FanFic.nl

Blauw (afgelopen)

1.

Bill liep over het schoolplein. Met de handen in de zakken, haren voor zijn gezicht en een grote zonnebril op. Het was hartje winter. Daarom de starende blikken, het gelach, het geroep en het geroddel. Het deed hem niets meer. Hij stopte bij de boom en leunde er tegen. Hij trapte wat steentjes weg. Bill keek op toen het populaire groepje voorbij kwam. Hij schoof zijn zonnebril hoger op zijn neus. Tom, hun leider hield hen tegen en wees naar Bill. Bill zuchtte en draaide zich om. Hij hoopte nu zo hard dat Audrey er aan kwam. Voor hij het door had stond 1 van Tom zijn vriendjes al voor ham. Bill wilde weg gaan maar werd tegen gehouden. Hij was omsingeld. ‘Fijn’ dacht Bill, ‘net waar ik zin in heb.’ “ZoZo diva, weer op pad?”� vroeg Tom. Meteen lachte iedereen. ‘Typisch’ dacht Bill. Hij had al heel zijn schoolcarrière een hekel aan Tom. Bill kon dus niet goed met hem opschieten. En hij had nog eens dezelfde achternaam als Tom. Ze waren niet eens familie. Bill woonde al 5 jaar in een pleeggezin omdat zijn vader niet meer voor hem kon zorgen. Zijn moeder stierf bij de bevalling beweerde zijn vader altijd. Maar Bill wist wel beter. Hij herinnerde zich nog een vrouw en een jongen in een mooi huis op het platteland. Maar dat was dan ook alles dat hij nog wist. Nu was Bill 13. Tom kwam dichter naar Bill. “Prada Gay”� spotte hij. “Bill heeft toevallig wel smaak, kan je van jou niet zeggen”� zei iemand. Een meisje wurmde zich door de muur van jongens. ‘Audrey’ dacht Bill opgelucht. “Laat hem toch en stik in je sigaret”� bromde ze tegen Tom. Audrey trok Bill mee weg van Tom en zijn vrienden. Ze was altijd al zo wat de grote zus van Bill geweest zolang ze elkaar kende. Ze duwde Bill op een bankje. “wat heb je nu weer gedaan?”� vroeg Audrey. “Tegen de kast gelopen”� zei Bill. Hij liet zijn blauw oog zien. Audrey kwam er aan met haar wijsvinger. “Auw dat doet pijn”� zei Bill. Hij zette snel zijn zonnebril weer op. “Dan moet je niet tegen de kast lopen hè sufferd”� lachte Audrey. Ze ging langs Bill zitten. “Ja ja”� bromde Bill. “En doe iets aan je zelfvertrouwen en doe iets aan Tom zodat hij je niet meer lastig valt”� zei Audrey. Ze bekeek haar nagels. “Je weet dat ik dat niet durf, en zeker niet na wat er is gebeurt”� zei Bill. Audrey gaf Bill een stootje. Bill greep naar zijn arm. Audrey keek hem verbaast aan. Ze had niet verwacht dat het zo een pijn zou doen. “Simon heeft me geknepen”� zei Bill. Simon is het 3 jarige pleegbroertje van Bill. “Haha, geef hem een beloning van me”� lachte Audrey plagend. “Grapjas”�, mompelde Bill. De bel verstoorde hun pret.

“Nieuwe plaatsen!”� tierde mvr. DeKoster door de klas. “Wat een heks”� Fluisterde Bill tegen Audrey. Ze begon te giechelen. Audrey deed de vrouw na achter haar rug. Audrey was vrij populair. Ze had al wat gehad met Tom. Maar ze dumpte hem toen ze van Bill hoorde dat Tom en zijn vriendjes hem in elkaar hadden geslaan. “Audrey hier van voor langs Tom”� zei de vrouw schel. Haar stem was nog erger dan als je met je nagels over het krijtbord ging. “Bill achter Audrey met Kattie er langs”� zei de vrouw. Toen de les om was gingen Audrey en Kattie wisselen en enkel op hun echte plek zitten als het Biologie was. Maar 1 uur in de week gelukkig.

Bill tekende wat op een blaadje. Het was een tekening zonder betekenis. Het had hem verbaast dat Audrey zijn smoesje had geloofd. Hij durfde haar niet te vertellen wat er gisteren gebeurt was. Hij wilde niet overkomen als een zwakkeling. Dat was echt het laatste dat hij wilde. Hij wilde zich niet minder voelen als anderen. Maar ook niet meer. Hij wilde gelijk zijn, net als iedereen. Normaal behandeld. Bill was ook vastbesloten om het aan niemand te vertellen wat er bij zijn thuis afspeelde. Zelfs niet tegen zijn dagboek. Iedereen kent het boek als een boek dat niets door verteld, maar hij vertrouwde dat ding zelfs zijn geheim niet. Dan zou hij dat geheim van hem nergens veilig kunnen houden. Maar wel in zijn geheugen. Niemand kon toch zijn gedachten lezen. Hij zou nooit tegen iemand of iets zeggen wat zijn pleegvader bij hem deed. Nooit.

Het was Nederlands nu. “Gedichtendag!”� riep de vrouw door de klas. Haar lievelings dag was weer eens aangebroken. “Mensen, we gaan gedichten schrijven!”� zei de vrouw. “En Bill zet die zonnebril eens af”� “Maar…”� probeerde Bill. “Nee, niets te maren, af zetten, nu”� zei de vrouw. Bill zette de bril af. Meteen waren alle ogen op hem gericht. “Laat hem dan maar op”� zei de vrouw. Bill knikte. “Wat heb je gedaan leipo?”� lachte Tom. Bill reageerde er niet op. “Ik heb horen zeggen dat hij tegen de kast liep”� lachte Seppe van de andere kant van de klas. “Zo lelijk en zo onhandig ocharme”� lachte Tom. “Tom, stop”� bevoel de vrouw. Bill wilde nu niets liever dan verdwijnen. Hij zakte wat onderuit. “We gaan het hebben over de kleur Blauw”� zei de vrouw. “Mijn lievelings kleur, maar ik zou nu toch wel eens willen weten wat jullie je voorstellen bij de kleur blauw”� “De lucht”� riep Audrey. “Of een kleurpotlood!”� reageerde Seppe. “Goed, ik heb genoeg gehoord, jullie schrijven maar eens op een kladblaadje waar jij aan moet denken bij de kleur blauw, gewoon het eerste wat er bij je in op komt”� vertelde de vrouw. Bill nam een papiertje. Hij sloot even zijn ogen om zich beter te kunnen concentreren. Alles wat hij gisteren had meegemaakt kwam voor hem.
Maar toen Bill dat zag. Ook de blauwe plekken die hij had gezien in de spiegel kon hij er niets meer uitkrijgen. Hij klapte volledig toe.

Reacties: