FanFic.nl

BANG~relation

~Painful memories~

Ik snap er niets meer van.
Deidara excuseert zich? Maar waarom? Waarvoor?
“Waarom?”� vraag ik.
Plotseling lig Deidara op me. In voel zijn hart kloppen.
“Ik kan niet kiezen, un.”�
“Kiezen?”� vraag ik met grote ogen.
“Tussen jou en Sasori, un. Ik voel voor jullie beiden het zelfde.”�
Het… zelfde…
“Je haat me nu, niet, un? Dat ik op jullie beiden verliefd ben? Maar ik kan gewoon echt niet kiezen, un.”�
Zijn tranen lopen langs zijn wangen en spatten uiteen op mijn gezicht. Zijn armen gaat om mijn middel en hij drukt zich tegen mij aan.
“Waarom moest ik op jullie beiden verliefd worden, un?! Waarom overkomt mij altijd dit soort dingen, un?!”�
Mijn lichaam trilt. Wat is dit? In welke situatie zijn ik, Deidara en Sasori nu geland? En erger, hoe komen we er uit?
Er is te veel gebeurt. Te veel op één dag. Mijn hersenen kunnen maar een ding doen. Afsluiten die hap.
Mijn ogen vallen dicht en ik val in een diepe slaap.

Ik loop door stille straten. Niemand ziet me, niemand hoort me, niemand wil me.
Ik kijk omhoog naar de sterrenhemel.
“Jullie zijn er gelukkig altijd nog”� zeg ik tegen de sterren.
Ze geven geen antwoord. Wat had ik ook verwacht?
Ik wrijf over mijn buik. Ik heb honger.
Met de laatste energie die ik heb loop ik naar de deur die het dichts bij mij in de beurt is. Netjes klop ik, maar er word niet opengedaan. Ik klop nog eens. Weer lijkt er niets te gebeuren. Drie keer is scheepsrecht. Ik klop nog eens. Met een enorme kracht word de deur naar open gezwaaid. Ik krijg de deur hard tegen mijn hoofd en val met mijn rug op de straat.
“Ga weg vies kind! Niemand wil jou hebben!”� word er naar mij geschreeuwd.
Dan gaat de deur met een harde klap weer dicht.
Ik blijf liggen op de koude straat. Ik kijk weer naar de sterren.
“Jullie zijn er gelukkig altijd nog”� fluister ik.

Ik schrik uit mijn droom of beter gezegd mijn herinnering. Ik wil het niet nog eens beleven.
Als ik rondkijk zie ik dat Deidara niet meer op mijn lig. Sterker nog, hij is uit mijn kamer verdwenen.
Naast mijn bed zitten Kakuzu en Pain.
“Wat…”�
Ik kan mijn zin niet afmaken.
“Geen zorgen. Je bent alweer bijna hersteld van je gevecht. Alleen heb je slaap nodig”� zeg Kakuzu.
Gevecht… slaap…
Waar hebben ze het over? Bedoelen ze mijn gevecht met de AMBU’s?
Kakuzu prikt een naald in mijn arm.
“Dit moet genoeg zijn om haar nog even te laten slapen”� zeg hij.
Nee! Ik wil niet verder dromen!
Maar het is al te laat.

“Sensei? Waarom doen de andere kinderen altijd zo naar tegen mij?”� vraag ik.
Mijn sensei kijkt mij niet aan. Zijn lichaam is niet meer dan een schimmige omtrek.
“Omdat je een beetje anders bent Kumo…”� zeg hij bedachtzaam.
“Is dat zo erg dan, senei?”�
Ik krijg geen antwoord. Mijn sensei staat op en loopt weg.
“Ga maar met de andere kinderen spelen”� is het laatste dat hij zegt.
Ik ren achter hem aan.
“Maar sensei. Dan gaan ze mij weer slaan!”� zeg ik.
Hij stopt met lopen.
“Waarom zouden ze?”�
Dan is mijn senei verdwenen. Ik kijk nog even om mij heen maar hij is echt weg.
“Hé Kumo!”�
Ik word van achteren geroepen. Ik draai mij om naar de groep kinderen achter mij. Ze gaan in een kring om mij heen staan. Ook zij zijn niet meer dan schimmen.
“Wil je met ons spelen?”�
Ik geef geen antwoord.
“Of denk je soms dat je te goed voor ons bent?”�
Ik ben verbaast.
“Natuurlijk niet”� zeg ik.
“Goed. Zullen we dan maar beginnen? Dit spel is heel makkelijk. Wij gooien stenen naar je en kijken hoe lang je het volhoud.”�
“Maar… dat doet pijn…”� zeg ik.
De schimmen om mij heen lachen vals.
“Wil je dan niet met ons spelen?”�
“Nee…”� zeg ik zacht.
“Verstond jij dat? Ik niet hoor.”�
Ik kan niets uitbrengen. Iemand moet een teken hebben gegeven want plotseling beginnen alle schimmen stenen naar mij te gooien.
Een stenenregen daalt op mij neer. Ik voel mijn bloed langs mijn hoofd armen en benen stromen.
“Weg met Kumo!”� roept een van de schimmen.
De rest volgt zijn voorbeeld. Alle schimmen om mij heen schreeuwen het zelfde.
Laat het stoppen. Laat het alsjeblieft stoppen!
Ik pak een steen die druipt van mijn bloed.
“Stop!”� schreeuw ik terwijl ik de steen met al mijn kracht naar een van de schimmen gooi.
Zij slaat een gil en valt naar achteren neer. Haar bloed stroomt uit haar kleine hoofdje, de plaats waar ik haar heb geraakt. Ze beweegt niet. De kinderen gaan snel om haar heen staan. Roepen haar naam en zeggen dat het niet leuk is om te doen alsof je slaap. Dan besef ik wat ik heb gedaan.
Ik heb het meisjes gedood…

Reacties: