FanFic.nl

Eyecatcher

\21./

‘Hee, hallooo?? Aarde aan Bill?’ Een stem deed onze pas uitgesproken woorden onbewust naar onze achterhoofden verdwijnen, waar ze zouden liggen broeden tot het te laat was om ze te gebruiken, tot het te laat was om te herstellen wat kapot zou gaan.
‘Bill!!’
‘Huh? Wat?’ Hij scheurde zijn ogen los van de mijne.
‘Jezus, man, waar zat je?!’
‘Euh… hier in de zetel?’
‘DIT IS NIET ECHT HET MOMENT OM DE FLAUWE PLEZANTE UIT TE HANGEN, HOOR!!’
‘Tom, jongen, kalméér!’ Georg duwde hem in de zetel, waar hij zenuwachtig op zijn been begon te trommelen. Zijn blik gleed snel over ons heen, en hij sprong op.
‘Zal ik anders even de situatie schetsen? Hè? Zal ik dat-’
‘Tom. Kalmeer.’ Georg trok hem weer in de zetel en hield hem daar. We zeiden nog steeds niets, Gustav was één en al schattende glimlach.
‘Ja, ja-ha! Ik zal wel- Laat me los!’ Georg deed zijn hand omhoog en voelde even aan zijn neus.
‘Staat-ie d’r nog op?’ Tom ijsbeerde voor onze zetel, zodat we onze benen moesten optrekken als we nog tenen wilden overhouden. Opeens stond hij stil. Hij wees naar ons.
‘Jullie.’
‘Wij.’ zei Bill.
‘Jullie waren tegeljk.’
‘Tegelijk wat?’ hield ik me van de domme, maar hij negeerde me. ‘Van hí í r kan je dat wel verwachten, ja. Maar B- Maar. Zí­j, ja. Maar hij?’ Tom slikte. Hij praatte over ons alsof we er niet waren. ‘Hij dus ook.’ Zijn ogen staarden. ‘Hij dus ook al.’ Bill trok een wenkbrauw op. Kan ie dat echt? Nou.
Tom zakte een beetje van slag in de zetel. Hij zwaaide zwakjes en afwezig met zijn hand.
‘Gustav.’ Hij lachte.
‘Proficiat, hoor. Jullie zijn de eersten die Tom met zijn mond vol tanden doet staan.’ Hij haalde adem.
‘Sofie, weet je nog? We gingen net teruggaan naar je kamer.’
Schat, ben ik ooit je verjaardag vergeten?
-Nee.
Goed zo. Ik lachte naar Bill.
Je lach is nog steeds even duizelingwekkend.
-Dankje. ‘-eg, dus moe-’
Eigenlijk is het best wel raar dat-
-Maarten, ik probeer op te letten. Zou je beter ook doen.
Juist.

Ik wilde alleen zeggen dat-
-Maarten.
Goed, goed. Ik zwijg al. ‘Sorry Gustav, wat zei je?’ Ik grijnsde zonder naar hem te kijken toen ik nog een heel klein beetje de verbolgen stem van Maarten in die van Bill herkende.
Gustav stokte zijn zin en keek hem verbaasd aan.
‘Moet ik hélemaal opnieuw beginnen?’ vroeg hij geschokt.
‘Liefst wel ja.’ glimlachte Bill onschuldig. Gustav zuchtte geërgerd en keek me ongeduldig aan. ‘Sofie. We gingen terug. En vlak nadat je die geboortedatum van Clara had gezegd was je weer vertrokken. Ik heb je dan maar opgetild en in de zetel gelegd, want de vloer is nu niet bepaald het zachtste kussen dat je kan bedenken. Ik vertrouwde erop dat je wel weer wakker zou worden, net zoals alle keren daarvoor. Ik besloot je nog even te laten liggen en ondertussen te gaan melden dat je weer even 50 jaar terug in de tijd ging-’
’60.’ zei ik. ‘Sorry.’ Gustav keek me aan alsof hij van mijn gezicht wou lezen hoeveel en wanneer ik hem nog zou onderbreken, maar ging dan toch verder.
‘Dus, dat je weer even 60 jaar terug in de tijd was gegaan. Oh, moest het je interesseren, de stofzuiger staakte. Tom en Georg onthaalden me met ogengedraai, maar Bill, jij werd lijkbleek. Je vroeg of je het wel goed gehoord had, en of ik het nog eens wou herhalen. Ik vond het behoorlijk overreacting van je, toen. Ik bedoel, het was al de derde keer, maar nog voor ik dat kon zeggen, had je me al zonder pardon opzij geduwd en naar buiten gestormd. Je brulde ook nog iets in de trant van «Ze mag niet - … HIJ mag niet!» en toen sloeg je de gangdeur zo hard achter je dicht dat we het veiliger vonden even mee te gaan. Je stond zo over de zetel gebogen dat het leek alsof je alleen nog maar benen en een kont had. Je hoeft niet te lachen, man, je keek haar zo strak aan dat je ogen af en toe wegdraaiden, maar knipperen deed je niet. Serieus!’
Bill lachte ongelovig. ‘Kan niet! Ik zou me dat gezicht toch wel herinneren zeker?’
‘Ik versta je wel.’ wierp ik op.
'Dat mocht ook, kip, dat was een compliment!’ grijnsde hij.
‘Geloof het dan niet, hoor je, dat is dan jouw probleem. Ik ga hier niet liggen verzinnen!’ mopperde Gustav.
‘Zitten.’ mompelde Tom. Hij leek niet echt levend genoeg om echt gehoord te hebben wat er gezegd werd. Ik herkende zijn toestand meteen.
‘Wil je verdergaan? Je vertelt goed.’ smeekte ik. Slijmen kon geen kwaad als je het meende. Én de aandacht moest weg van Tom.
‘Écht?’ Hij leek in z’n nopjes. ‘Waar zat ik?'
‘Bij Bill die me over de leuning van de zetel zo strak aankeek dat-’
‘Juist. Toen ging alles heel snel. Je kreeg overal kippenvel, duwde je handen opeens recht naar het plafond en wees zo kordaat naar de lucht dat het leek alsof je het de les aan het spellen was. Bill volgde je arm van je schouder tot het topje van je langste vinger, zei: “Het is tijd.”� en strekte zich. Hij wandelde met besliste stappen om de zetel heen, om zich achter je hoofd tegen de muur te laten zakken. Bill, schrik niet, maar je ogen waren leeg! Het was goor. Het leek wel een slechte horrorfilm. Serieus, je keek zonder te zien. Toen je je ogen sloot dachten we dat je aan het nadenken was en het duurde even voor we doorhadden dat je niet hí­ér was, maar toen we zagen hoe je in het wilde weg met je armen begon te boksen, dan wisten we wel dat je niet in je normale doen was. Nou ja, van jou weten we dat dat nooit voor 100% kan, maar-’, hij negeerde het kussen dat een lachende Bill naar zijn hoofd gezwierd had en zo’n halve meter boven het beoogde doel doorvloog, ‘maar toen hadden we dus wel twee van zulke gevalletjes zitten.’
‘En toen zei jij, Sofie, ineens “Maarten”�. We gingen weg bij Bill, maar nog voor we iets van verandering konden opmerken, zei die “Clara”�. Hectisch, dat wel. En toen werden jullie wakker. Als wakker al het goede woord is. Op hetzelfde moment.’ besloot Gustav.
‘En toen duwde meneertje ons bij wijze van dank opzij, om bij jou te gaan zitten’ gromde Tom. Ik was de enige die schrok van zijn stem. Nu al? Ik keek bezorgd in Toms ogen. Hij keek vragend terug. Had ik me vergist? Ik hoopte zo hard van wel.
‘Ik moest haar wat zeggen.’ verdedigde Bill zichzelf.
‘Wat dan?’
‘Weet niet meer.’ zei Bill onverschillig. Ik ook niet.
‘Dat zal dan best wel een interessante boodschap geweest zijn.’ siste Tom.
‘Hou op met kibbelen. Er zijn belangrijker dingen nu!’
‘Zoals?’ Tom was nog steeds kribbig.
‘Mijn stakende stofzuiger?’ probeerde ik. Hij draaide met zijn ogen en mompelde net verstaanbaar: ‘Echt wel.’
‘Ha! Ik durf te wedden dat jullie niet eens geprobéérd hebben!’ snoof ik en veerde op. Ik stampte geveinsd kwaad de gang op, me wel degelijk bewust van de vier blikken die tegen mijn rug knalden.

Ik zuchtte onmerkbaar maar toch tevreden toen ze allemaal opstonden. De aandacht was verschoven. Ik voelde dat ik daar niet tevreden over mocht zijn, want alles wat nu zou gebeuren, zou volledig door mij komen. Maar het lot mag je niet in de weg staan of veranderen, het lot moet je simpelweg gehoorzamen. Voor alles is een reden, en het zou oneerbiedig zijn om te doen wat niet mocht; proberen het lot naar je hand te zetten.
Wat gebeurt, dat gebeurt, ookal is het absoluut niet prettig. Soms moest je gewoon ondergaan, doorstaan, overleven. Aanvaarden ook. Ook al zou het een bittere pil te slikken worden.

‘Ha!’ Ik moest moeite doen om boven het geraas uit te komen. ‘Zie je nou wel?’ Ze zaten allevier in de zetel, Bill op één van de armsteunen met zijn rug half tegen de leuning en zijn linkerbeen voor zich uitgestrekt. Zijn rechter was om de rand van de zetel geplooid en zijn hoofd steunde op de vuist van zijn rechterarm op de bovenkant van de leuning. Ik analyseerde elke kromming, elke boog van zijn lichaam en prentte het in mijn hoofd, vurig wensend dat ik me zijn houding nog zou herinneren op de dag dat ik ook eens zo elegant op mijn gemak al mijn ongemakkelijke plaats dat toeliet zou kunnen zitten.
Tom zat zover met zijn benen open als zijn broek dat aankon. Hij leek wel de lompste man op aarde in vergelijking met de rustige sierlijkheid van zijn broer.
Georg leek zich volledig op zijn gemak te voelen, te oordelen naar zijn bijna volledig uitgestrekte onderuitgezakte lichaam.
Gustav keek me met halfdichtgeknepen ogen aan en trommelde afwezig met zijn vingers op de houten leuning. Hij vroeg zich zeker af waarom ik hen één voor één aankeek, met de slang van de nog altijd luchtzuigende stofzuiger besluiteloos nu eens in mijn ene dan weer in mijn andere hand.
Maar mijn blik gleed weer over hen heen; de elegantie van Bill, de mannelijkheid van Tom, de rustige Georg, de geveinsd afwezige oplettendheid van Gustav. Ik prentte deze beelden afzonderlijk en samen één voor één op mijn netvlies, want ik wist dat ik de jongens nooit meer op zo’n voor elk van hen typerende manier zou zien, laat staan dat ik ooit nog de kans zou krijgen om iets tegen hen te zeggen. Dit beeld moest ik onthouden, om me er aan te kunnen blijven herinneren dat er ook een tijd was geweest dat ze me wel aardig hadden gevonden.
Straks zou er iets kapot gaan. Dat wist het kleinste kind. Je kon niet zomaar je idolen tegenkomen en dan verwachten dat alles goed zou gaan. Ik wist al hoe, ik wist al wat en ik wist al wie, maar dat hielp niet tegen de pijn. Integendeel zelfs.

Ik opende mijn ogen die ik onbewust gesloten had toen de slang een schokkende beweging maakte in mijn hand. Een wolkje stof plofte tevoorschijn. Misschien wordt het tijd dat ik nog eens naar Hasselt ga.
Ik plukte glimlachend de laatste stofdeeltjes uit de lucht toen een veel groter en dikker wolkje tevoorschijn pofte. Recht in Toms gezicht. Die niesde en plooide reflexief dubbel. Zijn brul overstemde de stofzuiger voor even toen een paar van zijn dreadlocks in de stang terechtkwamen. Naast hem lachte de rest zich krom, maar ik kon alleen maar met grote ogen van de slang in mijn hand naar Toms woedende en steeds roder wordende hoofd en weer terug kijken, plots beseffende dat dat kleine “tjsoemp”�-geluidje geen te levendige fantasie was geweest. ‘AAAAAUUWW!!! WAT STA JE TE DOEN?? ZET UIT!! Aiii…’
‘Oh ja. Bill, hou even vast, wil je?’ Ik duwde de slang in zijn handen, maar die was heel erg hard aan het proberen te voorkomen dat lachtranen zijn aangezicht zouden omtoveren tot dat van een panda, dus greep hij eerst nog twee keer naast voor hij voldoende nuchter was.
Tom was uit alle macht zijn haar aan het proberen terugwinnen, maar zoals ik al zei, mijn stofzuiger is niet bepaald van het slag dat al meteen opgeeft bij het eerste zuchtje tegenstand. Hij krijste nu echt toen ook zijn duim en wijsvinger aan de natuurkrachten moesten gehoorzamen.
Gustav kukelde uit de zetel van het ongecontroleerd naar adem happen en Georg klemde zijn armen om zijn middel en kermde met een grijns tot achter zijn oren dat Tom geen gitarist maar clown had moeten worden. Ik adviseer ook een carrièreswitch.
De zoem stierf langzaam weg toen ik de stofzuiger uitduwde. De slang viel hulpeloos op de grond, hevig teleurgesteld dat ze haar spelletje moest staken. Tom zuchtte blij en aaide over de geteisterde dreads.
‘Ik was jullie bijna kwijt, jongens. Ja, het is hí í r schuld, ik weet het.’
‘Prí í t jij tegen je hí í r?’
‘En?’ Sofie, hou je mond. -Hou zelf je mond, Clara.
‘Tja, planten groeien ook als je d’r tegen praat.’ Ons publiek proestte achter zijn hand.
Je hebt het zelf gewild, hoor je.
‘Mihmihmih “Planten groeien ook als je’r tegen praat”� Mehmehmeh.’ bauwde hij me na. Zijn ogen bliksemden me mijn bed in terwijl hij zijn bandana rechttrok en zijn pet opraapte. Het was even stil, afgezien van Bill, Georg en Gustav die zaten te schokken en alledrie heel erg hard hun best deden niet te stikken in hun Oh-my-gosh-Tom-is-zo-onsterfelijk-grappig-hysterie.
‘Er is blijkbaar nog niet genoeg weggezogen, maar kom, alle beetjes helpen.’ mompelde ik net luid genoeg.
‘Wat waarvan?’ grommelde Tom, geveinsd ongeïnteresseerd.
‘Stof van je hersencellen.’ zei ik serieus.

Reacties: