FanFic.nl

Eyecatcher

\34./

Ik besefte pas wat haar bedoeling was toen ze haar handen naast zich zette en even probeerde of ze genoeg kracht had om erop te steunen.
Of ze genoeg kracht had om zich af te zetten.
Ik schreeuwde en klampte me aan haar vast toen ze haar benen optrok.
Als zij ging, dan ik ook.
Haar beweging stopte bruusk en onverwacht.
Ze keek me aan, vragend, onbegrijpend.
Geïrriteerd.
'Niet doen. Niet. Alsjeblief. Ik beloof je dat alles goed komt.' Mijn stem sloeg over.
Ze fronste haar wenkbrauwen, probeerde haar arm los te draaien uit mijn greep.
Ik gaf niet toe en herhaalde wat ik gezegd had.
'Alles komt goed.'
Ze zuchtte en keek naar de overkant.
Dan keek ze me weer aan, haar ogen ontroerd.
Misschien kon ze gewoon goed acteren.
Ze probeerde zich weer te bevrijden, maar toen ze zag dat ik niet bewoog keek ze naar mijn handen, alsof ze geloofde dat als ze er maar lang genoeg naar keek ze opeens zouden verdwijnen.
Argwanend volgde ik haar hand dat aan de mijne prutste, maar als reactie kneep ik gewoon nog meer dicht.
Haar tanden knarsten, maar ze bleef gewoon verder mijn vingers losmaken.
Uiteindelijk gaf ze het op.
Ze schoof opzij en draaide, enigszins door mijn armen belemmerd, haar benen over de rand, met haar voeten op het dak.
Dan keek ze me aan, een veelbetekenende vraag in haar ogen.
Snap je't nou nog niet?
Beschaamd liet ik haar los, mijn ogen neergeslagen.
Toch bleef ze zitten, wat ik niet zou gedaan hebben als ik haar was in deze situatie.
Ik zou niet op mezelf gewacht hebben, wat zij wel deed.
Ze gaf me een klein duwtje, schouder tegen schouder, en lachte aarzelend toen ik opkeek.
Spreken deed ze niet, maar ik wist best wat ze bedoelde.
En anders zorgde Clara wel voor de ondertiteling.
Zijn we nu eindelijk? Ik heb het koud hier.
Meteen sloeg ik mijn jas om haar schouders, waar ze dankbaar haar armen in schoof.
Ze keek niet om terwijl ze naar de deur liep. Alsof ze al genoeg gedaan had om ons hier weg te krijgen.
Op de trap liep ik vijf treden achter haar omdat ik de deur nog achter me had gesloten, na een laatste blik over de lichten van de stad. Ik probeerde haar niet in te halen of voorbij te steken. Ik observeerde haar, hoe ze liep, hoe ze haar hand op de reling legde, of het bibberde of niet.
Ze zag er kalm uit, maar ik wist hoe goed mensen hun echte gevoelens kunnen verbergen, dus vertrouwde ik het niet helemaal.
Een vreemd geklapper deed mijn aandacht verschuiven. Ik besefte verontrust dat het mijn tanden waren.
Ik botste beneden bijna tegen haar op, omdat ze onbeweeglijk in het midden van het halletje stond.
Ze keek naar iemand.
Tom.
Ik beet mijn tanden op elkaar, zodat ze ophielden met lawaai maken.
Van over haar schouder keek ik hem aan, het maanlicht zorgde ervoor dat ik hem net kon onderscheiden van de nacht daarbuiten.
Aan zijn houding merkte ik meteen dat hij spijt had, en dat hij hier niet kwam om ruzie te maken.
Mijn schouders verslapten toen hij dichter kwam, en bijna had ik hem willen waarschuwen voor de resten van de deur op de grond toen Clara van tussen ons glipte en wilde verdwijnen.
Met een ruk draaide ze haar hoofd om toen Tom haar in het voorbijgaan vastgreep, zonder zijn blik van mij af te halen.
Laat. Ons. Los. Je bent al de tweede vandaag.
Haar ogen schoten van Tom naar mij en terug. Er was geen verschil in uitdrukking.
'Zeg het dan, Tom.'
'Wat?'
'Dat ik niet meer hem ben, wat dacht je.'
Tom weigerde met zijn blik. Ik werd radeloos.
Hij gelooft me. Toch?
Ik dwong hem met mijn ogen een verklaring af. Net op het moment dat hij zou bezweken zijn, rukte Clara zich los en liep door het deurgat.
Tom holde achter haar aan, ik bleef achter. Waarom wilde hij nu niet bevestigen dat ik Bill was? Hij wist het toch? Hij weet toch dat er maar één manier is om Clara weer kalm te krijgen? Om haar weer te doen vertrouwen in mij? Waarom wil hij me voor haar Maarten laten?
Ik kon maar één reden bedenken. Hij had gelogen. Tegen mij. En tegen zichzelf.
Natuurlijk wilde Tom niet bevestigen dat ik terug was.
Hij was verdomme zelf weg.

Marijn

Ik grijnsde toen mijn broers gastlichaam besefte wat er met het mijne aan de hand was. Tom brulde in mijn hoofd, maar Sofie en Clara hoorden hem niet. Daar zorgde ik wel voor.
Ik had het meteen gemerkt, dat Sofie hem niet geloofd had toen hij haar ervan probeerde te overtuigen dat Maarten terug zat waar hij hoorde. Ik had het gemerkt door de manier waarop ze naar me keek. Ze wilde van hem bevrijd worden, ze wilde hem kwijt, weg.
Het kwam goed uit.
Mij vertrouwde ze wel.
Ik was trots op mezelf. Ik kon het nog altijd. Gelukkig maar.
Maarten regelde ik straks wel. Die zou blij zijn dat hij eindelijk weer zelf kon beslissen wat hij deed. Dat komt in orde.
Eerst Clara nog. Zij wilde niet terugkomen. Ach, moeilijk gaat ook. Maar ze zal. En dan kunnen we weer heerlijk terug naar onze eigen wereld, naar ons eigen verdomde zalige vroegere leven.

Reacties: