FanFic.nl

Eyecatcher

\32./

Sofie
Ik had geen idee waar ik nu aan dacht.
Het kon vanalles zijn, mijn hoofd had het denken overgenomen.
Zelf deed ik niks meer. Of toch: ik liet het over me heen komen.
Het enige wat ik wist, was dat ik hier niet weg wilde. Nog niet.
Mijn hoofd was nog lang niet klaar. De grote lenteschoonmaak was - weliswaar met wat vertraging - eindelijk begonnen.
En Clara hielp me. Ze vertelde over Maarten. Over haar ouders. Over haar zus, haar broer. Ze vertelde over Marijn, over Sapphira.
Ik voelde de neiging me op te rollen tijdens haar herinneringen, zodat ik me beter in de geborgenheid zou kunnen inleven, maar iets in me hield me tegen.
Misschien was het de kou wel.
En steeds opnieuw, elke keer het woord Maarten viel, zoog mijn blik zich vast aan de trein.
Die ik daarna weer losscheurde, alsof ik me schaamde voor wat ik deed.
Misschien schaamde ik me inderdaad.
Ik moest me schamen.
Ik wist best dat Clara het niet bedoelde als één of ander verwerkingsproces, maar het was wel zo. We wisten allebei dat ik me anders niet normaal meer zou gedragen.
E was maar één manier om hem te aanvaarden. En dat was leven met Clara.
En zoals haar leven onlosmakelijk met dat van Maarten verbonden was geweest, zo zou het mijne dat ook zijn.
Ik kon niet zomaar even een persoonijkheid helpen verdwijnen en dan vrolijk verdergaan met mijn eigen leven.
Het was nodig dat ik voelde dat hij er was.
Ik was een herkauwer. Ik moest alle fouten blijven voelen, zodat ik ze niet telkens opnieuw zou begaan. Zodat ik er altijd aan zou blijven denken, zodat ik ze me altijd zou blijven herinneren. Zodat ik me eeuwig schuldig zou kunnen blijven voelen.
Dat is niet gezond, dat weet ik. Maar er is geen andere weg. Problemen vergeten is niks voor mij. Als ik ze niet kan oplossen, leef ik ermee. Zo gaat dat, en het is nooit anders geweest.
Ook niet bij Florian.
Zeker niet bij Florian.
Ik kan stellig verklaren dat het niet mijn schuld was dat hij emigreerde, maar ergens, diep vanbinnen, vraag ik me elke keer ik aan hem denk toch af of er misschien niet ergens iets heel klein was waar hij zich aan kon ergeren, waardoor hij het niet zo erg vond als ik dat we elkaar nooit meer zouden zien, waardoor hij besliste om op geen enkele vorm van contact te reageren, hoe hopeloos en zielig ik ook klonk.
Ik wéét dat het fout is zo te denken, ik weet het. Maar dit ben ik. Misschien moet ik iets zelfzuchtiger zijn, misschien moet ik niet zo twijfelen aan mezelf. Maar dat is het enige blijvende gevolg van zijn vertrek. De leegte ging weg, alhoewel niet helemaal. De pijn ging weg, ook niet helemaal. Maar mijn gebrek aan zelfvertrouwen en zelftrots, dat bleef. Hij had het even kunnen opkrikken, maar toen hij vertrok zonk het dieper weg dan het ooit geweest was.

Ik dacht aan hoe ik me gevoeld had op de trap. Zo beslist, zonder te weten waar ik naartoe ging, of wat me te wachten stond. Ik had eerst op mijn voeten gelet, gewoon, zoals altijd.
Maar daarna had ik een ritme gevonden in het schuren van mijn slipper over het metaal. Ik had lak aan denken, toen. Mijn longen moesten pompen, mijn benen moesten bewegen. En anders niets. Geen oorzaken en geen gevolgen. Ik moest doorstappen, om te ontdekken of ik bestond.

Maar de wind had alles veranderd. Ik had geen jas aan, de mouwen van mijn truitje waren te kort. Het haalde niets uit mijn vuisten te willen induffelen, want op het moment dat ik mijn mouwen naar beneden trok, sneed de wind door mijn blote schouders.
Ik vroeg me af vanwaar die wind ineens kwam. Het was zomer. Dan is het warm, dan is de lucht vochtig en dan zie je geen enkel blaadje bewegen.
Men zegt soms dat de wind het knechtje van de Dood is. Ik vind het nog niet slecht gevonden.
Soms lijkt het wel zo. Ik associeer begrafenissen met wind en regen, dus waarom niet?
Toen ik pas boven was, had ik me proberen beschermen tegen hem.
Maar het haalde niks uit. Ik liet het hem begaan.
Hij moest en zou zijn nagels over mijn wangen halen, en wie ben ik om hem tegen te houden?

Arme zoekende ziel. mompelde Clara. Ik vroeg haar om uitleg, die ze niet kon geven. Niet wilde geven. Nog niet. Ik probeerde de zin te vergeten, maar langs elke denkweg die mijn hoofd volgde, dook ze weer op. Ik werd er wanhopig van, en Clara ook.
Geroep deed me opschrikken. Bijna wilde ik gillen dat ik ze ging aanklagen voor nachtlawaai, maar dan had ik mezelf verraden. Dan merkte ik dat het Duits was.
En hoe ik het ook probeerde tegen te houden, ik dacht aan Maarten. Alweer.
Laat hem voorbij lopen, alsjeblief. Doe het voor mij. Ik wil hier niet weg, dat zie je toch ook?
Het hielp niet. Terwijl ik mezelf schaamteloos terechtwees om de hoop dat er iemand zou komen, iemand die ik dacht te kennen, liep hij tegen de deur. Net als ik.

Ik keek hem recht aan toen hij de deur openstak. En ik glimlachte.
Ik vond het leuk hem te zien.
Toen niet meer.
'Clara?'

Reacties: