FanFic.nl

Eyecatcher

\29./

Ik opende de deur van de achteruitgang, en duwde Maarten in de betonnen hoek van de zaal en het bijgebouwtje. Achter ons ritselde een struik door een plots opgekomen maar toch bijzonder frisse bries, en uit het gras dat tussen de rode, korrelige parkingtegels woekerde, klonken krekels. Een zielige straatlamp gooide zijn oranje licht over het terrein. Het voelde als het einde van de zomer.
Maarten stond helemaal in het schaduwvlak, ik er net buiten.
Ik ademde diep in, terwijl ik in mijn hoofd zocht naar zinnen en woorden. Maarten keek me aan, in zijn ogen de vraag wat ik zou doen als hij nog een giftige opmerking in mijn gezicht zou durven gooien.
'Nu moet je toch eens heel goed naar me luisteren.' zei ik. Wat origineel, zeg.
'Sofie heeft hie-'
'Clara.' onderbrak hij me koppig.
'Clara ook, ze hebben hier allebei niks mee te maken. Maarten, er is geen enkele mogelijkheid dat Clara Sofie zal overnemen, zoals jij dat zo ineens met Bill hebt gedaan. Het zal niet gebeuren.
Want Clara wí¬l dat niet. Ze vindt dat Sofie, net als Bill, recht heeft op een eigen leven, met eigen problemen en eigen geluk, eigen tegenslagen en eigen meevallers. Jij hoopt op het hopeloze, Maarten.
Want waar jij op wacht, zal nooit voorvallen. Jouw Clara komt niet terug. Nooit niet.'
'Nou en? Ik weet zeker dat Clara ooit wel aan mij zal toegeven, dat deed ze altijd en dat zal ze nu ook doen.'
'NEE, Maarten, want Clara is tevreden met Sofie. Net zoals ik dat ben met Tom, en jij dat moet zijn met Bill. Verdomme man, als je mocht kiezen tussen dat rondzwalpen in Lichtloosheid, of hier op aarde deel zijn van een ander leven, wat zou je doen? Ik zou het wel weten!'
'Waarom deed je het weer?'
'Het? Wat deed ik weer?'
'Haar kussen. Had je nog niet genoeg pijn gehad?' Ik stond perplex, en Tom grinnikte in mijn hoofd. Dat wil ik ook wel 'ns weten.
'Nou eh. Wel ja, ze-'
'Ze wat?' Ik ademde door Toms longen.
'Ze trekt me aan.' Dat is het. Gatver, je hebt nog gelijk ook. Ze trekt me écht aan.
'Ze trekt je aan. Nounou.'
'Ja. Ze heeft iets, iets dat me, nee, Tom en ik, iets dat Tom en ik zo dol maakt dat we niet meer nadenken. Dat had ik met Clara, hij met Sofie. In haar buurt wordt ik de ijzerwol en zij de magneet.'
Mijn adem bibberde uit mijn keel. Ik dacht aan hoe ik ooit, in haar huis, mijn vingers over haar gezicht had laten glijden en aan hoe ze rook, toen. Tom vertelde over de druppels water die hij uit haar zwarte haar had gevolgd, zo de hele weg tot in het doorweekte T-shirt. Samen slikten we ons gevoel weg, en ik concentreerde me weer op mijn broer, hij op de zijne.
Want dat was het plan. Terwijl ik Maarten afleidde, zocht hij naar overblijfselen van Bill.
'Weet je nog wat ik zei, vroeger?' Hij reageerde niet, keek me alleen aan. Begrijpend leek het wel.
'Ik zei dat jij alles in Clara zoekt wat ik niet zal vinden. Aandacht. Warmte. Onvoorwaardelijke trouw. Weet je nog?' Ik wachtte tot hij knikte, wat hij, eerst aarzelend maar daarna beslist, ook deed.
'Ik zal nooit op haar verliefd zijn. Ik was het, ooit, eerst. Tot ik doorhad wat zij was voor jou. Toen niet meer. Maar eens ijzerwol, altijd ijzerwol. Dat kan ik niet stoppen.
Maar ik wil het niet op mijn geweten hebben iets te verwoesten wat zo gewild is. Het is me al een keer bijna gelukt, niet nog een keer. Geloof me. Jij had pijn, Clara had pijn, maar ik moest de mijne ook verdragen. Ik wist niet wat ik deed. Of wat ik nu gedaan heb.' Ik zuchtte diep en sloot mijn vermoeide ogen.
Meer kan ik niet doen. Het spijt me.
Bedankt, Marijn. Het is oké.
Ik ben degene die sorry moet zeggen.
MAARTEN?Bijna tegelijk met de bekende derde stem in mijn hoofd, voelde ik mijn broers dunne armpjes om me heen.
'BILL?'
'Hij... hij heeft me losgelaten. Ik ben terug!' mompelde Bill verbaasd.
'Dat ben je. Hij is niet zo slecht als hij zich voordoet.' antwoordde ik, terwijl ik hem eens goed bekeek. Het voelde vertrouwd. Nee, het voelde zoals het eigenlijk altijd voelde. Als Bill.
'Tommi, wat heb je gedaan?'
'Heh?'
'Jij wou haar ook kussen.'
'Oh. Dat.' Waarom hebben we dit gesprek nog een keer?
'Wel eh...'
'Laat maar. Ik weet wel waarom.' Zijn stem klonk bedeesd.
Onwennig staarden we elkaar aan. Sofie zou een pijnlijk onderwerp worden als we nu geen woorden vonden.
'Vind jij dat ook? Over dat "nooit"?'
'Tuurlijk!' lachte ik. Uit enthousiasme om de - geveinsd - vrolijke klank in mijn stem, sprong hij op me af. Hij wurgde me net niet. En opeens, zomaar, sinds lange lange tijd, gleden een koppel simpele tranen over mijn wangen naar beneden.
Ik wist niet zeker of ik treurde om de pijn die ik mijn broertje had aangedaan en die ik had kunnen vermijden, of om wat ik tegen hem gezegd had.
Nooit is verdomme ook zo lang.

Bill
Toen ik aan David vroeg om de hele soundcheck nog eens opnieuw te doen, barstte hij bijna uit zijn vel. Maar ik bleef bij mijn standpunt. En hij zwichtte.
Het putte me redelijk uit, maar ik vond het geweldig.
Tom moest me wakker maken toen we aan het station aankwamen. Ik had een stijve nek van het zittend slapen in de taxi.
De kilte van de nacht sloop om ons heen. Ik huiverde en dook nog wat dieper in mijn jas. Het perron was leeg en had iets spookachtig onder de witte lichten.
We haastten ons de trein in, alsof we achterna gezeten werden. We verdwenen allemaal in onze wagon, zonder één woord te zeggen. We hadden ook niks te zeggen.

Reacties: