FanFic.nl

Verdriet dat niet verdwijnt

Chapter 2

Snel waste we af zodat we naar boven konden naar onze kamer. We hadden een kleine kamer met twee bedden erin. Zodra we boven waren liet Pire zich zuchtend op mijn bed vallen. ‘Zo dat hebben we ook weer overleefd!’
Ik glimlachte moeizaam en knikte. Soms greep dit leven me naar de keel en kon ik zo depressief worden. Ik kon alleen maar hopen dat als ik ging trouwen dat mijn man anders zou zijn. Zo niet dan zou ik vluchten. Dit kon niet me hele leven lang! Dat trok ik niet.
‘Ja, dat hebben we weer overleefd..’mompelde ze weer en haar stem stierf weg.
Ik probeerde haar op te beuren. ‘Snel word het weer mooier weer dan kunnen we weer naar buiten!’
‘Ja.’ Glimlachte ze. Die gedachte leek haar op te beuren en ik wist waarom. Ze zou dan haar vriendje Mullet weer kunnen spreken. In de lente en zomer zaten de jongeren van het dorp vaak nog even buiten na het eten, maar in de winter was het daar veel te koud voor en te donker.
Mullet was een van de knapste jongens uit onze gemeenschap en was de zoon van de Lonka: de Mapuche. Lonka betekent letterlijk ‘hoofd’ en is vergelijkbaar met een stamhoofd. Hij bemiddeld tussen de personen als er onenigheid ontstond en bepaalde de straffen als die werden uitgedeeld.
Sinds vorig jaar liepen Pire en Mullet met elkaar. Wel in het geheim natuurlijk, maar Mullet had Pire beloofd via zijn oudere broer onze vader om haar hand te vragen wat de traditie was bij ons volk.
Ik snapte hoe moeilijk het voor haar moest zijn om Mullet zo lang niet te kunnen spreken, maar wat ze in hem zag snapte ik niet. Hij was van goede komaf en veel meisjes hoopten zijn vrouw te worden, maar het was een enorme trotse en verwaande jongen. Maar zolang hij mijn zus gelukkig maakte vond ik het goed.
‘Ga van mijn bed!’ bromde ik goedmoedig terwijl ik haar zachtjes van mijn bed af schoof.
Ze stak haar tong uit en gooide het hoofdkussen naar mijn hoofd de ik soepel ontweek. Snel griste ik die weer van de grond en wierp mezelf bovenop Pire, mijn kussen als wapen gebruikend.
Ze slaakte een gilletje van schrik en probeerde me af te weren met haar handen. Toen dat niet lukte duwde ze mij met haar voeten zodat ik van het bed af rolde en met een luide bons op de houten vloer.
Pire stak haar hoofd over de rand van het bed. ‘Gaat ie?’ vroeg ze verschrikt.
Haar kapsel zat warrig, plukken haar waren losgeraakt uit haar knot door onze kleine stoeipartij en vielen slierterig over haar gezicht. Ik had het niet meer en gierend van de lach wees ik er naar. Ze haalde haar hand over haar haar en de verbaasde blik op haar gezicht bewoog zich tot een vrolijke grijns.

Plots hoorde we zware voetstappen de trap opkomen. Snel krabbelde ik overeind en ging op de rand van het bed zitten. Pire trok haar knot los en probeerde haar haar nog te fatsoeneren voor zover dat lukte.
We hoorde aan zijn loopje dat hij boos was en geschrokken en bang keek Pire mij aan. Het enige wat ik kon doen was een geruststellend kneepje in haar hand geven.
De deur werd open gegooid en vader stond met een woest gezicht in de deuropening. ‘Wat heeft dat kabaal te betekenen? Jullie horen in bed te liggen!’
‘Het spijt me vader.’ Zei ik zacht en onderdanig. In dit soort gevallen kon je maar beter je trots opzij zetten. Dat had ik in de loop van de jaren wel geleerd. ‘Ik gleed per ongeluk van het bed af.’
‘Hmm…’ hij kneep zijn ogen tot spleetjes en zijn blik was berekenend.
Ik keek hem wantrouwig aan. Mijn vader was een strenge man en als hij moest straffen ging zijn voorkeur uit naar lijfstraffen.
‘Als jij zo graag op de vloer ligt blijf je daar maar slapen.’ Hij grijnsde nu boosaardig en gebood. ‘Trek je dekbed van het bed.’
Snel deed ik wat hij gezegd had. Zodra ik klaar was trok hij aan het bed en gooide die op de zijkant.
‘Zo.’ Keek hij tevreden en duivels terwijl hij zijn handen afklopte alsof hij vies werk had geleverd.
Hij wierp nog een blik op ons en met een welterusten liep de deur uit.

Met een klap viel de deur dicht en weer kromp ik automatisch in elkaar. Mijn zus ook. ‘Ach Hui. Dit is mijn schuld.’ ze keek verdrietig.
Ik haalde mijn schouders op en kroop onder mijn dekbed op de grond ervoor zorgend dat ik een deel dekbed onder mij had zodat ik niet de koude vloer raakte. ‘Geeft niks joh!’
‘Laten we ruilen!’ smeekte ze.
‘Nee!’ wierp ik tegen. ‘Als hij dat merkt hebben we nog meer problemen!’
Ze wist geen tegenargument en gleed onder haar deken.
‘Truste.’ fluisterde ze.
‘Weltruste Pire.’ mompelde ik.
Al snel viel ik in een droomloze maar onrustige slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.