FanFic.nl

Eyecatcher

\25./

Tom hapte naar adem. ‘Ik spreek helemaal gee-’
‘Nu doe je het wéér, man! Wat zèg je?’
Clara hapte naar adem. Nadat ik eerst verbluft naar het verschijnen van Georg en Gustav had staan staren, draaide ik me nu, met mijn mond halfopen, om naar Tom.
‘Mag ik je ogen eens zien?’ Ogen van het ijzigste blauw.
‘Waarom?’ Ik gaf hem geen antwoord, maar keek hem meteen recht aan.
Als gehypnotiseerd keek ik toe hoe de helderblauwe ogen transformeerden naar donkerbruine. Ergens tussen blauw en bruin in, net op de grens, vroeg ik me af hoe hoe het kwam dat ik dat niet eerder gemerkt had. Hoe had ik de zonder twijfel overduidelijke kleurverandering zomaar over het hoofd kunnen zien?
Ik geloof dat ik daar een beetje voor iets tussen zit, sorry.
Oh. Geweldig.
Toen ik overdonderd weer naar Toms ogen keek, leek het alsof ze nooit blauw geweest waren.
Bedankt Marijn.
-Graag gedaan. En euh… sorry voor die zoen.
Niet erg.
‘Wat zit je te bazelen, man? Spreek ik geen Duits of wat?’
‘Ja, nu wel… Sofie, jij moet toch ook-’
‘Geef gewoon toe dat er iets met je oren scheelt, Georg!’ Tom kwam naast me staan en stompte me om te verhinderen dat ik iets fout zou zeggen.
Hij wil niet dat je het verteld, over Maarten en die kus en zo.
-Nou, dat hadden we nog niet gemerkt, dankjewel Marijn. mompelde Clara sarcastisch, terwijl ik ongemerkt over mijn ribben wreef.
‘Ik heb geen idee, naar mij moet je niet kijken hoor! Jij liep vooraan!’ verontschuldigde Gustav zich.
‘Ja hallo, naar mij ook niet! Ik heb niets gemerkt!’ stak ik mijn handen in de lucht.
Tom lachte en mepte op Georgs schouder. ‘Dat is het eerste teken van ouderdom, dat besef je toch?’
‘WAT is dat met je oog?!’
‘Oh. Uhm…’
‘Toen hij mijn haar wou opzuigen, is de deur tegen hem gelopen.’
‘Heh?’
‘Jezus, Georg, ben je geverfd of zo?! Ik heb de deur tegen hem aan geduwd als verdediging, jeweetwel, toen we-’
‘Jaja!’ zei hij geërgerd. ‘Ik bedoel alleen maar: het ziet al gróén!’
‘Dan euh… geneest het snel?’ Tom wist niet hoe hij moest reageren, hij klonk aarzelend.
Littekens uit het verleden die opnieuw opengereten worden, zullen nooit meer de kans hebben te genezen.
Onze ogen flitsten naar elkaar, en daarna naar Maarten. Zou hij…?
Nee. Ik ben niet weg. Maar hij wel. Maartens donkere ogen keken Tom aan. Toen hij verbleekte, had ik het ook door.
Bill?
BILL??
-Het is verloren moeite, sukkels. Hij komt niet terug. En als hij dat wel doet, ben ik er ook nog om hem te stoppen. Zeg maar dag tegen je vriendje!
Ik kreeg kippenvel van het bijna satanische lachje dat door mijn hersenpan schalde.
Maartens lippen waren verwrongen in een wrede grijns.

‘Anyway, we moeten terug naar de trein. David is laaiend. Niemand, zelfs jij niet, Bill, nam zijn gsm op.’
‘Omdat het niet mijn gsm is.’ antwoordde Maarten kil.
‘Van wie dan wel?’ vroeg Georg half spottend, half op zijn hoede.
‘Van-’
‘Zal ik jullie voeren?’
‘Wat had je gedacht? Ik heb geen zin om nu nog op een bus te stappen, en trouwens, het is, theoretisch gezien, jouw schuld dat we hier zijn.’
‘Excuseer?! Georg, vooraleer je mij hier weer ‘ns ten onrechte gaat beschuldigen, kijk dan maar eerst even naar die medegitarist van jou! Het is hij die-’
‘Ja, waarom niet! Het zal nog mijn schuld zijn ook!’ Hij duwde speels tegen mijn achterhoofd, maar kreeg meteen commentaar van Clara. Ik denk dat ze hem wel mag.
Man! Niet zo schudden, daar raak ik helemaal ondersteboven van!
Net het feit dat Clara er wel was, maakte dat we weer serieus werden. Gelijktijdig keken Tom en ik om.
Hij zag er kalm uit.
En dat stelde ons allesbehalve gerust.

Reacties: