FanFic.nl

Journey through the Mono region {tijdelijke stop}

Episode Seven - The eternal base!

Wanhopig op zoek naar een uitgang, begonnen Thomas en Noa moe te worden. De Dusknoir was weggevlucht en leek in het niets opgegaan te zijn. En er leek maar geen einde te komen aan de enorme tunnel...
'Er komt geen einde aan', hijgde Noa.
'Gewoon blijven rennen', zei Thomas buiten adem. 'Als we ons echt in de schuilplaats van team Eternal bevinden, hebben ze ons waarschijnlijk al gehoord. Of er hangen hier ergens camera's.'
'Dat dacht ik ook!' galmde door de tunnel.
Thomas en Noa bedekten hun oren.
'Wie was dat?' fluisterde Noa.
Thomas antwoordde niet.
'Wie bent u! Laat uzelf zien!'
Scherp gelach.
'Ik ben er al', zei de stem. 'Sableye! Gebruik Flash!'
Een fel licht verblindde Thomas en Noa. Toen ze hun ogen openden, zagen ze een man in een donker pak, hetzelfde pak als de man met de groenbruine ogen en het lange donkere haar met de skarmory. Er stond een grote paarse "E" op zijn pak.
'Team Eternal!' riepen Noa en Thomas tegelijk.
De man grijnsde.
'En daar ben ik trots op. Nou, vertel mij eens kleuters, wat doen jullie hier, jullie mogen hier helemaal niet zijn!'
Hij sprak alsof hij het tegen 6-jarigen had.
'Hoor eens!' zei Thomas kwaad. 'We zijn geen zes en we zijn hier perongeluk terecht gekomen, mijn vriendin viel in een gat.'
'Een gat?'
De man begon heel hard te lachen.
'En dat moet ik beloven? Twee kinderen komen "perongeluk" terecht in de geheime schuilplaats van team Eternal en die twee kinderen zijn héél toevallig dezelfde die mijn Skarmory-collega hebben verslagen.'
'Euh, eigenlijk klopt dat precies', zei Noa zenuwachtig.
'Jaja. Weezing, kom eruit en gebruik Smokescreen!'
'Weeeeeeeeeeeeezing!'
Noa en Thomas zagen geen hand meer voor ogen en het lukte ze nog net om hun pokémon terug te nemen zodat team Eternal ze niet zouden stelen. Noa voelde touwen in haar polsen snijden en dat kon maar één ding betekenen: Team Eternal was hen aan het vastbinden...
'Wat doe je...! Laat ons gaan!' riep Noa kwaad.
Het Smokescreen trok langzaam weg en toen Noa en Thomas elkaar aankeken, zagen ze dat ze inderdaad allebei vastzaten met touwen.
'Wie denk je wel niet dat je bent?' schreeuwde Thomas. 'Ik kan de politie bellen hoor!'
De man grijnsde.
'Dat zal moeilijk gaan hieronder. En nu niet tegenspartelen! Daar heb ik namelijk een gruwelijke hekel aan!'
Hij duwde Thomas en Noa naar voren en klikte toen een knopje in op zijn headset.
'Baas? Ja, ik heb ze. Ze zijn hier, ik ben zo bij u. Over en uit.'
'Dit is een misdaad!' riep Thomas. 'U bindt ons vast!'
'Wen er maar aan, want de plannen van mijn baas zijn niet alles...' zei de man en hij duwde de kinderen weer naar voren.
Noa durfde niet meer te protesteren en Thomas had ondertussen ook al de moed opgegeven en eindelijk kwamen het Eternal lid, Noa en Thomas bij een deur in de tunnel.
'Wat is dit?' fluisterde Noa met een benauwde stem.
'Precies als in je herinnering', zei Thomas. 'De geheime schuilplaats van team Eternal.'
'Precies', zei de man trots. 'Wacht maar tot jullie hierbinnen zijn.'
Hij grijnsde en duwde de deur open. Ze kwamen in een enorme ruimte vol rare apparaten waar Noa en Thomas niets van begrepen, het enige wat ze herkenden in de ruimte, waren de pokéballs die vastzaten in de machines.
'Wat doen jullie met die pokémon?' vroeg Thomas vijandig.
'Dat zijn jullie zaken niet, bemoeials', snauwde de man.
'Had je ons hier maar niet moeten brengen', snauwde Thomas terug.
De man draaide zich kwaad om, trok een mes en hield het voor Thomas neus.
'Als jij niet zwijgen wilt, breng ik je wel tot zwijgen!' zei hij.
Noa kreeg het doodsbenauwd maar Thomas zelf leek nergens last te van hebben. Hij staarde vol afgrijzen naar het mes, maar hij keek er niet minder zelfverzekerd door.
'Ik houd mijn mond al', zei hij geïrriteerd.
'Dat mag ik hopen', zei de man en hij stopte zijn mes weg.
Noa keek Thomas even bezorgd aan, maar hij ontweek haar blik. Misschien was hij toch wel bang, maar probeerde hij dat te verbergen...
Toen ze de enorme ruimte met de rare apparaten waren doorkruist, kwamen ze bij een andere deur, met een bordje erop.
Eternal boss Cedric
Er kroop een rilling over Noa's lichaam. Blijkbaar zag het Eternal lid dat, want hij grijnsde en zei:
'Al bang, bemoeials?'
Hij lachte en duwde de deur open.
'Baas...'
Hij knielde en dwong Noa en Thomas ook te knielen, zelfs voordat ze die zogenaamde "Cedric" gezien hadden.
'Denk maar niet dat ik ga knielen!' schreeuwden Noa en Thomas tegelijk.
Maar de man trok hun letterlijk op de grond en toen weer omhoog.
'Dit zijn de kinderen die zoveel ellende veroorzaakt hebben, Cedric', zei de man.
'Ahh', zei Cedric. 'Het meisje heb ik eerder gezien.'
Noa keek Cedric verbaasd aan. Ze herkende niets van hem. Ze had niet het gevoel dat ze hem ooit in haar hele leven had gezien. De man had groene, bijna geelachtige ogen en een oud gezicht. Zijn haar was grijs. Hij leek bijna op een kat met zijn ogen. Noa herkende echt niets van hem, totdat ze weer duizelig begon te worden en een beeld voor zich zag...
De man en de vrouw die ze in haar eerste herinnering als haar ouders had gezien, stonden voor een bureau, achter het bureau stond een man die vaag leek op een jonge Cedric. De man en de vrouw hadden touwen om hun polsen, net als Thomas en Noa.
'Ik denk dat ik geen keuze heb', zei de jonge Cedric langzaam. 'Ik zal jullie je pokémon af moeten nemen.'
Het beeld verdween weer en Noa stond te trillen. Thomas zag het en keek haar bezorgd aan.
'Gaat het wel?'
Noa knikte.
Cedric grijnsde.
'Herinner je je iets?'
Noa bloosde en schudde snel haar hoofd.
'Maar goed, waar waren we... Ohja, het schijnt dat jullie onze geheime schuilplaats ontdekt hebben en dat kan niet goed voor ons aflopen, dus zal ik jullie geheugen moeten wissen.'
Noa en Thomas keken elkaar geschrokken aan.

Reacties: