FanFic.nl

Eyecatcher

\30./

'WOW!' gilde Tom, toen hij de omvang van de trein zag. Georg floot tussen zijn tanden en Gustav stond met halfopen mond te staren. Mijn reactie was eigenlijk alles samen, al zie ik niet in hoe ik kan fluiten met mijn mond open. Om kort te zijn, ik was onder de indruk.
David glimlachte trots en grijnsde toen Tom zijn arm enthousiast op en neer kwam pompen.
'Jezus, man! Hebben wij echt zóveel geld?'
MIjn ogen blonken van de pret terwijl ze over de loods waar we hyper stonden te doen gleden. De deuren van de loods waren opengesteld, en de zon scheen hard naar binnen. Het was een prachtige lentedag, de eerste sinds de start van het seizoen, twee weken geleden. Het leek alsof de zon wist dat het vandaag een blije dag ging worden.
In de vloer waren allemaal sporen, die als een spinnenweb door elkaar liepen, en op het spoor het dichtst tegen één van de muren, stond onze trein.
De trein waarmee we gingen touren.
Als vanzelf zwol mijn borst bij de gedachte, en opgewonden fladderde ik om de trein en de jongens heen. Iedereen was er, en iedereen was onder de indruk.
Ik ging heel dicht bij de trein staan, en keek als gehypnotiseerd naar de foto.
'Hee! Die verandert!?'
'Jip.'
'Oh my Gód.'
'Uhu.'
'Mogen we erin? Hè? Hè? Alsjebliiieeff??'
'Tuurlijk.'
'Ga weg! Echt?' Ik trilde van extase.
'Bill. Ik haat liegen. Maak dat je weg bent.'
Tom was me net een stapje voor, hij kon nauwelijks wachten tot de deuren uitgesist en open waren.
Onbezonnen spurtte hij naar binnen. Jammer genoeg voor hem en dankzij de ervaring op het gebied van treinen - die we niet hadden - bleef zijn voet achter het onopgemerkte trapje haken.
'Ik zou nog wat grotere schoenen aandoen.' spotte Georg, toen Tom onzacht de de vloer kuste.
We gierden het uit, vooral toen Tom nogal benepen zei: 'Hee. Die floer iss proper!'
De nieuwsgierigheid won het van de lachbui, en één voor één beklommen we voorzichtig en met overdreven drama het kleine maar verraderlijke trapje, erop lettend dat we Toms zin zoveel mogelijk herhaalden.
Mijn mond viel open toen ik boven was. Georg stampte me vooruit en zei dat ik op moest schuiven. Nu ja, hij probeerde dat te zeggen. Midden in zijn zin stokte zijn stem.
Bij Gustav hetzelfde liedje, alleen vroeg hij waarom we een opstopping veroorzaakten.
En toen viel ie ook stil.
Dit.
Is.
Geweldig.
We stonden in een halletje, zo'n soort inkomhalletje dat ervoor zorgt dat degene die binnenkomt alleen nog maar meer van het huis wil te zien krijgen.
De muren waren helder wit, en de zon die onverklaarbaar toch binnenviel deed ons de ogen een klein beetje dichtknijpen.
Links en rechts waren van die kleine schattige schuifdeurtjes in mat glas, maar ze riepen achter hen de illusie van ellenlange gangen op.
'Zalig, man! Een bad!!' gilde Tom gedempt. Ik glimlachte en besloot de rechtse gang te nemen toen Georg en Gustav in de richting van Toms stem schoten.
Het schuifdeurtje gleed soepel opzij toen ik eraankwam, maar ik werd er bijna tussen geplet toen ik bevroor in de opening.
Een lange, smalle gang lag voor me. Hij was nauwelijks een meter breed, en de hele linkermuur was uit glas. Ik zag elk detail van de muur van de staplaats, tot op de grond. De onderste twintig centimeter was van mat glas, en ik vermoedde dat dat tegen het gestaag opspattende vuil was. Ik had toen nog geen idee wat voor snelheden we zouden halen.
De rechterkant van de gang zag eruit als de gevel van een van een hele bende rijhuizen.
Een deur met ernaast een behoorlijk groot raam besloeg een hele wagon, er was een grijs tussenstuk dat eruit zag als een accordeon en dan begon weer een nieuwe wagon. Ik telde er één, twee, drie, vier en héél in de verte vijf wagons.
Toen ik de eerste deur opende - er hing een klein schermpje op, met een stylus die me deed denken aan een PSP, viel mijn oog meteen op het bed. Het was, zonder meer, enorm.
Het leek alsof er drie mensen in konden, en meteen vroeg ik me af of er iets van ons verwacht werd.
De rest van de kamer was van normale grootte, er waren twee kasten voor kleren op kapstok en een ladekast tegen de linkermuur en langs elke kant van het bed een nachtkastje. Er was ook een tv. Het zag eruit als een plasma, maar het kon een LCD zijn, ik weet het niet zeker. Hij zag er in ieder geval ontzettend duur uit. Hij hing tussen de deur en het raam, dat van in de wagon kleiner leek dan op de gang.
Achter het bed was een raam over de hele lengte van de wagon, en ik besefte dat er spiegelramen in zaten. Toen ik buiten stond kon ik niet naar binnen kijken, maar van binnenuit wel naar buiten. De vloer was uit een hoog wollig tapijt gemaakt, behalve in de uitdraai van de deur, waar een soort witte plastieken ondergrond lag. Het tapijt veerde onder mijn voeten toen ik rondstapte, ik leek op wolkjes te lopen. In de rechterhoek, boven het raam hing een box, die draadloos aangesloten was op een kleine stereo die eronder op een laag kastje stond. Naast dat kastje, waar meer cd's en dvd's in konden dan we op een hele tour konden gebruiken, hing een spiegel, een grote.
Wat was er hier niet groot?
De volgende twee wagons waren net hetzelfde ingericht, en toen kwam ik weer in een halletje. Het was kleiner dan de eerste hal, maar zeker niet minder indrukwekkend.
De laatste wagon leek op het eerste zicht hetzelfde als de andere, maar op de een of andere manier hadden ze er toch nog een extra ladekast ingekregen.
Ik had beslist. De laatste wagon zou van mij worden.
Ik grijnsde toen ik met een laatste blik op de luxueuze wagon de deur achter me dichttrok.
Ik zag de tour helemaal zitten. Toen ik me omdraaide zag ik tot m'n schrik Tom op me afstuiven, en ik wist nu al dat hij niet op tijd zou kunnen remmen.
Als een opholgeslagen koe liep hij me ondersteboven - ik weet niet hoe een opholgeslagen koe eruit ziet, maar als je het mij vraagt: als Tom die met een levensgevaarlijke rotvaart op je af komt stuiven en je niet opmerkt tot hij je overhoop knalt.
'Bill! Kom mee, gast, dit moet je gezien hebben!' Hij trok me half recht en stormde vooruit, zich er niet om bekommerend dat ik nog bijlange niet volledig rechtgekrabbeld was.
Als een oververhitte stoomtrein - nu we het toch over treinen hebben - walste hij in de gang David bijna plat, die zich in ware doodsangst tegen de muur drukte en beverig een dankgebedje voor zijn trouwe beschermengel prevelde. Ik hoorde hem vaag nog wat mompelen over "verkeerslichten" en "belachelijk", maar toen waren we het halletje al voorbij en verstond ik niks meer.
Tom bleef verderstuiven, ook toen we nog een deur passeerden. Voor ik het wist en terwijl ik achterom keek naar de voorbijgezoefde deur waar ik nog net "Keukenennogwat" had kunnen ontcijferen, stond hij stil en ik knalde ontzettend hard tegen hem op.
Niet dat hij het merkte. Hij was meer bezig met een deur en het verstoppen van wat erop stond, en keek toen naar mij en de reactie die ik straks zou tonen, om er niks van te missen.
Zei ik "luxueus" over de wagons?
Dan is dit gewoon snobistisch.
Voor me stond een hele verzameling niet-te-missen-van-thuis-electronica, gaande van een splinternieuwe, nog niet op de markt beschikbare PlayStation over een gi-gan-ti-sche flatscreen aan de muur tot een heuse prachtige en vooral inmens gróte stereo.
Ik was heus wat luxe gewend, maar dit overtrof alles. Mijn ogen puilden uit hun kassen toen ik ook nog eens een reusachtige verzameling spelletjes en drie zetels ontdekte.
Georg en Gustav zaten gelukzalig in één van de zetels voor zich uit te grijnzen, terwijl hun ogen over de lieverdjes in deze wagon gleden. Ze knipperden niet één keer, en sloegen daarna Tom en mij met bijna glazige ogen gade, alsof we hen hadden wakkergemaakt uit een droom te mooi voor woorden. Ik had hem immers vastgegrepen en was met hem een wilde indianendans begonnen, wat zoveel betekende als maaiende armen en wild schoppende benen.
Pas toen hij er een beetje bleek begon uit te zien liet ik hem los, en hij hapte naar adem als een door een leeuw achternagezeten neushoorn. Misschien moet ik de volgende keer wat minder hard knijpen.
Om te bekomen zette hij de tv open, terwijl David rustig kwam binnenwandelen. Hij glimlachte toen Tom de tweede afstandsbediening ontdekte.
'Di-digi-DIGITALE TV?' Toms ogen waren groot van ongeloof.
'Jip.'
'Je-zus.'
'Nou. Wanneer vertrekken we?'
'Overmorgen.'
'Oh David, kom nou! Je kan toch al deze- al dit niet zomaar in de steek-'
'Toch wel.'
'Neeeheee...'
'Toch wel.' Tom trok een pruillip.
'Nee.'
'Ook niet als ik het heeeeeel lief vraag?'
'Dan zeker niet.'

Ik glimlachte door de herinnering. De voorlaatste wagon was er van tussen gehaald, omdat David door onvoorziene omstandigheden - Toms euh, hoe zal ik het zeggen, lichaams- en vooral andere geuren zorgden voor nogal wat ophef - toch op het laatste moment beslist had om liever niet met de trein mee te reizen. Hij reed samen met Patrick van land naar land, en probeerde overal gelijktijdig met ons aan te komen.
Soms lukte dat niet en was hij te laat, zoals vanmiddag. Dan beslissen we zelf wat we doen - en wat niet - maar meestal doen we gewoon zoals anders. We zeggen hallo, geven handtekeningen tot we er genoeg van hebben - wat soms vlugger is dan anders - en gaan weer naar binnen. Dan kijken we tot de laatste diehards verdwijnen en vervelen ons tot aan de soundcheck.
Maar vanmiddag ging het niet zo. Tenminste, niet volledig.
Hoe hadden die meisjes er zomaar overheen kunnen komen?
Waar waren Steff, Calli, Tobi, Saki?
Waar was Dirk, die altijd alles in goede banen leidt?
Wat scheelde er met het veiligheidsteam?
Ik piekerde me suf.
Maar wat als ze er wel waren? Wat als er gewoon teveel meisjes tegelijk nuts werden? Dan kan een heel leger nog geen krijsende golf tegenhouden, laat staan met een ploeg van maximum 20 man.
En toen vroeg ik me af of het aan ons zou liggen.
Het klonk vreemd toen ik het uitsprak, en ik draaide me op mijn buik. Het deken onder me was tot een balletje opgerold.
Het zóíº wel aan ons kunnen liggen, het kon altijd.
En toen dacht ik aan Clara.
Of Sofie.
Clara én Sofie.
Maarten klonk verlegen, alsof hij zich nog steeds schaamde voor wat hij met me had gedaan.
Hij wou niet aanvaarden dat ik het hem al lang vergeven had.
Door hem had ik haar niet ontmoet, en die reden was belangrijker dan alle andere.

Reacties: