FanFic.nl

Eyecatcher

\24./

Sofie
‘Ga godverdomme van haar af, man!’ Mijn ogen vlogen open toen ik Bills stem hoorde, samen met die van Tom. De bruine kijkers verwarden, vernielden en lijmden me weer met golven van uitzinnige vreugde, radeloze angst en allesverterende spijt.
Het was niet helemaal duidelijk welke spijt.
Door de vloek in Bills woorden en de razende klank van zijn stem wist ik dat Tom geen kans zou krijgen.
Ik herinner me alleen flitsen, alsof het geheel verdrongen is, alsof het me zou verpulveren.
Tom tegen de kast, zijn hand op zijn oog; het andere verbluft, geschokt, treurig.

Bills koolzwarte, koude, emotieloze ogen; de vastberaden, vinnige trek om zijn mond; krakende vingers aan een slanke hand.

Een rollend schouderblad.

Een zucht.

Pijn.

Clara! Help me! Het bleef stil.
CLARA!! Toen ze sprak, klonk ze heel kalm, alsof ze lang was weggeweest.
Alsof ze pijn had.
Denk aan Bill. Niet deze. De vóór-vandaagversie. De onbereikbare versie.
Ik snapte niet wat ze daarmee bedoelde, maar toen ik zijn vlammende ogen zag, wist ik wat me te doen stond. Het ging escaleren. Zijn stem was vertrokken van woede, zijn ogen waren één en al woede, Bill was gewoon woede.
Ik sloot mijn ogen en oren voor de buitenwereld. Liet mijn gedachten over mijn posters dwalen, over de CD-hoesjes. Over de voorbije nacht, toen ik niet kon slapen omdat ik hun trein zou zien.
…Clara… Ik schrok op. Mijn ogen werden vanzelf naar Bill toegezogen. Hij stond er als bevroren bij, zijn blik intens op mij gericht.
…Clara. De zucht werd een smeekbede, een klaagzang.
‘Bill?’ Hij reageerde niet. Tom huilde. Onzichtbaar. Ik kon hun band horen breken.
‘Bill?’ probeerde ik luider, dwingender.
Ik slikte toen Clara mijn vermoedens bevestigde.
‘Maarten?’ piepte ik.
‘Wat met jou, slet?’ Dus toch.
Maarten had Bill opgesloten. In zijn eigen hoofd.
‘Let op je woorden.’ zei Tom. Zijn stem bibberde, maar hij herstelde zich snel.
Maarten draaide zich traag om, zijn ogen schoten vuur. Hij stond zelf ook in lichterlaaie.
‘Of anders wat? Hé? Wí t ga je met me doen? Sukkel.’
‘Of anders zal ik jou eens echt-’
‘Laat Bill vrij, Maarten.’ Ze schrokken allebei.
‘Wat bedoel-’
‘Waarom zou ik?’
‘Omdat het moet, Maarten. Waarom zou je nog een keer bestaan? Waarom zou jij jouw luilekkerleventje willen opgeven voor dat van een drukbezette, internationale ster?’
Hij stapte naar me toe, legde zijn vingers om mijn gezicht, streelde met zijn duim over mijn kaak.
‘Voor jou, Clara. Enkel en alleen voor jou.’
Nog voor ik kon protesteren boog hij zich voorover en ik besefte net op tijd dat hoewel Maarten nu dit lichaam bewoog, het nog altijd Bills lippen waren en duwde hem bij zijn schouders achteruit. Hij hield niet van tegenspreken. Dat had ik moeten weten.
Kippenvel rolde over mijn huid tot in de toppen van mijn tenen toen een klinkende slag door de keuken galmde.
Dit. Is. Niet. Bill.
Niet.
Negeer hem. Luister naar me, Sofie. Negéér wat hij gedaan heeft.
‘Ik ben Clara niet, Maarten! Ik ben Sofie, verdomme. Hij is Tom. Niet Marijn. Daarom moet je Bill vrijlaten, dí í rom. Ik vertrouw je, ik weet dat ik dat moet doen, en Clara daar,’ ik tikte tegen mijn voorhoofd, ‘die ook.’
Bill? Ben je daar nog?
Bill?!
-Ja? Hij klonk ontzettend stil. Ik was bijna te laat geweest.
Maarten zakte op een stoel, zijn hoofd steunend op zijn handen, blik op oneindig.

Er hoestte iemand in de deuropening.
Een ik-ben-aanwezighoest.
Georg en Gustav keken ons met wijdopen ogen aan.
‘W-waarom spreken jullie Nederlands?'

Reacties: