FanFic.nl

Eyecatcher

\14./

Het leek alsof de tijd even stilstond. Niemand zei iets, wachtte af tot er iets zou gebeuren waardoor ze het gezegde uit hun hoofd konden verbannen. Het leek alsof de tijd even stilstond. Niet ontzettend lang, maar lang genoeg aan om aan ClaSo’s gedragingen te proberen voorspellen hoeveel ze gehoord had. Lang genoeg ook om te zien dat ze haar haar had gedroogd en gestijld, om te zien dat ze een rood topje met langs de ene kant een mouw en langs de andere kant niet (de naam ontsnapt me even) en een jeans had aangetrokken, om te zien dat haar voeten in teenslippers staken, om te zien dat ze nog mooier was dan ik haar ooit had gezien. Mooier dan Sneeuwwitje.

‘Wakker?’ vroeg ze, en zo goed als meteen erna, ‘Tom, hou op met staren! Volgens mij moet het concept “meisje”� je bekend in de oren klinken, of vergis ik me?’
Ze liep naar de zetel, draaide af bij mij om mijn mond toe te duwen - hoewel dat geeneens nodig was - en plofte in kleermakerszit naarst Bill in de zetel.
‘Joehoe? Wakker, vroeg ik!’
‘Goh, nu je ‘r over begint… Ik voel precies weer een klein slaapje opkomen…’
Claso sprong recht. ‘Ik pas.’ Ze kwam uit de keuken met een dweil en begon het water weg te werken. ‘Zo gaat dat dus altijd met mannen! Vrouw mag altijd de rommel opruimen, en de man-‘
‘Mijn nagellak!’ wierp Bill op.
‘Rugpijn.’ improviseerde Georg totaal niet overtuigend.
‘Mijn voet slaapt!’ beweerde Gustav.
‘Goh, ik ben ineens zó duizelig!’ verzon ik.
‘-mannen dus, die verzinnen smoesjes aan de lopende band!’
‘Nietes!’ riepen we protesterend door elkaar. Eigenlijk zijn we kinderen, maar dat mag je aan niemand vertellen.
Grinnikend liep ze weer naar de keuken, waar ze de emmer leeggoot en met veel kabaal wegzette. Ze kwam weer in de zetel zitten. Het was stil, buiten trok een auto op.

‘Nooit gedacht dat jullie zo saai waren!’ zei ze, haar ogen twinkelden.
‘Wat, saai?’ zei ik. ‘Moet ik anders nog een emmertje water halen misschien?’
‘Als je hem over je eigen hoofd giet heb ik er totaal geen problemen mee! Ik wil jullie reactie ook wel eens zien!’ lachte ze ondeugend.
‘Oké,’ zei Gustav, ‘dat wordt nog een emmer.’
‘Voor jullie?’ hoopte ze.
‘Nee.’ Ze lachte, maar toen Gustav ook echt opstond, vluchtte ze weg. ‘Geen tweede keer hoor!’ riep ze en huppelde naar de gang. We gingen haar achterna, natuurlijk.

Sofie

Ze meenden het niet. Ik denk niet dat ze nog een hele “ik-weet-wat-jullie-denken”�-speech konden incasseren. Ik ging mijn kamer in en sloot de deur. Langs de kant van de klink vatte ik post, vergezeld van mijn allerbeste vriend, Meneer Kussen, klaar om de eerste gast die mijn kamer met een bezoekje vereerde, zijn bekomst te geven.
De klink ging naar beneden, en kwestie van het verrassingseffect des te - euhm - verrassender te maken, wachtte mijn bezoeker nog even voor hij de deur openstak. Maar ik was niet imponeerbaar. De onfortuinlijke bezoeker hier was Georg. Het kussen plofte hard en vooral totaal onverwacht in zijn gezicht.
‘Umpfh.’ zei hij, en deed een veilige stap naar achter.
Ik giechelde en viste nog een kussen uit de zetel. Ze gingen mijn kasteel niet zonder slag of stoot veroveren!
Het was even stil, maar plots stoven ze onder luid gebrul binnen. Ik was zo getrommelvliesgeterroriseerd dat ik ze vergat te waarschuwen. Voor hen was mijn kamer een regelrecht spiegelpaleis. Op dat vlak was ik ook maar een kind van de consumptiemaatschappij.
Midden in hun gebrul stokten hun stemmen. Als hun mond nog niet open was geweest, hing hij nu zeker tot voorbij hun knieën.
‘What the…’ stamelde Tom.
‘Oh boy.’ zuchtte Bill.
‘…’ was de veelzeggende reactie van Georg.
‘Hoeveel.. euhm…?’ vroeg Gustav ongelovig.
’82!’ lachte ik breed. Ze hapten naar adem. ‘Echt?’ piepte Bill. Hij moest zich beslist een beetje nietig gevoeld hebben. Hun ongeloof ruimde baan voor nieuwsgierigheid. Tom brak zijn hoofd over een pet die hij al ééuwen niet meer gezien had, Georg en Bill grijnsden trots toen ze hun blote bovenlijven naast mijn bed ontdekten, en Gustav lachte hulpeloos om een helemaal met modder besmeurd marcelleke van de Zimmer-editie. Joost mag weten waar ik die posters allemaal vandaan had gehaald.
In de living rinkelde de telefoon.
‘Jongens, als jullie uitgekeken zijn, kijk ‘ns onder het raam!’

‘Hallo, met Sofie!’ Mijn standaardzin qua telefoon-opnemen.
‘Hey, liefje!’

Reacties: