FanFic.nl

Eyecatcher

\27./

‘Ik zie niet in wat het probleem is! Hoeveel wil je er? Drie?’
‘Oh nee. Oh nee, Tom. Zet dat uit je hoofd! En wel nu! Zeg, denk je nu echt dat ik dat ga aannemen?’
‘Ok. Dat is dan geregeld. Alsjeblief, drie tickets. Tot morgen dan?’

Ik keek verontwaardigd van hem naar de tickets die hij zonder veel omhaal in mijn handen had geduwd en weer terug. Nee, ik zocht geen verschillen.
Tom stapte grijnzend uit en vlak voor hij de deur toesloeg, knipoogde hij: ‘Ik ga ervan uit dat een knap meisje als jij alleen maar omgaat met andere knappe meisjes? Ik reken erop dat je ze meebrengt. Tot morgen!'
In mijn normale doen had ik hem zeker een pets om zijn oren gegeven en een vermanende vinger naar Georg en Gustav uitgestoken omdat ze bijna stikten van het lachen, maar zoals je waarschijnlijk toch al een beetje doorhebt, was ik NIET in mijn normale doen.
De pets bleef uit - Tom vond dat waarschijnlijk een pak leuker - en Georg en Gustav stikten gewoon lekker verder. De inmiddels gearriveerde taxi toeterde opdringerig, en Tom holde ernaar toe.
Ik volgde de achterlichten van Davids auto, die erachter reed tot ze niet meer te zien waren. Tot ik ze niet meer wilde zien.
Ik weet niet meer wat ik daarna gedaan heb, waarschijnlijk de auto gestart en weggereden, anders zou ik nu niet als een idioot toertjes door de stad aan het rijden zijn.
Ik wist zeker dat ik niet naar mijn appartement zou gaan. Ik had het plan al afgeschreven nog voor ik aan de gevolgen ervan had gedacht.
Ik besloot om me volledig aan mijn gevoel over te laten, als ik zin had om naar links te gaan, dan deed ik dat. Rechts hetzelfde, al moest er wel iets zijn waar ik kón rijden, een appartementsgebouw was nu niet bepaald iets als een racecircuit.
Stel je niet zo aan. Clara's stem deed me schrikken en ik trapte op de rem. Door de plotse beweging viel de motor uit.
Mijn ogen gleden speurend over de omgeving: juwelier, frietkot, pakhuis, krantenwinkel, station-STATION!?!?
Memo voor mezelf: Ga nooit meer op je gevoel af.
Ik stapte uit, sloot de auto en draaide mijn rug naar het station. Ik ging lekker even totí¡í¡l geen aandacht geven aan wat meestal in een station te vinden is - een trein - en keek geïnteresseerd naar het pakhuis. Ik was - maar een heeeel klein beetje - nieuwsgierig.

Ik liep om de auto heen maar bleef hangen aan de stoepdrempel en kon een tedere aai met de stoep maar net ontwijken. Lang leve de reflexen!
Ineens viel het me op hoe donker het was.
Er sijpelde vanalles mijn hoofd binnen. De datum, het uur dat ik aflas van de klok aan de juwelierswinkel, de pijn aan mijn teen.
Ik besloot tegen de deur van de loods te leunen om in het licht van de straatlantaarn naar mijn teen te kijken, maar kreeg de schok van mijn leven toen ik achterover tuimelde.
Ik moet dringend beter beginnen opletten.
Toen de stofwolk was gaan liggen bleef ik een beetje verdwaasd zitten, gezellig tussen de resten van de deur.
Vaag voelde ik iets kriebelen op mijn hand, en toen ik met mijn andere het vermoedelijke stof eraf wilde vegen gilde ik het uit toen ik in het licht van de maan 3 van de 8 waarschijnlijk harige poten zag.
Zo goed is mijn zicht nu ook weer niet. En in dit geval: gelukkig. Ik wist niet hoe vlug ik rechtstond. Voetje voor voetje verkende ik de omgeving, erop lettend dat het bloot van mijn voet niet op de grond kwam.
Één harig monster op mijn hand was genoeg! En ik zei al dat mijn zicht niet perfect is - verre van - dus zag ik het stuk van de deur niet.
Voor ik besefte wat er gebeurd was lag ik voluit op de grond.
‘VERDOMME! Verroest stuk irritante deur!’ gilde ik terwijl ik recht sukkelde en ik verkocht het verrekte ding een fikse trap.
En als je nog weet dat ik flip-flops droeg, weet je nu ook dat trappen tegen een deur met die dingen verdomd veel pijn doet!
Op één been huppelde ik rond terwijl ik alle heiligen op een hoop bij elkaar vloekte. Mijn stem klonk vreemd in het verlaten gebouw. Ze galmde te luid, en ik was bang dat iemand het zou horen.

Mijn ogen wendden snel aan het duister. Links het deurgat - zonder deur - en rechts een trap. Ik stond nu in een soort hal.
Met het enthousiasme alsof ik nog nooit een trap had gezien huppelde ik naar hem toe en begon aan de klim.
Ik negeerde de gedachte aan Maarten alsof die er nog nooit geweest was, vreemd genoeg en ondanks een gillende Clara in mijn hoofd, lukte het nog redelijk.

Reacties: