FanFic.nl

Eyecatcher

\15./

‘Ik ben je liefje niet! Wel uw huurder, Roger!’
‘Stil nu maar! Je weet dat je over twee weken huur moet aflossen, en die van vorige maand is ook nog maar de helft betaald.’
‘En u weet dat vanaf maandag, overmorgen dus, het zwembad drie weken gesloten is wegens vakantiestop?’
‘Weet je, schatj-’
‘IK BEN OOK UW SCHATJE NIET!!’
‘Shh… Ik kan die huur wel eens door de vingers zien, als je nu maar eens wat liever tegen me zou zijn… snap je?’
‘Vetzak.’
‘Dat is niet lief.’
‘Mijn bedoeling.’
‘Je zal ooit wel ‘ns bijdraaien, ze hebben allemaal al toegegeven… Trouwens, poesj-’
‘Juffrouw De Goeste.’
‘Lysa zei dat je vier jongens op bezoek hebt… Ze wou dat ik mijn loper gebruikte, weet jij waarom? Maar misschien wip ik wel even binnen… Haha, wip, snap je??’ Een vettige lach schalde door de hoorn. Nog even en ik moet kotsen.
‘Waag het eens binnen te komen!’ Hoera, die vent krijgt me altijd in no time op mijn kookpunt.
‘Lieve schat, je weet dat ik niets tegen orgieën heb, als ik maar mag meedoen!’ Ik hoorde hem hijgen door de telefoon. Genoeg! Ik gooide de hoorn op de haak. Veel te woedend, zodat de telefoon uiteindelijk nog op de grond belandde.

Roger Verkaemercke, mijn huisbaas; conciërge; en ongelooflijke pervert. Grijs vlassig haar; kleine varkensoogjes in een pafferig gezicht; een flanellen ruitjeshemd dat om zijn bier-en-andere-vettighedenbuik spande, die zo énorm was dat Roggie zéker zijn broeksknoop niet meer kon zien, laat staan aanraken; constant op sloffen en in bouwvakkerbroek - bij het bukken natuurlijk vergezeld van een gigantisch bouwvakkerdecolleté; en de enige plek waar hij geen dikke stinkende sigaren pafte was in de kamer van zijn oogappel Lysa. Jep, dí­é Lysa.
Maar of ik echt 73 woorden nodig had om hem te beschrijven, nee. Een vicieuze vetzak. 14 letters volstaan ook.
De huur. Mijn ouders betalen de ene helft, en ik de andere. Maar wegens gebrek aan job, tenminste, voor drie weken, had ik geen inkomsten meer. Misschien had ik nog wat spaargeld… Maar dat zijn zorgen voor later. De zorg die nu het hoogste belang had, was de vraag of de jongens toevallig mijn kamer niet aan het verbouwen waren. Onder mijn raam hadden zich namelijk de onderdelen van een Playstation verzameld, en als ik de interviews en vele vele FanFictions mocht geloven, zouden ze daar een moord voor plegen.
Nietsvermoedend opende ik de deur, maar wat ik niet wist, was dat Bill, Tom, Georg én Gustav nauwkeurig de baan van de openzwaaiende deur hadden berekend en zich zorgvuldig over de hele lijn hadden opgesteld, met elk minstens één kussen - wí í rom had ik trouwens zovéél kussens? - klaar om me er weer eens goed van langs te geven vanaf er ook maar één DNA-molecule met mijn genetisch materiaal over de drempel zou díºrven komen.
Ik had toch op z’n minst even kunnen nadenken wat er voor reactie zou komen op het kussen in Georgs gezicht, dan had ik me mentaal al wat kunnen voorbereiden op acht kussens + strijdlustig gebrul, terwijl het nu eerder een zware psychische schok was. Ik kruiste mijn armen voor mijn gezicht, alhoewel dat weinig uithaalde, maar raakte toch puffend door de barrière; ik moest en zou bij mijn geheim wapen komen.
Half onder mijn bed lag namelijk een XXX-tra groot kussen, met van die witte kleine isomo bolletjes. Zoals stiekem verwacht gingen ze allemaal tegen de vlakte. En ik was mijn kussen kwijt. Met zijn vieren tilden ze het op, slingerden het naar me en zagen met plezier hoe ik als een rietje tegen de grond gekegeld werd. En zonder me te waarschuwen gingen ze allemaal op het kussen liggen. Ik lachte, het kussen schudde.
‘Straks stik ik nog.’ zei ik. Niemand reageerde, integendeel zelfs. Ze nestelden zich nog meer op het kussen.
‘Jullie zijn zo heerlijk bezorgd alweer!’
‘Nu komt mijn laatste adem.’ pufte ik, en blies zo hard dat Georgs haar in zijn gezicht waaide.
‘Zèg, nu ben ik mijn tel kwijt!’ riep hij verontwaardigd. ‘Ik zat aan 53!’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.