FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Maandag 19 januari 2004 [3]

Vijf minuten voor de bel zou gaan, sloten de twee aan in de groep. Ze hadden net nog liggen worstelen zodat ze tenminste iets gezweet zouden hebben en hun adem hijgend hun longen verliet.
Pim zette haar voeten op de knoop onderaan een touw en Tom duwde haar heen en weer, mevrouw Vergouwen zag dat natuurlijk gebeuren en kwam kijken.
‘Kaulitz, Mionati, een hele les heb ik geen last van jullie en het dan op het einde toch nog verpesten. Hup, kleedkamers. Allemaal!’
Zachtjes grinnikend liepen ze als eerste de zaal uit. Achter de deur scheidden hun wegen, Pim naar de meisjes- en Tom naar de jongenskleedkamer.
Hij viste zijn bus deodorant uit zijn tas en ging druk in de weer met zichzelf vergassen toen een hele hoop - en Bill - binnenstapten. T-shirts gingen uit, douches werden aangezet. Bill plofte met rood hoofd en zweterig lichaam naast zijn broer op de bank.
Uit zijn rugzak haalde hij een handdoek en een flesje shampoo tevoorschijn, en zonder iets te zeggen, trok hij zijn T-shirt over zijn hoofd.
Toms ogen zogen zich vast aan het beeld dat hij voor zich zag. De magere, schriele borst bedekt met kleine zweetdruppeltjes, die hun weg zochten naar beneden. Het licht gaf het een regenboogkleurige glans. Toms mond viel een stukje open.
Bill haalde het elastiekje uit zijn haar en schudde zijn hoofd snel heen en weer. De betovering verbrak, blozend keek Tom weg.
Nog steeds werd er niets gezegd, allebei zwegen en luisterden naar de gesprekken in de douches en het getik van water op de grond.
Het shortje plofte ook op de grond, in zijn boxer trippelde hij naar de douche.
Weer kon Tom niet anders dan naar Bill kijken. Zijn magere beentjes, zijn smalle kont. De bewegingen waarmee hij stapte.
Moeizaam slikte Tom en kon pas weer normaal doen toen Bill al een tijdje uit het zicht verdwenen was.
Aangezien hij niet echt veel gesport had, besloot hij dat douchen de tijd niet waard was. Dus kleedde hij zich aan en verdween nog voor de bel goed en wel ging de kleedkamer uit.
Op de vensterbank van het getroebleerde raam aan de buitenkant van het sportgebouw ging hij zitten en legde zijn hoofd tegen het glas. Pim moest snel zijn, of Andreas. Eén van de twee was voldoende, dan kon hij hier weg.
Bill danste over zijn netvlies, slechts gekleed in zijn zwart met blauwe boxer. Hoe vaak hij ook knipperde, het beeld ging niet weg. Hoe hard hij ook in zijn ogen wreef, het beeld ging niet weg.
Op dat moment ging de deur piepend open en stapte Pim naar buiten. Haar bruine haren lagen in natte slierten over haar schouders.
‘We kunnen.’ zei ze met een glimlach en trok hem van de vensterbank. Hij sjokte met haar mee, pakte het oortje van haar mp3 dankbaar aan en propte het snel in zijn oor. Pim en hij hadden quasi dezelfde muzieksmaak, wat hen goed uitkwam bij saaie lessen en op de bus.
‘Eerst jouw of mijn kluisje?’ vroeg ze toen ze het schoolgebouw ingelopen waren. Tom haalde zijn schouders op, en doordat ze de rechtergang insloegen, wist hij dat ze eerst naar dat van hem gingen. Hij haalde zijn sleutel alvast uit zijn rugzak.
Ze gingen de hoek om en zagen daar, tegen Bills kluisje leunend, Alex. Pim kreeg een grijns op haar gezicht, Tom bleef neutraal kijken.
Hij snapte niet waarom Pim haar zo graag pestte, er was niets anders aan haar. Volle wangen, donkere ogen, dik haar. Misschien een beetje dom, maar als het erop neer kwam, was Tom dat ook.
‘Doe rustig, oké? Ik heb geen zin om bij de directie te moeten komen, die heb ik vanmorgen maar nipt ontlopen.’
Ze knikte, de grijns verdween.
Tom ging voor zijn kluisje staan, Pim leunde zijdelings aan zijn rechterkant tegen het koude ijzer. Het deurtje van zijn kluisje ging links open, zodat Alex niet kon kijken en Pim wel. Niet dat dat erg was, of dat Alex wou zien welke rommel Tom bij zich had.
‘Wat heb ik nu?’ vroeg hij, eigenlijk meer naar Pim dan naar zichzelf gericht. Die wees op de lessenrooster die tegen de achterwand was gekleefd.
‘Ohja.’ grinnikte Tom, dumpte zijn sportkleren en haalde Muziek en Engels boven. ‘En dan nu naar jouw kluisje, Pim. Dag Alex!’
Hij duwde het kluisje toe, zwaaide even en werd toen door Pim meegetrokken.
‘Dag Alex!’ imiteerde ze zijn stem met een idiote glimlach op haar gezicht. ‘Sta me toe te kotsen.’

Bill liep het schoolgebouw in, sloeg rechts af en toen links, en nog voor hij het zag, voelde hij twee armen om zijn nek. De bos dikke, zwarte haren gedrenkt in een enorme, permanente wolk haarlak zei hem dat het Alex was.
Daarvoor had hij die geur echter niet nodig, want er was niemand anders die hem zou willen knuffelen.
‘Ik heb je gemist.’ zei ze zacht en keek toen naar hem terwijl hij zijn kluisje opende.
‘Je mocht dit weekend komen, moet je maar niet ziek worden.’ zei Bill en stak zijn tong uit, terwijl hij Muziek en Engels in zijn schoudertas propte.
‘Ach. Oh, daar heb je Michael. Ik zie je bij Engels.’
Alex verdween met de nodige elegantie en liet de geur van parfum en haarlak bij hem achter. Stiekem wenste hij dat Alex ook Muziek had gekozen, maar dat had ze niet. Zij vond het leuker om Koken als vak te kiezen, en daarom zat Bill steevast alleen bij Muziek, want ook Andreas koos voor Koken. En Tom… Tja, die zat naast Pim, altijd!
Hij liep rechtstreeks naar het muzieklokaal en zag daar een groepje giechelende meiden naast de deur staan. Het waren er zes, constateerde hij na een vlugge telling. Maar slechts eentje wist zijn aandacht te trekken.
Een lang meisje met schouderlang, donkerbruin haar. Ze gooide het naar achter met een nonchalant gebaar terwijl een giechelige lach haar volle lippen verliet.
Bill kende haar niet. Toch niet echt. Hij wist haar naam - Nalani - en dat hij Muziek en Tekenen samen met haar had. Ook wist hij dat ze bijna nooit te zien was zonder haar kring vaste vriendinnen.
Onopvallend liep hij hen voorbij, hoewel hij dat ‘onopvallend’ enorm betwijfelde, en ging tegen de verwarming staan, zijn ogen gefixeerd op Nalani.

Reacties: