FanFic.nl

De deur van mijn huis sluit, terwijl ik met veel moeite probeer mijn tranen binnen te houden.
Ik doe de deur weer op slot, mijn sleutel gooi ik door de brievenbus weer naar binnen.
Nu kan ik niet meer naar binnen.
Nooit meer...
Nooit meer terug naar huis..
Mijn tas hangt over mijn schouders terwijl ik langzaam bij mijn huis wegloop.
Even wil ik weer terug lopen, maar dan zie ik mijn moeder weer voor me terwijl ze me slaat.
Met grote, snelle passen loop ik verder en al snel ben ik bij de groente boer in het centrum.
Ik kijk op mijn horloge voor de tijd en zie dat het al tien voor drie uur is.
Ik leg mijn tas op de grond en laat mezelf ernaast vallen.
Overdag is het hier hartstikke druk, maar nu hangt er een doodse stilte.
Heel af en toe rijd er eens een auto voorbij, maar dat is heel ver weg, en die kan ik niet zien.
Weer kijk ik op mijn mobiel.
Het is drie uur..
Aylin is er nog niet, ze zal zo wel komen.
Ik staar wat voor me uit terwijl de tijd heel langzaam voorbij kruipt.
Steeds opnieuw blijft datzelfde liedje door mijn hoofd draaien.
Steeds opnieuw die ene zin.
It’s never to late..
Nooit te laat ?
Voor mij dus wel!
Nog een blik op mijn horloge zegt me dat het al twintig over drie is, en Aylin is er nog steeds niet.
Ze gaat me nu toch niet laten zitten hea!?
Ik besluit dat ik om half vier verder ga, ik kan het ook wel alleen..
Alleen, zoals ik al was in al de jaren die leef.
Alleen, niemand die me kent, niemand die me ziet..
De seconde wijzer blijft rond gaan en het is al twee voor half.
Please Aylin, laat me niet alleen..
Half vier.
Langzaam sta ik op.
Ik hang mijn tas weer op mijn rug terwijl er een zucht ontsnapt.
Even sluit ik mijn ogen.
Eindelijk was er iemand die wist wat er aan de hand was, en die wist hoe zoiets was, eindelijk was er iemand die me echt kende, iemand die ik echt vertrouwde. Iemand die samen met mij weg zou gaan uit de hel die familie heet.
En die iemand had me laten stikken.