FanFic.nl

Fallen myself

36. let's go party

Het feest van Daphne en Phoebe is morgen. Ik stop nu de laatste spullen in mijn tas. Ik zou vandaag vertrekken. Dan zou ik twee nachten bij hun blijven. Maarten brengt me naar het station. “ben je zeker dat je alleen gaat of moet ik mee.”� Ik verzeker mijn broer dat ik het beste alleen kan gaan. Wat zal me nou eenmaal daar gebeuren. Ik weet dat ik dat al eerder heb gezegd. Hij houdt me nog een keer goed vast. “Pas goed op jezelf”� Ik lach en stap de trein in. Na een paar uur naar muziek te hebben geluisterd kom ik op het bekende station uit. Voor me staan Daphne en Phoebe. Ze rennen om het hardst naar me toe en omhelzen me. Heel mijn gedrag heeft niks veranderd aan onze vriendschap. “Ik ben blij om jullie weer eens te zien.”� “Idem dito”� lachen ze. Samen lopen we naar hun auto. In het hotel kennen de meeste mensen mij nu ook. In de woonkamer van de vleugel staat een of andere muziekzender aan. Ik zit rustig te luisteren en te praten als ik in een keer een bekend intro hoor. Ik stop met praten en mijn hoofd gaat naar het beeldscherm. Ik zie mezelf zitten. Verstijfd blijf ik zitten kijken. Ik wist wel dat de clip klaar was, ik had hem alleen nog niet gezien. Ik zie ook stukjes die ik nog nooit gezien heb. Dat waren de stukjes die van Bill nog opgenomen moesten worden. Opeens schaam ik me diep, dat ik op deze manier ben gevlucht. Hadden ze geen recht op een goed afscheid. Ik had het alleen niet aangekund. Ik zou zo zeggen dat alles gelogen was. Dat ik wel van hem hou. Dat ik alles voor hem zou doen. Dat maakt alleen niks goed. Daphne geeft me een stop en ik kom weer op de bewoonde wereld. “Je bent echt goed in die clip zeg.”� Ik lach. “Het was leuk om op te nemen.”� Zij weet ook het meeste van Georg. Alleen ik vermoord hem, als hij alles heeft verteld. Deze avond gaan we vroeg naar bed. Morgen moeten we er ook weer vroeg uit, want alles moet nog klaargezet worden.

Ik word wakker in het midden, van de aan elkaar geschoven bedden. Ik zie dat de andere nog slapen. Op de klok kan ik nog net zien dat het pas zes uur is. Ik heb nog een tot twee uur om te slapen. Toch lukt het me niet om in slaap te komen. Als het half zeven uur is, stap ik maar uit bed. Ik besluit alvast te gaan douchen. Mijn kleren die ik vanavond aandoe, liggen al klaar in mijn tas, maar eerst toch maar een trainingsbroek en oud shirt. Voorzichtig begin ik de andere ook wakker te maken. Phoebe is de eerste die opstaat. Ze zet een slaperig gezichtje op. “Kom op aankleden”� zeg ik. “Bewaar die onschuldige gezichtjes maar voor Gustav.”� Die naam te zeggen ging me toch makkelijker af dan ik dacht. Misschien begin ik er gewoon een beetje aan te wennen. Het duurt niet heel lang of we zijn allemaal aangekleed. We lopen naar beneden, waar we ontbijten. Er zit al snel een grote groep aan onze tafel. En dat om 8 uur ’s morgens. Het is niet ver rijden naar het feestzaaltje. In een aantal uur hebben we de versiering af. Dan wordt het eten gebracht en zetten we dat ook neer. Dan rijden we snel naar het hotel om ons om te kleden. Mijn zwarte strapless zwarte jurkje, met een beetje make-up. Voor de mensen die goed kijken zie je kleine hartjes als borduursel op het bovenstukje. Mijn hartjesring, armbanden, ketting en oorbellen passen er perfect bij. Mijn haar heb ik los met een diadeem erin. Ik heb ook nog zwarte hakjes. Phoebe blijft me aanstaren. “Wow”� is het enige wat ze uit kan brengen. Er worden nog even een paar foto’s gemaakt en dan gaan we weer naar het zaaltje. Niet veel later komen de eerste gasten ook al aan.

Ik sta al een hele avond te dansen. Zonder alcohol natuurlijk. De meeste mensen komen uit het hotel. Er zijn er ook een stel van hun school. Ik zie dat de hapjes weer op zijn en besluit nieuwe te gaan halen. Ik zie Daphne vanuit mijn ooghoeken richting het kleine podium lopen. “Het is natuurlijk geen feest zonder karaoke.”� Ik lach in mezelf. Al die zielige mensen. Als ik de hapjes heb teruggezet, zie ik hem. Hij staat met zijn rug naar me toe. Maar ik zou hem blijven herkennen uit duizenden. Opeens wil ik weg. Een confrontatie kan ik toch niet aan. Ik dacht dat ik sterker was. Ik loop richting Phoebe. Gustav staat er jammer genoeg naast. Hem negerend begin ik te praten. “Ik kan dit niet, Ik ga naar huis.”� “Blijf alsjeblieft. Doe het voor ons. Je hoeft niet met hem te praten. Je kunt hem ontwijken.”� Ik besluit toch nog even te blijven. Na een half uur krijg ik een idee. “Phoebe, ik ga wel naar huis, dit trek ik echt niet. Maar ik heb eerst nog een boodschap voor hem. Kun je dat programma met de karaoke aanpassen dat ik dadelijk mag, met het nummer big girls don’t cry.”� Ze kijkt me even aan en knikt. “Sterkte”� lacht ze me toe. Ik geef haar een dikke knuffel. “Bedankt voor alles. Ik waardeer het heel erg dat je me hebt uitgenodigd.”� Daphne komt er ook bij staan en geeft me ook een knuffel. Ze heeft alles gehoord. Dan verdwijnen ze richting dat apparaat. Het duurt niet lang voordat ik wordt omgeroepen. Niet eens zenuwachtig stap ik het podium op. Het intro begint en ik begin te zingen. Ik hoop dat hij de hint snapt.

Da Da Da Da
The smell of your skin lingers on me now
You're probably on your flight back to your home town
I need some shelter of my own protection baby
To be with myself and center, clarity
Peace, Serenity

[CHORUS:]
I hope you know, I hope you know
That this has nothing to do with you
It's personal, myself and I
We've got some straightenin' out to do
And I'm gonna miss you like a child misses their blanket
But I've got to get a move on with my life
It's time to be a big girl now
And big girls don't cry
Don't cry
Don't cry
Don't cry

The path that I'm walking
I must go alone
I must take the baby steps 'til I'm full grown, full grown
Fairytales don't always have a happy ending, do they?
And I foresee the dark ahead if I stay

[CHORUS]

Like the little school mate in the school yard
We'll play jacks and uno cards
I'll be your best friend and you'll be my Valentine
Yes you can hold my hand if you want to
'Cause I want to hold yours too
We'll be playmates and lovers and share our secret worlds
But it's time for me to go home
It's getting late, dark outside
I need to be with myself and center, clarity
Peace, Serenity

[CHORUS]

La Da Da Da Da Da

Als het nummer is afgelopen loop ik het podium af. Rechtstreeks richting de deur. Op het station gaat nog een trein. Als ik in de trein zit bel ik Maarten. Hij moet me straks maar ophalen.

Tom pov: Georg en Gustav hebben mij en mijn broer meegesleurd naar een feest van hun vriendinnen. Nouja, ze is eigenlijk Gustavs vriendin nog niet. Het is hier nou niet gelijk gezellig voor mij. Maar ik had het nergens gezellig gevonden. Sinds Rebecca mij heeft verlaten, voel ik me altijd alleen. Bill heeft me al meerdere keren op de feiten gewezen. Toch heb ik het idee dat hij dingen achter houdt. Plots zie ik Daphne op Georg aflopen. Als ze beginnen te zoenen loop ik weg. Bill komt mij achterna. De hapjes zijn net weer aangevuld. Ik pak rustig wat te eten. Bill pakt wat te drinken. “Waarom waren wij hier ook al weer?”� vraag ik hem. “Omdat jij er eens nodig uit moest,”� antwoord Bill rustig. We gaan weer rustig bij Georg en Gustav staan. Plots hoor ik de naam van Rebecca door de microfoon heen. Eerst denk ik dat ik het me verbeeld. Pas als ze op het podium staat, dringt het tot me door. Het hele nummer blijf ik met open mond staren. Zou die tekst betekenis hebben of wordt die gewoon uitgezocht. Hij past wel een beetje bij haar. Dan realiseer ik me dat ik haar moet zoeken. Ik heb de hele zaal al zeker drie keer gehad. Toch kan ik haar niet vinden. Plots zie ik Daphne weer. “Daphne, weet jij waar Rebecca is.”� “Naar huis.”� Ze zegt het alsof er niks aan te doen is. “Laat het los Tom.”� Ik draai me om en begin te lopen. Als ik op het station kom, zie ik de trein net wegrijden. Ik val op mijn knieën. Ik ben te laat. Zal ze weg zijn gegaan omdat ik er was. Wil ze echt niks meer met me te maken hebben. Het is beter voor mezelf om dat te gaan geloven. Dat is zeker wel zo veilig. Uitgeput loop ik naar huis. Het is veiliger voor mezelf om mijn hart helemaal af te schermen. Liefde doet toch alleen maar pijn.

Reacties: