stoel en ik op een andere, en zijn handen wrijven trillend over mijn rug.
‘Ik wil je geen pijn doen, Bill,’ fluistert hij dan zachtjes. Ik houd mijn gezicht verborgen in zijn hals, voel zijn losse dreads om mijn hoofd zwieren en ruik de prettige Tom-geur die ik al mijn hele leven ken.
‘Ik wil je geen pijn doen,’ herhaalt hij op dezelfde toon. ‘Het spijt me zo ontzettend.’ Hij hapert even, zijn handen houden stil. Dan mompelt hij, haast onverstaanbaar: ‘Ik houd van je.’
En dan is hij weg, hij heeft me losgelaten. Ik zit nu in mijn eentje op de stoel bij de keukentafel, met tranensporen op mijn wangen en ongetwijfeld een knalrood gezicht, met vóór me een kladblok met acht regeltjes tekst erop.
Mijn hand kruipt terug naar de pen. Met enige moeite hef ik mijn hoofd op, wrijf met de hand die geen pen vasthoudt in mijn ogen en begin dan voorzichtig opnieuw te schrijven.

Hey
Die Welt hält für dich an
Hey
Hier in meinem Arm
Für immer jetzt…

Ik wil niet dat het “voor altijd nu”� is - maar op de één of andere manier blijven we maar hangen in hetzelfde ritueel. Eén van ons doet iets stoms, de ander doet iets dat minstens net zo idioot is terug, en vervolgens huilen we allebei in elkaars armen.
Tot zover de eerste les over het Kaulitzisme.

Reacties: