FanFic.nl

Eyecatcher

\16./

Ik ga de jongens eens goed doen schrikken. Dat was de enige en enigste zinnige gedachte die zich aandiende. En toen ik met vier tegen één overmacht onder het kussen belandde, ging een spaarlamp aan in mijn bevolkte hoofd. Het idee kwam traag op gang, zoals de meeste spaarlampen, en toen ik besliste om tot de uitvoering over te gaan, had ik nog niet aan de gevolgen, laat staan aan de onvoorziene omstandigheden, gedacht.

Misschien hadden jullie al een klein vermoeden wat betrof de financiële betrekkingen van mijn kant, maar vooraleer jullie beginnen gokken (wie weet wat eruit komt -hoer of zo), vertel ik dat ik deze zomer als redster in het zwembad van Oudergem, op een stap van mijn - eigenlijk dus onze - toekomstige universiteit, en op nog geen 5km van mijn kleine studiootje, dat zoals gezegd, in de Brusselse rand lag.
Het verdiende aardig, en in afwachting van mijn studiebeurs voor knelpuntberoepen, vond ik het niet erg om mijn handen uit de mouwen te steken en verder vond ik het een behoorlijk prettige en geruststellende gedachte dat er altijd een hoopje geld op me lag te wachten, voor als ik het ooit op de één of andere manier voor elkaar kreeg dat ik in geldnood zat.

Omdat ik daar al drie zomers op rij mijn opwachting maakte, kende ik de mensen én zij mij. Ik wist dat het voltallige zevenkoppige gezin Reveyn elke zondagochtend van 10 tot 11.30uur kwam zwemmen. Ik wist dat meneer Couillet; Eugene; elke dag een paar baantjes - zo’n 20 - kwam trekken om zijn voetballersconditie op pijl te houden. En ik wist dat Hilde Taghon, de jonge moeder van de tweeling Tieme en Myrthe, nog elke keer als ze me tegenkomt dankjewel zegt. Voor ik vertel waarom, moet het eerst geweten zijn dat ik voor ik solliciteerde me in een cursus “Redden”� had ingeschreven, en toen hij afgerond was, hoopte ik met heel mijn hart dat ik nooit mijn kennis zou moeten gebruiken.
Maar alsof het lot ermee speelde, was het nauwelijks een zomer later van dattum.

Ik stond op en rekte me uit. De zon die door de glazen muur aan één van de zijkanten van het grote rechthoekige gebouw - dat ik sinds toch al even mijn werkplaats mocht noemen - kwam,had mijn rug verwarmd.
Over 10 minuten zat mijn dienst erop, zag ik toen ik mijn ogen tot spleetjes kneep om naar de enorme klok boven het omlijnde gat in de muur waardoor de mensen van de douches naar het zwembad en omgekeerd konden gaan keek. Ik begon steeds slechter te zien. Zelfs mijn lenzen, die - logisch - hier verboden waren, konden daar niets aan veranderen.

Ik wandelde kalm naar het midden van het complex en zette de paddenstoel in het peuterbadje aan. Terwijl mijn ogen de schaterende ukjes die eronderdoor holden en op hun weg naar hun rustig met elkaar keuvelende mama’s door de kracht van het water struikelden en proestend en met grote verschrikte ogen weer rechtkrabbelden, niet wetend wat hen overkwam, tot ze de lach van hun respectievelijke mama herkenden en dat zo ontzettend interessant vonden dat ze uit pure nieuwsgierigheid zich nog eens lieten neervallen en verbaasd opkeken als weer datzelfde resultaat bereikt werd, gade sloegen, steunde ik mijn hoofd op mijn hand en verheugde me al op straks. Als mijn shift over was, had ik nog twee schamele uurtjes over om de chloorlucht van me af te spoelen, iets te eten en mijn nest wat op te ruimen. Soetkin, Kirsten, Elke en ik gingen naar de première van Renate’s toneelstuk.

Hee, Renate, die kennen jullie nog niet! Kleine acte de présence, Renate Thyrre was een jaar jonger dan ik maar van 5 juli tot 27 augustus waren we even oud. Renates ouders waren gescheiden en alletwee zo zelfstandig als die ene achtergelaten boom op de E313. Haar vader en zijn nieuwe vriendin hadden een bakkerij slash krantenwinkel, wat voor Renate en wij ontzettend goed uitkwam, omdat we als enige altijd wisten hoe ons geld te plannen dat we net genoeg bij hadden om het aantal “boekskes”� te kopen waar die week TH in verscheen. Want ja, ook Renate was fan.
Haar moeder schilderde en verkocht haar werkjes zelf, en fladderde van de éne vent naar de andere; Renate vond ze stuk voor stuk even verschrikkelijk en dat was dan ook de reden dat ze zelden nog bij haar moeder op bezoek ging.
Renate deed aan dictie en dans, ging in de tussentijd ook nog naar school - op datzelfde instituut waar wij eindelijk van af waren - en op dat moment was ze naar eigen zeggen één blok pure stress voor haar allereerste toneelstuk waar ze de hoofdrol in speelde.
Renate had nogal last van een laag zelfbeeld, en hoeveel we ook bleven herhalen dat ze alle redenen had om gelukkig te zijn met haarzelf, het wou er maar niet in dat overleven op wortels alleen ongezond was.
Maar tegelijkertijd was Renate één van de tofste, liefste en dierbaarste personen die mijn leven kleurden.
Maar bon, we gaan verder.

Mijn blik bleef hangen op een jongentje; ik schatte hem een jaar of drie; dat over de brede rand van het peuterbadje kroop en wegholde. Ik keek of zijn mama het gezien had, maar zijn had het te druk met haar andere kindje, een meisje. Die mama was nog jong, ze leek niet ouder dan 20. Ik haalde mijn schouders op en zwaaide door het raam van de cafetaria; die uitkeek op het zwembad, naar Liesel en Tim, die al wachtend op me te vervangen nog even van hun cola dronken en als ze me zagen zwaaien opstonden, terugzwaaiden en hand in hand vertrokken om zich te gaan omkleden.
Ik grijnsde voor me uit als ik dacht aan hoe ik, toen ik hier voor de eerste keer zat, als een blok gevallen was voor de knappe, bruine, grote en gespierde Tim, die me rondleidde. En toen ik dacht aan hoe ik aan het begin van mijn onnozele periode had geloofd dat het lot het zo geregeld had en dat Tim Liesel zeker zou laten vallen voor mij, viel ik van pure hilariteit bijna van het stoeltje. Het was dik aan tussen die twee, en Liesel moest het gelukkigste meisje op aarde zijn geweest.

Iemand tikte op mijn schouders. Nog 5 minuten.
Ik glimlachte toen ik de mama van 20 herkende, maar toen ik haar verschrikte en van angst vertrokken gezicht zag, werd ik ongerust.
‘Heeft U Tieme gezien? Klein, blond, rood zwembroekje?’ Ik knikte en lachte toen de vrouw me opgelucht aankeek.
‘Hij ging in de richting van het 25meter-bad.’
‘Maar hij kan nog niet zwemmen!!’ Vorig jaar, toen ik als een onwennige puber in het halletje op Tim zat te wachten, hoorde ik mijn baas nog duidelijk een man met een klein kindje uitkafferen: “Kinderen onder de 5 jaar zijn VERPLICHT zwembandjes te dragen, meneer! Het had een héél gevaarlijke situatie kunnen zijn!!”�
Maar momenteel had er ik helemaal geen behoefte aan de vriendelijk ogende vrouw op haar donder te geven.
‘Juffrouw!! Kom snel, er is een jongentje in het diep gevallen!!’ Gelukkig was ik perfect tweetalig. De oude vrouw ving de mama op toen ze wegdraaide.
Je mag niet lopen in een zwembad, maar regels zijn er om overtreden te worden en dus holde ik naar het bad terwijl ik mijn T-shirt en het fluitje over mijn hoofd trok.
Een paar mensen wezen naar een plek en ik dook naar de bubbeltjes. De daaropvolgende momenten waren ongetwijfeld de meest bewogen uit mijn leven. Vlak voor ik het water zou raken nam ik een hele teug adem. Ik had kippenvel toen het koude water mijn opgewarmde rug overspoelde. Mijn ogen prikten van de chloor, maar dat was op dit moment toch wel het minste wat me kon schelen. Bijna op de bodem, zo’n 2 m 50 diep, spartelden twee kleine beentjes in doodsangst. Wat moest ik nu ook weer doen?
De stem van mijn cursusleider galmde door mijn hoofd. “Ga achter de drenkeling trappelen, leg je handen in zijn nek, ondersteun zijn hoofd met je duimen en spoed je dan als de gesmeerde bliksem naar boven!”�
Het jongentje, Tieme, krijste toen hij weer zuurstof naar binnen kreeg. Liesel nam hem aan, terwijl Tim me uit het water hielp. Ze hadden me net zien duiken, ik was 1 minuut en 47 seconden onder water geweest. Mijn persoonlijk record.
Ik wilde van geen handdoek weten en stormde naar Tieme.
Hij zat op een tuinstoel, omgeven door handdoek en dronk cola. Later bleek dat ik net op tijd was geweest.

Maar wat heeft dat met mijn spaarlamp-idee te maken? Waarom vertel ik dit allemaal? Wel, ik besliste om gen adem te halen voor1 minuut 47 seconden. De jongens zouden het vlug genoeg merken, aangezien ik een gezonde borst-buikademhaling had en het kussen telkens op en neer schudde als ik ademhaalde.

Maar zoals ik al zei, de gevolgen of onvoorziene omstandigheden had ik niet in rekening gebracht.

De diepe, zwarte, bodemloze put wende sneller dan ik dacht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.